Ηταν σαν σημερα πριν μερικα χρονια οταν εκεινος ο ηχος απο τις σειρηνες του ασθενοφορου ειχε εναν διαφορετικο τονο απ' ο,τι συνηθως.
Ηταν πιο σκοτεινος, βαρυς αλλα και διαπεραστικος ταυτοχρονα.
Ή ετσι μας φαινοταν τουλαχιστον λες και ξεραμε τί θα αντικρυσουμε.
Το φορειο μπηκε με ορμη, οι διασωστες με σφιγμενα χειλη και υγρο βλεμμα.
Ανακοπη.
Ναι απλα αλλη μια ανακοπη.
Κοντευουμε να αναισθητοποιηθουμε πληρως ειτε γιατι δεν πρεπει να μας κυριευει το συναισθημα προκειμενου να μπορουμε να λειτουργουμε αψογα, ειτε γιατι οι ανακοπες για τους υγειονομικους ενος ΤΕΠ ειναι δυστυχως ρουτινα οπως οι φωτοτυπιες σε Α4 χαρτι για εναν υπαλληλο γραφειου.
Αλλα γιατι αυτη η βουβη παγωμαρα;
Τοσο ρουτινα εγιναν ολα που δεν κοιταξαμε καν το προσωπο στο φορειο.
Φλεβες, ΗΚΓ, ζωτικα, ΚΑΡΠΑ, διασωληνωση, γιατροι και νοσηλευτες σε ενα χοροδραμα με προκαθορισμενα βηματα τελεια εκτελεσμενα.
Απελπιδες προσπαθειες να κρατησουμε στη ζωη τον αγαπημενο καποιων απο εσας.
Δεν υπαρχει χειροτερο συναισθημα απο αυτο.
Να προσπαθεις αλλα να γνωριζεις οτι θα αποτυχεις.
Και δεν θα αποτυχεις να πατησεις σωστα μια σφραγιδα.
Θα αποτυχεις να κρατησεις στην ζωη εναν ανθρωπο.
Τον χασαμε.
Ηταν ο Χ.
Ξεχασα να σας πω οτι ηταν συναδελφος.
Μολις ειχε παραιτηθει και περιμενε την συνταξη να ξεκουραστει.
Δεν θελαμε να μιλησουμε ουτε με το σπιτι μας εκεινη τη μερα.
Δεν μπορουσαμε.
Στο προσωπο του Χ. ειδαμε και τον εαυτο μας.
Ολοι.
Αλλα δεν ειχαμε τον χρονο να θρηνησουμε.
Γιατι αλλο ενα ασθενοφορο ουρλιαζε απ' εξω.
Σβησαμε τα συναισθηματα μας και αναλαβαμε δραση ελπιζοντας να μην γινουμε αυριο εμεις το επομενο περιστατικο.
Τεχνοκρατες κοστολογηστε αυτην την βαρδια.
Βαλτε και φορο προστιθεμενης αναισθησιας.
Κυνικοι που λετε ''η δουλεια σας ειναι'', ολα τα δαχτυλα του χεριου σας ειναι ιδια;
Ετσι και οι ''δουλειες'', δεν ειναι ολες ιδιες.
Κουβαρνταδες, εσεις οι ''εγω σε πληρωνω ρε'' ποσο δινετε για ολο αυτο;
Τα ρεστα δικα σας.
Λαμπρος Λιαπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου