Ο ΠΑΤΉΡ ΙΩΆΝΝΗΣ ΙΝΣΤΑΣΙ ΓΙΑ ΤΌΝ ΙΕΡΈΑ ΠΑΤΈΡΑ ΤΟΥ.

 Ο ΠΑΤΉΡ ΙΩΆΝΝΗΣ ΙΝΣΤΑΣΙ ΓΙΑ ΤΌΝ ΙΕΡΈΑ ΠΑΤΈΡΑ ΤΟΥ.

Όταν ήμουν μικρός, πήγαινα στη θάλασσα κάθε καλοκαίρι.

 Δούλευα μια ολόκληρη μέρα, από τις 4 το απόγευμα μέχρι το απόγευμα της επόμενης μέρας. Το Dacia του πατέρα μου, η Albastrica, πήγαινε σιγά σιγά, στο λόφο άλλαξα τρίτη με 40 την ώρα, τα υπόλοιπα με 60. Μια φορά πήγε με 90 αλλά νόμιζα ότι θα ξεκολλήσει. 

Η μαμά μας έβαλε τις τσάντες με τα ρούχα στο πίσω μέρος των ποδιών μας, κι έτσι έφτιαξε μια κούνια όπου εμείς, τα παιδιά, κοιμόμασταν τέλεια,  όπως κουνιομαστε στο δρόμο. Καθόμουν με το κεφάλι μου στο ράφι πίσω από το παράθυρο και κοιτούσα τον ουρανό. Υπήρχαν δύο έναστροι ουρανοί, ένας πάνω και ένας στην αντανάκλαση του παραθύρου. 

Όταν ήμουν τριών, εψελνα εκκλησιαστικά τραγούδια όλη μέρα. Υμνους, , τροπάρια τό «Πάτερ ημών» σε 6 περίπου εκδοχές, τις οποίες μας δίδαξε ο πατέρας μας που είχε διατελέσει καθηγητής μουσικής στη σχολή. Ψάλλαμε με όλη μας την καρδιά τη δόξα του Θεού. 

Όταν ήμουν περίπου 10 χρονών, θυμάμαι ότι επιστρέφοντας άρχισα να λέω στο μυαλό μου το Πάτερ ημών.Το είπα εκατό φορές. Έγινε ένα ποτάμι προσευχής στο μυαλό μου. Ειρήνη και χαρά έρρεαν από την προσευχή που ειπώθηκε από τα χείλη του Θεού.  Μπήκαμε σε μια απαλή σιωπή, σαν κήπος με κρίνους. 

Ξαφνικά άκουσα έναν τρομακτικό θόρυβο.

Στο Bacău, σε μια διασταύρωση, ένας μοτοσικλετιστής που δεν πρόσεχε μπαίνοντας στον κεντρικό δρόμο χτύπησε τον πατέρα μου από το πλάι. Τον είδα σαν μύγα να κολλάει στο παράθυρό μου. Δεν είχε μεγάλη ταχύτητα. Ο μπαμπάς σταμάτησε, ο άντρας είχε ένα σπασμένο πόδι, βόγκηξε βαθιά. Ο κόσμος γύρω μαζεύτηκε. Ο μπαμπάς συνήθιζε να λέει προσευχές. 

Εμφανίστηκε και η πολιτοφυλακή. Όμως ο μοτοσικλετιστής ήταν ένοχος που δεν σταμάτησε στο στοπ. 

Θυμάμαι ότι σώθηκε. Ο μπαμπάς τον πήγε μερικές φορές στο νοσοκομείο, του έδωσε χρήματα και φαγητό.

Ο γέρος ήταν πολύ ευγνώμων. Ο μπαμπάς τον φρόντιζε μέχρι που έφυγε από το νοσοκομείο. 

Μετά από 20 χρόνια, ήμουν στο μοναστήρι Bucium κοντά στο Ιάσιο. Μιλούσα με τον π. Χρυσόστομο, έναν γέρο με άγιο βίο, που στο μεταξύ είχε αποκοιμηθεί. Ήταν ένας πνευματικός διορατικός. Ήξερε συναρπαστικές λεπτομέρειες για σένα. Έδωσε παράδοξες συμβουλές που αποδείχθηκαν οι καλύτερες. Όλοι τον αγαπούσαν. 

Στεκόμουν στη βεράντα της Εκκλησίας, και μια αχτίδα ήλιου από τη δύση έλαμψε από την πόρτα και ακουμπούσε στο κεφάλι του πατέρα. 

Μετά από μια περίοδο σιωπής, όταν η προσευχή της καρδιάς γυρνούσε, μου είπε: Να σου πω, όπως είπα όταν ήμουν μικρός,  έλεγα τον πάτερ ημών  εκατό φορές. 

Άρχισα να τρέμω. Μου έφεραν δάκρυα στα μάτια. Ο άντρας που με ήξερε μόνο ένα χρόνο μου είπε ακριβώς πώς προσευχόμουν ως παιδί. Μου έπιασε το χέρι. Μου είπε: μην κλαις άλλο. 

Κατάφερα να πω: Πατέρα, μια φορά που είπα «Πάτερ ημών» εκατό φορές, ένας μοτοσικλετιστής καταπλακώθηκε από το αυτοκίνητο του πατέρα μου. 

Ο πατέρας συνοφρυώθηκε λίγο. 

Είπε: εκείνο το βράδυ, ένα πλήθος από εκατοντάδες διαβόλους στεκόταν στη διασταύρωση εκεί. Συμβουλεύτηκαν να τρακαρουν οι μηχανές έτσι ώστε ο άντρας να τσακιστεί από τη μηχανή σας και να πεθάνει. Ο πατέρας σου, ο ιερέας, ακόμα κι αν δεν ήταν ένοχος, θα είχε σταματήσει από τη Θεία Λειτουργία. Ο ιερέας δεν μπορεί να προσφέρει αιματηρή θυσία, παρά μόνο στον Θεό του ουρανού χωρίς αίμα. 

Αλλά η προσευχή σου έγινε σαν εκατό προσευχόμενους αγγέλους. Ο Πατέρας μας στάθηκε σε έναν τοίχο, έτσι ώστε ο άνθρωπος ήταν μόνο τραυματισμένος. 

άρχισα να κλαίω. Ο π. Χρυσόστομος μου είπε: Πάτερ ημών για πάντα. Είναι προσευχή του Θεού.