Κατά το 1660 (περίοδος της Τουρκοκρατίας) Επίσκοπος της
Οφιούντας του Πόντου ήταν ο Αλέξανδρος Ποτουράς «ὅστις μένεα πνέων κατὰ τοῦ
Μητροπολίτου Τραπεζοῦντος, πρὸς ἐκδίκησιν, συνέστησε καὶ έξώθησε τοὺς
παρευρεθέντας νὰ ἀλλαξοπιστήσουν, δώσας πρῶτος τὸ παράδειγμα… Μετὰ τὴν ἐξόμωσίν
του ὠνομάσθη Ἰσκεντέρ Πασᾶς…
Οὗτος γενόμενος μουφτῆς (ἱεροδικαστὴς) τῶν Τούρκων ἐν
Τραπεζοῦντι, μετά τινα ἔτη μεταμεληθεὶς συνεπείᾳ τοῦ κάτωθι γεγονότος, ἐπανῆλθεν
εἰς τὴν χριστιανικὴν θρησκείαν.
Ἤτοι, ἐπειδὴ ἐκ τῶν ἀπομεινάντων ἐν τῇ χριστιανικῇ θρησκείᾳ
συγγενῶν του, εὑρέθη ἄλυτον τὸ σῶμα ἑνὸς πρὸ πολλοῦ θανόντος, τοῦτο οἱ συγγενεῖς
του τοποθετήσαντες καλῶς ἐντὸς θήκης (κάσας) μετεκόμισαν κρυφίως νύκτα τινα εἰς
Τραπεζοῦντα εἰς τὴν οἰκίαν του καὶ παρεκάλεσαν αὐτὸν ἵνα δεηθῇ καὶ διαβάσῃ κατὰ
τὴν χριστιανικὴν θρησκείαν καὶ οὕτω εὑρεθῇ τρόπος διαλύσεως τοῦ ἀφωρισμένου ἀλύτου
σώματος.
Οὗτος ἂν καὶ μουφτῆς, ἀφοῦ ἐξεδύθη τὰ ἰσλαμικὰ καὶ ἐνεδύθη τὰ
ἐπισκοπικὰ ἄμφιά του καὶ γονυκλινὴς ἀναγινώσκων ἐδέετο ἐπικαλούμενος τὴν θείαν ἄφεσιν
ἐπὶ τοῦ σώματος τοῦ νεκροῦ παρουσίᾳ τῶν προσενεγκόντων τοῦτο συγγενῶν, λέγεται
καὶ τὸ τονίζει ἡ παράδοσις μετὰ πεποιθήσεως, ὅτι θείᾳ ἀντιλήψει ἐγένετο τὸ θαῦμα
ὥστε νὰ λυώσῃ παραχρῆμα τὸ σῶμα τοῦ νεκροῦ καὶ νὰ μείνουν μόνον τὰ ὀστᾶ αὐτοῦ.
Τότε ὁ Ἀλέξανδρος μετανοήσας διὰ τὴν ἀλλαξοπιστίαν του εἶπε:
«Θρησκεία εἶναι αὐτὴ καὶ μόνη, ἡ τοῦ Χριστοῦ.Ἐνομίσαμεν χρυσόν, ἐκεῖνο ποὺ εἶναι
χαλκός».
Καὶ οὕτω ὅταν μετέβη εἰς τὸ τζαμὶ ὡς συνήθως νὰ κάμῃ τὴν
προσευχήν του, ὡμολόγησεν ἀπὸ τοῦ ἀμβωνος τὴν ἐπιστροφήν του εἰς τὸν Χριστόν, ὁπότε
συνέλαβον τοῦτον οἱ Τοῦρκοι καὶ ἀφοῦ τὸν ἐβασάνισαν ποικιλοτρόπως, τελευταίως τὸν
ἐσκότωσαν τὸ δὲ σῶμα του ἄφησαν ἄταφον.
Τὸ περισυνέλεξαν δὲ οἱ χριστιανοὶ καὶ ἐνεταφίασαν τοῦτο εἴς
τινα ἐκκλησίαν ἐν Τραπεζοῦντι».
Στ. Κοκκινίδη, Ο εξωμότης επίσκοπος (Ποντιακή Εστία, τεύχος
Θ΄, Σεπτέμβριος 1950, σ. 514-515).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου