6 Δεκεμβρίου - Πριν από 42 χρόνια, ο μακαριστός Ιωάννης ο Σαράνσκ (Volkov) εκοιμήθη εν Κυρίω /1904 - 12/06/1981/
Πριν από περισσότερα από 50 χρόνια, οι ενορίτες της Θεολογικής Εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη τον συνάντησαν στη βεράντα με άθλια ρούχα και ξυπόλητοι. Ο Vanyusha Volkov δεν φόρεσε παπούτσια ακόμα και το χειμώνα, παρά την πειθώ των συμπονετικών γιαγιάδων. Παράλληλα, δεν ήταν ποτέ άρρωστος...
Γεννήθηκε στο χωριό Ποσόπ της επαρχίας Σαράνσκ, σε οικογένεια αγροτών. Ο πατέρας του Κωνσταντίνος πέθανε στο μέτωπο το 1914, αφήνοντας μια επταμελή οικογένεια χωρίς τροφή.
Σύμφωνα με τις αναμνήσεις των παλιών, ακόμη και τότε το αγόρι περπατούσε ξυπόλητος στο χιόνι. Ωστόσο, πολλοί το απέδωσαν αυτό στη φτώχεια. Οι Βολκόφ κοιμόντουσαν στα άχυρα και δείπνησαν κάτω από το φως μιας δάδας. Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, το αγόρι άρχισε να συμπεριφέρεται ως ανόητο αφού η μητέρα του παντρεύτηκε.
Ο Vanyusha άρχισε να αποσύρεται, σέρνοντας κάτω από τη ρωσική σόμπα, όπου φύλαγε εικόνες και κεριά. Και αργότερα έφυγε εντελώς από το σπίτι. Στην αρχή ήταν κωδωνοκρουστής στην εκκλησία Πέτρου και Παύλου (τώρα Αγίου Νικολάου), μετά εγκαταστάθηκε στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου.
Μετά το κλείσιμό του το 1938, μετακόμισε στον Θεολογικό Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωάννη. Μη έχοντας μόνιμη στέγη, διανυκτέρευε συχνά σε γραφείο εκκλησίας.
Οι άνθρωποι άρχισαν να έρχονται στο Vanyushka για ευλογίες και συμβουλές, αφού διέθετε το χάρισμα του πνευματικού συλλογισμού. Άλλους κατήγγειλε, άλλους θεράπευσε από αρρώστιες με ψωμί και αλάτι, άλλους θεράπευσε με λόγια, πολλούς έπλυνε με νερό, καθαρίζοντάς τους από τις αμαρτίες. Αντιμετώπιζε όλους με συμπάθεια, καθοδηγώντας τους στο δρόμο της σωτηρίας. Ήξερε εκ των προτέρων ποιος θα απευθυνόταν σε αυτόν και με ποιο αίτημα, και προέβλεψε τη μελλοντική ζωή και τον θάνατο των συνομιλητών του.
Οι πιστοί πίστευαν ειλικρινά στην αγιότητα του μακαριστού και οι απλοί άνθρωποι έβλεπαν σε αυτόν μόνο έναν τρελό και ένα παράσιτο, έτσι συχνά έγραφαν δηλώσεις στην αστυνομία. Ο λόγος της μισαλλοδοξίας προς τον «άνθρωπο του Θεού» ήταν το γεγονός ότι δεν αναγνώριζε τη σοβιετική εξουσία, αρνήθηκε να λάβει διαβατήριο και δεν δίστασε στις εκφράσεις του προς τους άρχοντες.
Τον Μάιο του 1974, η αστυνομία πήγε τον Μακάριο Τζον σε ψυχιατρείο. Οι γιατροί διέγνωσαν στον μακαρίτη «νοητική υστέρηση σε βαθμό σοβαρής αναπηρίας»... Μετά από ένα μήνα θεραπείας, ο ασθενής μεταφέρθηκε στο οικοτροφείο Ardatovsky στο χωριό Redkodubye για «μόνιμη κατοικία». Άνθρωποι που έμειναν πίσω στη ζωή κρατήθηκαν και κρατούνται εκεί. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι τρελοί.
Η κατάσταση εκεί ήταν δύσκολη, αλλά ο μακαρίτης στάθηκε τυχερός που ήρθαν ενορίτες της Θεολογικής Εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη και τον επέστρεψαν στο Σαράνσκ.
Ο ευλογημένος Βανιούσα δεν έμεινε ελεύθερος για πολύ. Σύντομα χρειάστηκε και πάλι να ακολουθήσει τον γνωστό δρόμο: προφυλάκιο - ψυχιατρείο - οικοτροφείο. Αυτή τη φορά, οι συμπονετικές γυναίκες δεν επιτρεπόταν να πάρουν τον άγιο ανόητο. Αλλά δεν υποχώρησαν: εγκαταστάθηκαν στο Redkodubye και επισκέπτονταν τον John κάθε μέρα.
Μετά από αρκετό καιρό, καταφέραμε να πάρουμε άδεια να ζήσει ο μακαρίτης με αυτές τις γυναίκες. Αλλά οι κάτοικοι της περιοχής ήταν εχθρικοί προς τον νέο τους γείτονα. Έπρεπε να μετακομίσει στον σταθμό Ardatov. Από εκεί, χάρη σε ένα πιστοποιητικό του διευθυντή του οικοτροφείου σχετικά με τη μηνιαία άδεια του ασθενούς, ο Vanyushka επέστρεψε στο Saransk. Για κάποιο διάστημα έζησε σε γραφείο στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Οι ενορίτες φρόντιζαν να είναι παπουτσωμένος και ντυμένος ο μακαρίτης. Στη συνέχεια βρήκε καταφύγιο από μια κάτοικο του Σαράνσκ, την Αναστασία Νεϊζβέσναγια.
Οι πιστοί επισκέφθηκαν τον ευλογημένο Βανιούσα - του έφεραν ρούχα, παπούτσια και φαγητό. Και αυτός με τη σειρά του θεράπευε τους βαριά άρρωστους. Τα «φάρμακα» ήταν η πρόσφορα και η ζάχαρη. Με τη βοήθειά τους ο μακαρίτης απάλλαξε τον κόσμο από αφόρητους πόνους και κρίσεις άσθματος. Μια μέρα ο Βανιούσα είπε: «Σύντομα θα σε αφήσω. Όταν αισθάνεστε άσχημα, πιείτε το νερό μου και ανακουφιστείτε». Επρόκειτο για μια αντλία που βρισκόταν όχι μακριά από την εκκλησία...
Στις 6 Δεκεμβρίου 1981 έφυγε από τη ζωή ο άγιος ανόητος. Την ημέρα αυτή, πολλοί άνθρωποι προσέρχονται στον τάφο του για να τιμήσουν τη μνήμη του δικαίου.
Υπήρχε εξαιρετικά μεγάλος αριθμός κόσμου στην κηδεία. «Φαινόταν ότι όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί του Σαράνσκ είχαν συγκεντρωθεί. Έθαψαν τον μακαρίτη όπου ήθελε.
Δίπλα στον τάφο του κηδεύονται η πρεσβυτέρα Άννα και η μακαριστή Κολένκα, που στήριξαν τον μακαριστό Ιωάννη όσο ζούσε. Στον τάφο του μακαριστού Ιωάννη έχτισαν οι θαυμαστές του παρεκκλήσιο.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Vanyusha βοήθησε πολλούς ανθρώπους, τους παρηγόρησε και έδωσε πολύτιμες συμβουλές. Κάποιοι ντράπηκαν. Δεν φοβόταν κανέναν, τα είπε όλα όπως είναι.
Σύμφωνα με αναμνήσεις μαρτύρων, η νεκρώσιμος ακολουθία, που έτρεχε από την εκκλησία μέχρι το νεκροταφείο της πόλης Νο. 2, εκτεινόταν σε αρκετές δεκάδες μέτρα... Εκατοντάδες πιστοί ήρθαν να αποχαιρετήσουν τη Βανιούσα. Ο Vanyushka θάφτηκε στο μέρος που ο ίδιος υπέδειξε κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Μέχρι σήμερα, ο Ορθόδοξος λαός διαφυλάσσει τη μνήμη του μακαριστού Ιωάννη και συχνά επισκέπτεται τον τόπο της ταφής του, προσφέροντας προσευχές στον Θεό για αυτόν, και επίσης ζητώντας του βοήθεια και μεσιτεία ενώπιον του Κυρίου.
Πριν από περισσότερα από 50 χρόνια, οι ενορίτες της Θεολογικής Εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη τον συνάντησαν στη βεράντα με άθλια ρούχα και ξυπόλητοι. Ο Vanyusha Volkov δεν φόρεσε παπούτσια ακόμα και το χειμώνα, παρά την πειθώ των συμπονετικών γιαγιάδων. Παράλληλα, δεν ήταν ποτέ άρρωστος...
Γεννήθηκε στο χωριό Ποσόπ της επαρχίας Σαράνσκ, σε οικογένεια αγροτών. Ο πατέρας του Κωνσταντίνος πέθανε στο μέτωπο το 1914, αφήνοντας μια επταμελή οικογένεια χωρίς τροφή.
Σύμφωνα με τις αναμνήσεις των παλιών, ακόμη και τότε το αγόρι περπατούσε ξυπόλητος στο χιόνι. Ωστόσο, πολλοί το απέδωσαν αυτό στη φτώχεια. Οι Βολκόφ κοιμόντουσαν στα άχυρα και δείπνησαν κάτω από το φως μιας δάδας. Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, το αγόρι άρχισε να συμπεριφέρεται ως ανόητο αφού η μητέρα του παντρεύτηκε.
Ο Vanyusha άρχισε να αποσύρεται, σέρνοντας κάτω από τη ρωσική σόμπα, όπου φύλαγε εικόνες και κεριά. Και αργότερα έφυγε εντελώς από το σπίτι. Στην αρχή ήταν κωδωνοκρουστής στην εκκλησία Πέτρου και Παύλου (τώρα Αγίου Νικολάου), μετά εγκαταστάθηκε στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου.
Μετά το κλείσιμό του το 1938, μετακόμισε στον Θεολογικό Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωάννη. Μη έχοντας μόνιμη στέγη, διανυκτέρευε συχνά σε γραφείο εκκλησίας.
Οι άνθρωποι άρχισαν να έρχονται στο Vanyushka για ευλογίες και συμβουλές, αφού διέθετε το χάρισμα του πνευματικού συλλογισμού. Άλλους κατήγγειλε, άλλους θεράπευσε από αρρώστιες με ψωμί και αλάτι, άλλους θεράπευσε με λόγια, πολλούς έπλυνε με νερό, καθαρίζοντάς τους από τις αμαρτίες. Αντιμετώπιζε όλους με συμπάθεια, καθοδηγώντας τους στο δρόμο της σωτηρίας. Ήξερε εκ των προτέρων ποιος θα απευθυνόταν σε αυτόν και με ποιο αίτημα, και προέβλεψε τη μελλοντική ζωή και τον θάνατο των συνομιλητών του.
Οι πιστοί πίστευαν ειλικρινά στην αγιότητα του μακαριστού και οι απλοί άνθρωποι έβλεπαν σε αυτόν μόνο έναν τρελό και ένα παράσιτο, έτσι συχνά έγραφαν δηλώσεις στην αστυνομία. Ο λόγος της μισαλλοδοξίας προς τον «άνθρωπο του Θεού» ήταν το γεγονός ότι δεν αναγνώριζε τη σοβιετική εξουσία, αρνήθηκε να λάβει διαβατήριο και δεν δίστασε στις εκφράσεις του προς τους άρχοντες.
Τον Μάιο του 1974, η αστυνομία πήγε τον Μακάριο Τζον σε ψυχιατρείο. Οι γιατροί διέγνωσαν στον μακαρίτη «νοητική υστέρηση σε βαθμό σοβαρής αναπηρίας»... Μετά από ένα μήνα θεραπείας, ο ασθενής μεταφέρθηκε στο οικοτροφείο Ardatovsky στο χωριό Redkodubye για «μόνιμη κατοικία». Άνθρωποι που έμειναν πίσω στη ζωή κρατήθηκαν και κρατούνται εκεί. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι τρελοί.
Η κατάσταση εκεί ήταν δύσκολη, αλλά ο μακαρίτης στάθηκε τυχερός που ήρθαν ενορίτες της Θεολογικής Εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη και τον επέστρεψαν στο Σαράνσκ.
Ο ευλογημένος Βανιούσα δεν έμεινε ελεύθερος για πολύ. Σύντομα χρειάστηκε και πάλι να ακολουθήσει τον γνωστό δρόμο: προφυλάκιο - ψυχιατρείο - οικοτροφείο. Αυτή τη φορά, οι συμπονετικές γυναίκες δεν επιτρεπόταν να πάρουν τον άγιο ανόητο. Αλλά δεν υποχώρησαν: εγκαταστάθηκαν στο Redkodubye και επισκέπτονταν τον John κάθε μέρα.
Μετά από αρκετό καιρό, καταφέραμε να πάρουμε άδεια να ζήσει ο μακαρίτης με αυτές τις γυναίκες. Αλλά οι κάτοικοι της περιοχής ήταν εχθρικοί προς τον νέο τους γείτονα. Έπρεπε να μετακομίσει στον σταθμό Ardatov. Από εκεί, χάρη σε ένα πιστοποιητικό του διευθυντή του οικοτροφείου σχετικά με τη μηνιαία άδεια του ασθενούς, ο Vanyushka επέστρεψε στο Saransk. Για κάποιο διάστημα έζησε σε γραφείο στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Οι ενορίτες φρόντιζαν να είναι παπουτσωμένος και ντυμένος ο μακαρίτης. Στη συνέχεια βρήκε καταφύγιο από μια κάτοικο του Σαράνσκ, την Αναστασία Νεϊζβέσναγια.
Οι πιστοί επισκέφθηκαν τον ευλογημένο Βανιούσα - του έφεραν ρούχα, παπούτσια και φαγητό. Και αυτός με τη σειρά του θεράπευε τους βαριά άρρωστους. Τα «φάρμακα» ήταν η πρόσφορα και η ζάχαρη. Με τη βοήθειά τους ο μακαρίτης απάλλαξε τον κόσμο από αφόρητους πόνους και κρίσεις άσθματος. Μια μέρα ο Βανιούσα είπε: «Σύντομα θα σε αφήσω. Όταν αισθάνεστε άσχημα, πιείτε το νερό μου και ανακουφιστείτε». Επρόκειτο για μια αντλία που βρισκόταν όχι μακριά από την εκκλησία...
Στις 6 Δεκεμβρίου 1981 έφυγε από τη ζωή ο άγιος ανόητος. Την ημέρα αυτή, πολλοί άνθρωποι προσέρχονται στον τάφο του για να τιμήσουν τη μνήμη του δικαίου.
Υπήρχε εξαιρετικά μεγάλος αριθμός κόσμου στην κηδεία. «Φαινόταν ότι όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί του Σαράνσκ είχαν συγκεντρωθεί. Έθαψαν τον μακαρίτη όπου ήθελε.
Δίπλα στον τάφο του κηδεύονται η πρεσβυτέρα Άννα και η μακαριστή Κολένκα, που στήριξαν τον μακαριστό Ιωάννη όσο ζούσε. Στον τάφο του μακαριστού Ιωάννη έχτισαν οι θαυμαστές του παρεκκλήσιο.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Vanyusha βοήθησε πολλούς ανθρώπους, τους παρηγόρησε και έδωσε πολύτιμες συμβουλές. Κάποιοι ντράπηκαν. Δεν φοβόταν κανέναν, τα είπε όλα όπως είναι.
Σύμφωνα με αναμνήσεις μαρτύρων, η νεκρώσιμος ακολουθία, που έτρεχε από την εκκλησία μέχρι το νεκροταφείο της πόλης Νο. 2, εκτεινόταν σε αρκετές δεκάδες μέτρα... Εκατοντάδες πιστοί ήρθαν να αποχαιρετήσουν τη Βανιούσα. Ο Vanyushka θάφτηκε στο μέρος που ο ίδιος υπέδειξε κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Μέχρι σήμερα, ο Ορθόδοξος λαός διαφυλάσσει τη μνήμη του μακαριστού Ιωάννη και συχνά επισκέπτεται τον τόπο της ταφής του, προσφέροντας προσευχές στον Θεό για αυτόν, και επίσης ζητώντας του βοήθεια και μεσιτεία ενώπιον του Κυρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου