Το έργο του πονηρού να δαιμονοποιήσει τον κόσμο συνίσταται κυρίως στην πνευματική τύφλωση, όπου το κακό πνεύμα γίνεται διαφανές στην ανθρώπινη όραση.

Το έργο του πονηρού να δαιμονοποιήσει τον κόσμο συνίσταται κυρίως στην πνευματική τύφλωση, όπου το κακό πνεύμα γίνεται διαφανές στην ανθρώπινη όραση. 

 Ο άνθρωπος που πέφτει ανάμεσα στα πάθη δεν αντιλαμβάνεται πλέον την παρουσία του κακού, δεν αισθάνεται πια το έργο του διαβόλου και γίνεται σκλάβος του θανάτου μέσα του.  Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι έτσι.  Βρίσκουν λόγους για το παράλογο, κίνητρα για αμαρτία, δικαιολογίες για το κακό, ελαχιστοποιούν τον καρκίνο που αναπτύσσεται μέσα τους, προάγουν τη λήθη του εαυτού τους και τις αξίες του προσώπου του Θεού μέσα τους. 

 

Οι άνθρωποι της σάρκας δεν αισθάνονται πλέον τον διάβολο επειδή οι πνευματικές τους αισθήσεις είναι πνιγμένες στην επιδερμική ηδονή.  Είναι η τύφλωση για την οποία μιλάει ο άγιος Ιγνάτιος στην πραγματεία του για την απάτη. 

 Αντίθετα, οι άνθρωποι του Πνεύματος αισθάνονται την παρουσία των πνευμάτων, αμύνονται από τη δαιμονική επίθεση, αποφεύγουν τις ορμές του εχθρού, προσεύχονται για να ξεφύγουν από τον πειρασμό του πονηρού. 

 Ο άνθρωπος που προσεύχεται βλέπει στο πνεύμα την πρόθεση πίσω από το άτομο ή το έργο.  Νιώθει τα πνεύματα. 

 Ζούμε σε μια εποχή όπου η παρουσία του κακού αγνοείται μαζικά, παρόλο που είναι πανταχού παρούσα και πάντα αποτελεσματική.  Οι άνθρωποι δεν μπαίνουν πλέον στον κόπο να παρατηρήσουν τον δαίμονα του κόσμου, τις σταγόνες της κόλασης που φιλτράρονται στα μέσα ενημέρωσης, την ύπουλη επίθεση του σκότους.  Συνθηκολογούν καθημερινά σε αυτόν τον αθέατο πόλεμο.

 Γι' αυτό θεωρούν άχρηστη η προσπάθεια να διώξουν τον διάβολο από τους ανθρώπους, το έργο του Χριστού στον κόσμο και της Εκκλησίας από αμνημονεύτων χρόνων.  Ο Θεός Χριστός διώχνει τους δαίμονες όταν τους πιάνει στη δουλειά μέσω των ανθρώπων.  Οι ιερείς πολεμούσαν πάντα τους δαίμονες.  Και έσωσαν τους ανθρώπους από τη σκλαβιά της κόλασης.

 Σήμερα η μαλακή ορθοδοξία αγνοεί την παρουσία του φοβερού δαίμονα σε κάθε αμαρτία που διαπράττεται και σε κάθε πάθος.  Ντρέπεται να παραδεχτεί την εξάρτηση των ανθρώπων από τον ψεύτικο, ωραιοποιημένο, φτιαγμένο παράδεισο, μετά τον οποίο ο άρχοντας της κόλασης χαμογελά.  Κάποιοι «αναστατώνονται» διαβάζοντας προσευχές εξορκισμού. 

 Το να λες στο ποίμνιο να προσέχει τον διάβολο, σε μια ενδελεχή προσπάθεια να πάρει τα χρήματά του, δεν κάθεται καλά.  Ο άνθρωπος πρέπει να χτυπηθεί στο κεφάλι, να γίνει κατανοητός, να παρακινηθεί να αμαρτήσει από τη χαλαρότητα, να εγκριθεί στην κόλαση της πτώσης του. 

 Κατοχή είναι μόνο όταν υπάρχουν τρομακτικές εκδηλώσεις.  Και ούτε τότε.  Στην πραγματικότητα, η κατοχή είναι πολύ πιο λεπτή.  Έρχεται μέσω της αμαρτίας, της πονηριάς, της κακίας, της εμμονής, της υπερηφάνειας, της πορνείας, του φόνου, της αγάπης για κυριαρχία, όλα προσεκτικά ωραιοποιημένα ώστε να μην γίνεται αισθητό το τεράστιο μίασμα της κόλασης πίσω από αυτά. 

 Στη Δύση δεν γίνεται λόγος για δαίμονες και το έργο τους.  Είναι μια ενέργεια, μια τάση, μια αδυναμία, όχι ένα δαιμονικό άτομο που κυβερνά τον κόσμο.  Ο δαιμονισμένος ντρέπεται να πει το όνομα του κυρίου του.

 Στη Δύση, ο Confesion πέθανε.  Και μαζί της η άφεση των αμαρτιών.  Και οι διάβολοι μπερδεύονται. 

 Τα παιδιά παίζουν Diablo, ντύνονται διάβολοι και οι μεγάλοι δεν χρειάζεται καν να ντυθούν πια, γιατί έτσι κι αλλιώς κάνουν το θέλημα του κακού. 

 Πριν από κάθε εργασία, ας κάνουμε το σημείο του Τιμίου ΣΤΑΥΡΟΥ και ας αναρωτηθούμε: τι πνεύμα κρύβεται πίσω από αυτό το έργο;  Μας βοηθά ή μας στέλνει στην κόλαση;  Είναι για καλό ή κατάρα;  Ας ρωτάμε πάντα τον ιερέα.  Και ας αποφασίσουμε για τη δόξα του Θεού. 

ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ ΙΣΤΡΑΤΙ.