Μᾶς εἰπώθηκε: «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους ». Πατήρ Νικόλαος Λουδοβίκος!

.

Μᾶς εἰπώθηκε: «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους ». Ναὶ λοιπόν, τὸ «ἀγαπᾶτε ἀλληλους» εἶναι μία ἐπικίνδυνη φράση! Θὰ ἐξουθενωθεῖς, ἂν τὴν ἐφαρμόσεις. Ἂν πῶ ὅτι θὰ ἀγαπήσω όλους

· ὅπους εἶναι ἐδῶ μέσα, σὲ λίγο θὰ παραδεχθῶ πὼς δὲν τὸ

ἀντέχω. Γιὰ νὰ τοὺς ἀγαπήσω δηλαδὴ ὅπως θέλουν αὐτοί,

πρέπει νὰ κάνω ὅ,τι θέλει ὁ καθένας. Γιατὶ λέει νὰ «ἀγαπήσεις» ὄχι νὰ «ἀγαπήσεις ἁγίους», ἀλλὰ «ἀλλήλους». Τὸ νὰ

ἀγαπήσεις ἕναν ἅγιο εἶναι ἴσως εὔκολο, τὸ ν' ἀγαπᾶς ἕναν

μὴ ἅγιο ὅμως Ἔλεγε ὁ Φρόυντ, ὁ ἱδρυτὴς τῆς ψυχανάλυσας σ' ἕνα γράμμα στὴν ἀρραβωνιαστικιά του: «Θὰ ἐξουθενωθῶ, ἂν τὸ κάνω, χρειάζεται προσεκτικὴ ἐπιλογὴ τὸ ποιὸν

θ' ἀγαπήσω, οὕτως ὥστε νὰ εἶναι δυνατὸν ὅσα αἰσθήματα επενδύσω σ᾽ αὐτὸν νὰ μπορῶ νὰ τὰ πάρω πίσω». Γιὰ τὸν

Φρόυντ ἡ ποσότητα τῆς ἀγάπης στὸν ἄνθρωπο, ἡ «λίμπιντο», είναι μία περιορισμένη ποσότητα, καὶ αὐτό,  για τον άνθρωπο είναι σωστό. Κι όμως ὁ Χριστὸς ἐπιμένει

στὴν ἀγάπη πρὸς ἀλλήλους. Γιὰ ν' ἀρχίσει κάτι τέτοιο νὰ

γίνεται, πρέπει νὰ ἀντικρίσεις τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ σένα

ἐσὺ ὁ ἴδιος, τὴν δωρεὰν καὶ ἀπροσμέτρητη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ,αὐτὸ νὰ δικαιολογείται πάντα ἀπὸ τὶς ἐξωτερικὲς συνθήκες καὶ μόνον μετὰ θὰ ἀρχίσεις φυσιολογικὰ νὰ ἀγαπᾶς χωρὶς

Λέει ὁ Ἀπόστολος Παύλος: «Μηδενὶ οὐδὲν ὀφείλομεν ἢ μὴ

τὸ ἀγαπᾶν ἀλλήλους», δὲν ὀφείλουμε τίποτα ὁ ἕνας στὸν

ἄλλα παρὰ μόνο τὴν ἀγάπη. Εἶναι μία υπέροχη «ὑπερβολή»,

ποὺ γιὰ νὰ γίνει ὅμως χρειάζεται τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο νὰ μπεὶ

στὴν ψυχή, καὶ τότε ὁ ἄνθρωπος πλέον γνωρίζει καταστάσεις ποὺ εἶναι πολύ διαφορετικὲς ἀπὸ αὐτὲς ποὺ νομίζουμε

ἐμεῖς αὐτὲς τῆς καθημερινής ναρκισσιστικής δοσοληψίας.

Σηκώνεται λοιπὸν μὲ τὴν χάρη αὐτὴ ὁ ἄνθρωπος παραπάνω

καὶ ἀρχίζει, σὰν τὸν Θεό, νὰ «βρέχει ἐπὶ δικαίων καὶ ἀδίκων», σὲ ἀγαθοὺς καὶ πονηρούς, καὶ νὰ μὴ ρωτᾷ. Θυμᾶμαι

μία γνωστὴ συγγραφέα ποὺ μοῦ λεγε: «Ἐγὼ δὲν καταλαβαίνω καὶ πολλὰ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη θεολογία, ἀλλὰ καταλαβαίνω τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα». Καὶ ἀφοῦ τὴν ρώτησα «τί

καταλαβαίνεις δηλαδὴ τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα;», μοῦ ἀπαντᾶ:

«Εἶναι μία μέρα ποὺ αἰσθάνεσαι τὴν ἀνάγκη νὰ ἀφήσεις

τὰ πάντα νὰ πηγαίνουν ὅπως θέλουν», καὶ ὁ παλαβὸς νὰ

εἶναι παλαβός, ὁ κακὸς νὰ εἶναι κακός, ὁ στραβὸς στραβός,

καὶ γιὰ κάποιο λόγο ὅλοι αὐτοὶ εἶναι ξάφνου ἀγαπητοὶ σὲ

σένα. Αὐτὴ ἡ δωρεὰν καὶ οἰονεὶ ἄσκοπη ἔκχυση τῆς ἀγάπης

τοῦ Θεοῦ ἀπόρροια, στὴν πραγματικότητα, τῆς ὑπερφυοὓς τελειότητάς Του, καὶ τὴν ὁποία ἀπολαμβάνουμε κάθε

στιγμή είναι κάτι ποὺ ὅσο κανεὶς μπορεῖ νὰ τὸ δεῖ, τότε

καταλαβαίνει καὶ κάτι ἀπ' τὸ «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», διότι,

σᾶς εἶπα καὶ πάλι, ἡ ἀγάπη αὐτὴ εἶναι μία «ὑπερβολὴ» ποὺ

προκαλεῖ στὸν φυσικὸ ἄνθρωπο ἀντιρρήσεις.