Πριν από 20 χρόνια πέρασα περίπου δύο μήνες στο Άγιο Όρος. Έμεινα στο Πρόδρομο, στο Βατοπέδι, στην Καψάλλα, στη Λάκου, στην Ιβήρων, στη Φιλοθέου κ.λπ.
Έψαλαν στο στασίδι, έμαθα ψαλτήρι από λαμπρούς μοναχούς, καταλόγισα μουσικά χειρόγραφα, διάβασα, δούλεψα ένα εγκώμιο.
Έψαχνα πατέρες με αγία ζωή, Λειτουργίες και φως.
Κοντά στην Ιβήρων, προς την Καριες, υπήρχε ένα ελληνικό κελί όπου δούλευα δύο μέρες με έναν γέρο με υπέροχη φωνή, τον Ιωάννη. Έφτιαξα έναν πέτρινο τοίχο, την πρώτη φορά ήταν λίγο στραβός, αλλά αφού τον γκρέμισα, τον έκανα τέλειο.
Φεύγοντας, ο γέρος μου έδωσε ένα παντελόνι, 20 χιλιάδες δραχμές και ένα ζευγάρι παπούτσια από δέρμα μοσχαριού, πολύ χοντρά και βαριά, ελάχιστα φθαρμένα. Αυτά τα παπούτσια δεν είχαν θάνατο.
Ο γέρος επέμενε και με έβαλε να υποσχεθώ ότι δεν θα δώσω τα παπούτσια σε κανέναν, ούτε καν να τα φορέσω.
Πήγα στο Άγιο Όρος, για την εορτή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου. Ο δρόμος για την Αγία Άνα και μετά για την κορυφή, μέχρι τα 2033 μέτρα ήταν πολύ κουραστικός. Τα παπούτσια γίνονταν πιο βαριά. Περίπου στα μισά του δρόμου, ένας πατέρας μου έδωσε μερικά πολύ ελαφριά παπούτσια με αντάλλαγμα 2 κιλά καρβέλια ψωμί το καθένα. Δέχτηκα με χαρά.
Όταν έφτασα στο σπίτι του γέρου, με ρώτησε πού ήταν τα παπούτσια. Του είπα ότι ήταν βαριά και ότι τα είχα δώσει σε έναν νεαρό μοναχό. Άρχισε να κλαίει. Έλεγε ακατάληπτα λόγια και έκλαιγε.
Μετά από λίγο, μου είπε: Τα παπούτσια ήταν του αγίου Παΐσιου του Αγιορίτη. Μου το έδωσε για τον Άγιο Ιωάννη. Τι έκανες;;;
Δεν ήμουν άξιος να έχω τα παπούτσια του αγίου. Ήταν πολύ βαριά για τον άθλιο μου. Και σήμερα λυπάμαι τρομερά που πέρασα από το ιερό και το έχασα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου