ΟΙ ΔΎΟ ΔΑΊΜΟΝΕΣ!!!

ΟΙ ΔΎΟ ΔΑΊΜΟΝΕΣ!!!

Δύο δαίμονες κάθισαν στο περβάζι και παρακολουθούσαν μια γυναίκα με ένα παιδί στην αγκαλιά της. Περπάτησε στο δωμάτιο και κούνησε το μωρό, βουίζοντας κάτι ήσυχα στον εαυτό της.

«Ίσως θα έπρεπε να φύγουμε από εδώ, δεν υπάρχει τίποτα να πάρω εδώ, αλλά πεινάω», ​​είπε ο ένας και έξυσε την αδύνατη κοιλιά του.

«Περίμενε, θα το βαρεθεί τώρα και θα θυμώσει», απάντησε ο άλλος και κοίταξε λαίμαργα έξω από το παράθυρο, ακουμπώντας τα κυρτά του κέρατα στο τζάμι.

Ο αδύνατος δαίμονας μύρισε αέρα.
- Καθόμαστε εδώ τρεις ώρες τώρα, και μυρίζει μόνο αγάπη... Ε...
- Κοίτα, κοίτα.

Η γυναίκα έβαλε το μωρό στην κούνια και βγήκε από το δωμάτιο στις μύτες των ποδιών. Όρμησε στο βουνό των άπλυτων πιάτων στον νεροχύτη της κουζίνας. Φώναξε, έβαλε το τηγάνι στη φωτιά, πέταξε τρεις κοτολέτες στη λακκούβα με το λάδι, κοίταξε το ρολόι της με συναγερμό και άρχισε να πλένει τα μπουκάλια, τις θηλές, τις κατσαρόλες και τα πιρούνια.

Ο δαίμονας με τα κυρτά κέρατα έτριβε τα νύχια του.
- Αυτή τη στιγμή...

Το μωρό αναδεύτηκε στην κούνια, ζάρωσε τη μικροσκοπική του μύτη και άρχισε να κλαίει. Η γυναίκα όρμησε στο δωμάτιο, σήκωσε το μωρό στην αγκαλιά της και ψιθύρισε κάτι ήσυχα και στοργικά. Το παιδί βούισε και χαμογέλασε.
«Ε», είπε η αδύνατη, «Ίσως δεν ξέρει πώς να θυμώνει καθόλου, ας πάμε στο Πέτροβιτς». Θα κάτσει να δει ειδήσεις, θα τα μαλώσει όλα... ας φάμε. Το στομάχι του δαίμονα γρύλισε.

- Βαρέθηκα να τρέφομαι με τον θυμό του Πέτροβιτς, είναι άγευστο, έχει σάπιο εδώ και πολύ καιρό! Είτε πρόκειται για νεαρή μητέρα είτε όχι, υπάρχει νόστιμο φαγητό εδώ! Είναι όλοι τρομερά κουρασμένοι και δυσαρεστημένοι με τη ζωή! Λοιπόν, ποιος θα είναι ευτυχισμένος με μια τέτοια ζωή; Αυτός εκεί πέρα ​​δεν έχει καθίσει ούτε μια φορά όλη μέρα! Όλα θροΐζουν! Ας περιμένουμε λίγο ακόμα! Λοιπόν, πρέπει να είναι θυμωμένη!
Η γυναίκα έβαλε το μωρό στο τραπέζι, ξετύλιξε την πάνα και αναστέναξε.

- Εδώ. «Τώρα», χάρηκε ο δαίμονας.

Το μωρό βούιξε χαρούμενο και τράβηξε τα μαλλιά της μητέρας του ενώ εκείνη άλλαξε γρήγορα την πάνα.

«Αφήστε με να το κάνω καλύτερα», χαμογέλασε η μητέρα.

Η γυναίκα πήρε τη σκόνη και τίναξε το βάζο, το καπάκι έπεσε και όλο το περιεχόμενο του βάζου χύθηκε πάνω στο μωρό. Ένα σύννεφο αρωματικής σκόνης σηκώθηκε πάνω από το τραπέζι, η γυναίκα τσακίστηκε και φτερνιστικε. Η σκόνη πέταξε σε όλο το δωμάτιο.

«Επιδέξια», ο δαίμονας έγνεψε επιδοκιμαστικά, τρίζοντας το κυρτό του κέρατο στο γυαλί.
- Λοιπόν, αν δεν θυμώσει τώρα, τότε θα πάω στο Πέτροβιτς!
Η γυναίκα δεν άκουσε κανένα τρίξιμο, γέλασε, τίναξε το μωρό από τη σκόνη και λέγοντας...
- Είσαι ο γλυκός μου ντόνατ... Το μωρό της γάργαρε.
- Χαρά? Όχι, θέλει πολύ να μας πεθάνει από την πείνα...
- Όχι, περίμενε, θα γυρίσει ο άντρας της από τη δουλειά τώρα. Έλαβε λεφτά από το αφεντικό του όλη μέρα, μετά έκατσε σε μποτιλιάρισμα, τώρα θα δει άπλυτες πάνες, χάος - σίγουρα θα είναι γεμάτο φαγητό!
- Και μετά θα δει καμένες κοτολέτες... Εντάξει, ας περιμένουμε.
Η γυναίκα έξω από το παράθυρο, έχοντας γελάσει πολύ, έσφιξε το μωρό και ένιωσε μια παράξενη μυρωδιά, θυμήθηκε επίσης τις κοτολέτες, όρμησε στην κουζίνα με το μωρό στην αγκαλιά της, αλλά ήταν πολύ αργά για να σώσει το δείπνο. Η πόρτα στο διάδρομο έτριξε, ένας νεαρός εμφανίστηκε στην κουζίνα, αγκάλιασε τη γυναίκα και το παιδί του και τους φίλησε.
- Αγάπησε ξανά? - ο αδύνατος ζάρωσε το πρόσωπό του.
- Περίμενε, δεν έχει μπει ακόμα στην κουζίνα...
Ο άντρας συνοφρυώθηκε, κοιτάζοντας τις κοτολέτες, οι δαίμονες πάγωσαν, ετοιμάζοντας να φάνε ένα χορταστικό γεύμα. Το μωρό άπλωσε τα χέρια του στον μπαμπά του. Ο άντρας χαμογέλασε, μετά για κάποιο λόγο γέλασε, πήρε το παιδί από τη γυναίκα και άρχισε να το καβαλάει σαν σε καρουζέλ. Οι δαίμονες περίμεναν.
«Όχι, καλά, δεν μπορώ να το κάνω άλλο», ήταν αγανακτισμένος ο αδύνατος δαίμονας, «Δεν έπρεπε απλώς να καθίσουμε εδώ... Αυτή τη στιγμή θα καθαρίσει όλο το χάος και θα τηγανίσει νέες κοτολέτες». Κοίταξέ τον!
- Βλέπω. Πήρε την πάνα να πλυθεί... Χαμογελάει σαν ανόητος και βρωμάει αγάπη», αναστέναξε βαριά ο δαίμονας με τα κυρτά κέρατα, «Εντάξει, πάμε στον Πέτροβιτς». Δεν υπάρχει τίποτα για φαγητό εδώ...
- Ναι. Ας σπεύσουμε, πριν αρχίσουν πάλι να αγκαλιάζονται,
ήδη πνίγομαι από αυτή την αγάπη...
Δύο δαίμονες μετακόμισαν στο διπλανό περβάζι. Ο Πέτροβιτς
μόλις είχε αρχίσει να παρακολουθεί τις ειδήσεις...

*Άγνωστος συγγραφέας.*