Ἀπό τά ταξίδια τοῦ Μαγγελάνου: «Περάσαμε
τρεῖς μῆνες, χωρίς να βάλουμε στο στόμα μας φρέσκια τροφή κανενός εἴδους. Τρώγαμε γαλέτα, πού
μόνο γαλέτα δέν ἦταν πιά, ἀλλά σκόνη μέ χοῦφτες
σκουλήκια, πού εἶχαν φάει τό καλύτερο. Μύριζε διαλοεμένα ποντικοκάτουρο. Καί πίναμε νερό κιτρινισμένο καί μουχλιασμένο ἀπ᾿ τήν πολυκαιρία, συμπληρώνοντας τή διατροφή μας μέ τά λουριά ἀπό βοδινά δέρματα, πού στό θωράκιο τοῦ μεγάλου καταρτιοῦ προστάτευαν τά ξάρτια ἀπ᾿ τήν τριβή. Βάζοντάς τα νά μουσκέψουν στή θάλασσα τέσσερεις-πέντε μέρες καί ἀφήνοντάς τα μετά λίγο πάνω στά κάρβουνα δέν ἦταν καί ἄσχημη τροφή. Καλύτερη ἀπ᾿ τό πριονίδι, πού κι αὐτό δέν τό περιφρονούσαμε»(PF, 78).
Σέ μᾶς οἱ στερήσεις βοηθᾶν στόν πνευματικό
- ἀγῶνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου