Περί του επισκόπου ψάλτης
Το 1871, ένας τραγουδιστής της χορωδίας μου πέθανε από επιδημική χολέρα, όχι περισσότερο από 24 ετών, όπως αναφέρει ο Αρχιεπίσκοπος Νηλ. Εννέα μέρες μετά τον θάνατό του, το πρωί της 16ης Ιουλίου, μου εμφανίστηκε σε όνειρο. Αφού έγιναν κάποιες ερωτήσεις από τον άγιο σε αυτόν που εμφανίστηκε, ο αρχιεπίσκοπος ρωτήθηκε:
- Πώς νιώθεις;
«Είμαι λυπημένος», απάντησε ο ψάλτης
- Πώς μπορεί να βοηθηθεί αυτό; – ρώτησε ο επίσκοπος.
– Προσευχήσου για μένα: μέχρι σήμερα δεν έχουν γίνει νεκρώσιμες λειτουργίες για μένα.
Με αυτά τα λόγια ταράχτηκε η ψυχή μου, λέει ο Σεβασμιώτατος, και άρχισα να ζητώ συγγνώμη από τον αποθανόντα γιατί δεν είχα παραγγείλει την υπηρεσία της κίσσας, αλλά ότι σίγουρα θα το έκανα. «Τα τελευταία λόγια προφανώς ησύχασαν τον συνομιλητή που είχε έρθει από άλλο κόσμο» («Ψυχοσωτήρια προβληματισμοί» (1878 – 1879), σ. 131 και 132).
* * *
Λαμβάνοντας παρηγοριά και ανακούφιση από τις προσευχές των ζωντανών, οι νεκροί μερικές φορές εμφανίζονται και ευχαριστούν τους προσευχητές τους ή προσπαθούν να τους βοηθήσουν με κάποιο τρόπο με τη σειρά τους.
Η ευγνωμοσύνη του πατέρα
Σε ένα χωριό πέθανε ξαφνικά ένας γέρος διάκονος. Είχε έναν γιο, έναν αξιωματούχο. Ο απρόσμενος θάνατος του πατέρα του συγκλόνισε τον γιο του. Η μεταθανάτια μοίρα του εκλιπόντος στοίχειωσε τον καλό γιο για σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο. Γνωρίζοντας ότι στη λειτουργία η πιο σημαντική ώρα για τη μνήμη των νεκρών είναι η ώρα του ψαλμού: «Σε ψάλλουμε, σε ευλογούμε…», ο λυπημένος γιος, που ήταν στην εκκλησία εκείνη την ώρα (ήταν την ημέρα του Αγίου Πνεύματος), άρχισε να προσεύχεται στον Θεό με ιδιαίτερο ζήλο για την ανάπαυση του πατέρα του. Και λοιπόν; Το βράδυ της Τρίτης βλέπει σε όνειρο τον πατέρα του, ο οποίος του υποκλίθηκε στο έδαφος τρεις φορές και, στην τελευταία υπόκλιση, του είπε: «Σε ευχαριστώ, γιε μου» («The Wanderer», 1864, Δεκέμβριος).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου