Διαβάζουμε:

Διαβάζουμε: «Ἐδῶ ἕνας ἀπ᾿ τούς ἐθελοντές

μας, ὁ Νιγκέλ, περιγράφει τήν ἐμπειρία του μέ τούς

ἑτοιμοθανάτους καί τούς ἐγκαταλελειμμένους στον

Οἶκο μας, στήν Calcutta:

“Ὅταν πῆγα να βοηθήσω στό Nirmal Hriday,

ἔνοιωσα ἀπέχθεια γιά τό μέρος, ἐξαιτίας τοῦ πόνου,

καί ἔνοιωσα ἐντελῶς ἄχρηστος. Σκέφθηκα, Τί κάνω

ἐδῶ πέρα;”.

Ἀργότερα, ὅταν γύρισα στή Βρεταννία, εἶχα μία

πολύωρη συζήτησι μέ μία ἀπ᾽ τίς ἀδελφές σχετικά μέ

αὐτό. Τῆς εἶπα ὅτι ἔμαθα γρήγορα τή γλῶσσα τῶν

χειρονομιῶν, ἔτσι ὥστε μποροῦσα νά ξεχωρίσω τή

διαφορά ἀνάμεσα σέ κάποιον πού ζητᾶ νά πιῆ νερό

ἤ οὐροδοχεῖο καί ἔκανα τό σωστό. Ἀλλά, πέρα ἀπ᾿

αὐτό, δέν εἶχα προσφέρει πολλά. Κυρίως καθόμουν

δίπλα στο κρεβάτι τῶν ἀρρώστων καί τούς χάιδευα,

ἤ τούς τάιζα. Μερικές φορές δέχεσαι κάποια ἀναγνώρισι, ἀλλά ὄχι συχνά, ἐπειδή βρίσκονται στα τελευταῖα τους. Ἔτσι, ὅταν ἡ ἀδελφή μέ ρώτησε πῶς

τά κατάφερα, ἀπάντησα, Ημουν ἐκεῖ. Καί ἐκείνη

μοῦ εἶπε: “Τί ἔκανε ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ἤ ἡ Εὐλογημένη

Μητέρα μας, στα πόδια τοῦ Σταυροῦ;»