Αφήστε το φως να μπει
(Περισσότερα για την εξομολόγηση με τον Επίσκοπο Αντώνιο)
«Ένα παιδί έρχεται σε μένα και λέει:
– Κοιτάζω όλο το κακό που είναι μέσα μου, και δεν ξέρω πώς να το εξαφανίσω, να το ξεριζώσω από μέσα μου. τον ρωτάω:
- Και πες μου, όταν μπαίνεις σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, κουνάς πραγματικά μια λευκή πετσέτα με την ελπίδα ότι το σκοτάδι θα διαλυθεί;
- Όχι βέβαια!
-Τι κάνεις;
- Ανοίγω τα παντζούρια, ανοίγω τις κουρτίνες, ανοίγω τα παράθυρα.
- Ακριβώς! Ρίχνεις φως εκεί που υπήρχε σκοτάδι. Το ίδιο είναι και εδώ. Αν θέλετε να μετανοήσετε αληθινά, να ομολογήσετε με ειλικρίνεια και να αλλάξετε, δεν χρειάζεται να εστιάσετε μόνο σε ό,τι είναι κακό για εσάς. Πρέπει να αφήσεις το φως να μπει. Και για να το κάνετε αυτό, πρέπει να δώσετε προσοχή στο φως που έχετε ήδη. Και στο όνομα αυτού του φωτός, πολεμήστε ενάντια σε όλο το σκοτάδι που είναι μέσα σας.
- Ναι, αλλά πώς γίνεται αυτό; Θα σκεφτώ πραγματικά τον εαυτό μου ότι είμαι τόσο καλός από αυτήν ή την άποψη;
- Όχι. Διαβάστε το Ευαγγέλιο και σημειώστε σε αυτό εκείνα τα μέρη που χτυπούν την ψυχή σας, που κάνουν την καρδιά σας να τρέμει, που φωτίζουν το μυαλό σας, που ωθούν τη θέλησή σας να επιθυμήσετε μια νέα ζωή. Και να ξέρετε ότι σε αυτόν τον λόγο, σε αυτήν την εικόνα, σε αυτήν την εντολή, σε αυτό το παράδειγμα του Χριστού έχετε βρει μέσα σας μια σπίθα Θείου φωτός. Και το βεβηλωμένο, σκοτεινό εικονίδιο που είσαι έγινε ξεκάθαρο. Γίνεστε ήδη λίγο σαν τον Χριστό η εικόνα του Θεού αρχίζει σταδιακά να εκδηλώνεται μέσα σας. Και αν ναι, τότε να το θυμάστε αυτό. Αν αμαρτάνεις, θα βεβηλώσεις το ιερό που υπάρχει ήδη μέσα σου, ήδη ζει, ήδη ενεργεί, ήδη μεγαλώνει. Θα σβήσεις την εικόνα του Θεού μέσα σου, θα σβήσεις το φως ή θα το περιβάλεις με σκοτάδι. Μην το κάνεις αυτό.
Εάν παραμείνετε πιστοί στις σπίθες του φωτός που είναι ήδη μέσα σας, τότε σταδιακά το σκοτάδι γύρω σας θα εξαφανιστεί. Πρώτον, όπου υπάρχει φως, το σκοτάδι έχει ήδη διαλυθεί. Δεύτερον, όταν ανακαλύψεις στον εαυτό σου κάποια περιοχή φωτός, αγνότητας, αλήθειας, όταν κοιτάς τον εαυτό σου και νομίζεις ότι είσαι πραγματικά πραγματικός άνθρωπος, τότε μπορείς να αρχίσεις να παλεύεις ενάντια σε ό,τι σε προχωράει όπως οι εχθροί που προχωρούν σε μια πόλη, σκοτίζοντας αυτό το φως μέσα σου. Τώρα έχετε ήδη μάθει να τιμάτε την αγνότητα και ξαφνικά η βρωμιά των σκέψεων, των σωματικών επιθυμιών, των συναισθημάτων και της ευαισθησίας υψώνεται μέσα σας. Αυτή τη στιγμή μπορείς να πεις στον εαυτό σου: ΟΧΙ, ανακάλυψα μέσα μου μια σπίθα αγνότητας, μια σπίθα αγνότητας, μια επιθυμία να αγαπήσω κάποιον χωρίς να μολύνεις αυτόν τον άνθρωπο ούτε με μια σκέψη, πόσο μάλλον με ένα άγγιγμα. Δεν μπορώ να επιτρέψω αυτές τις σκέψεις να μου κάνουν, δεν θα το κάνω, θα πολεμήσω εναντίον τους.
Γι' αυτό στρέφομαι στον Χριστό και θα Του φωνάξω: «Κύριε, καθάρισε! Κύριε, σώσε με! «Κύριε, βοήθησέ με!» Και ο Κύριος θα βοηθήσει. Αλλά δεν θα σας βοηθήσει μέχρι να καταπολεμήσετε τον πειρασμό. Υπάρχει μια ιστορία στη ζωή του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου για το πώς πάλεψε απεγνωσμένα με τον πειρασμό. Πάλεψε τόσο σκληρά που τελικά έπεσε στο έδαφος εξαντλημένος και ξάπλωσε εκεί χωρίς δύναμη. Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά του ο Χριστός και, μη έχοντας τη δύναμη να σηκωθεί κοντά του, ο Αντώνιος Του είπε: «Κύριε, πού ήσουν όταν αγωνιζόμουν τόσο απελπισμένα;» Ο Χριστός του απάντησε: «Στεκόμουν αόρατα δίπλα σου, έτοιμος να μπω στη μάχη, αν παραδοθείς. Αλλά δεν τα παράτησες και κέρδισες».
Αν ο ιερέας αγαπά τον μετανοημένο
«Εγώ», είπε ο ίδιος επίσκοπος Αντώνιος, «θυμάμαι έναν ασκητή που τον ρώτησαν κάποτε:
«Πώς συμβαίνει κάθε άτομο που έρχεται σε σένα και σου λέει για τη ζωή του, ακόμη και χωρίς αίσθημα μετάνοιας και μεταμέλειας, ξαφνικά να κυριεύεται από φρίκη για το πόσο αμαρτωλός είναι; Αρχίζει να μετανοεί, να εξομολογείται, να κλαίει και να αλλάζει».
Αυτός ο ασκητής είπε κάτι αξιοσημείωτο:
«Όταν κάποιος έρχεται σε μένα με τις αμαρτίες του, αντιλαμβάνομαι αυτή την αμαρτία ως δική μου, γιατί αυτό το άτομο και εγώ είμαστε ένα. Και εκείνες τις αμαρτίες που διέπραξε με δράση, σίγουρα τις διέπραξα με σκέψη ή επιθυμία ή με κλίση. Και γι' αυτό βιώνω την ομολογία του σαν δική μου. Πηγαίνω βήμα βήμα στα βάθη του σκότους του. Όταν φτάνω στα βάθη, δένω την ψυχή του στη δική μου και μετανοώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου για τις αμαρτίες που ομολογεί και τις οποίες αναγνωρίζω ως δικές μου. Τότε καταλαμβάνεται από τη μετάνοιά μου και δεν μπορεί παρά να μετανοήσει. Βγαίνει απελευθερωμένος και μετανοώ εκ νέου για τις αμαρτίες μου, γιατί αυτός και εγώ είμαστε ενωμένοι σε συμπονετική αγάπη».
Εξομολόγηση «κατά λίστα»
«Μερικές φορές έρχονται σε μένα άνθρωποι», λέει ο Επίσκοπος Αντώνιος, «που μου διάβασαν έναν μακρύ κατάλογο αμαρτιών που ήδη γνωρίζω, επειδή έχω τους ίδιους καταλόγους. Τους σταματάω: «Ομολογείτε αμαρτίες που δεν είναι δικές σας», τους λέω. - Ομολογείς αμαρτίες που μπορούν να βρεθούν σε βιβλία προσευχής. Χρειάζομαι την εξομολόγηση ΣΟΥ, ή μάλλον, ο Χριστός χρειάζεται την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ σου μετάνοια και όχι τη γενική, τυποποιημένη. Δεν νιώθεις ότι είσαι καταδικασμένος από τον Θεό σε αιώνιο μαρτύριο επειδή δεν διάβασες τις βραδινές προσευχές σου, ή δεν διάβασες τον κανόνα ή δεν νήστεψες». Τι πρέπει να κάνουμε; Ίσως πριν γράψετε μια λίστα με τις αμαρτίες, καθίστε και σκεφτείτε: τα είχα όλα στη λίστα; Και ξεκινήστε με αυτό που είναι πιο επαχθές ή τι συμβαίνει πιο συχνά.
- Και αν δεν είναι κάτι συγκεκριμένο που είναι ιδιαίτερα επαχθές, αλλά μια γενική βαρύτητα, μια βαρύτητα στην ψυχή;
– Τότε ίσως αξίζει να αναρωτηθείτε, ζω με πίστη; Και γενικά τι θέση κατέχει η πίστη στη ζωή μου; Και τι σημαίνει για μένα τελικά; Μήπως θα έπρεπε να ξεκινήσουμε με τέτοια αμαρτωλή παραμέληση; Το να μετανοώ που ζω σαν να μην έχω Θεό, συνείδηση, φόβο για την τελική Τελευταία Κρίση του Θεού... Αυτό είναι διαφορετικό για κάθε άτομο σε κάθε περίπτωση, αλλά ένα πράγμα μπορεί να είναι κοινό: να ελέγξεις τον εαυτό σου, να ελέγξεις ειλικρινά και ανοιχτά, να καταλάβεις ότι η εξομολόγηση δεν είναι ένα κουραστικό καθήκον, αλλά μια μεγάλη ευλογία, ικανή να θεραπεύσει την ψυχή και να προετοιμάσει σοβαρά την ψυχή του. Τότε ο κατάλογος μπορεί να λεπτύνει και η συνειδητή μετάνοια θα ξυπνήσει στην ψυχή μια δίψα για κάθαρση και τη βοήθεια του Θεού, χωρίς την οποία είναι αδύνατο να ζήσει κανείς και να δυναμώσει στην πίστη. Τότε η εξομολόγηση θα γίνει αργία και η εκκλησία θα γίνει νοσοκομείο ψυχής, για την οποία δεν μπορεί παρά να ευχαριστήσει κανείς τον Δημιουργό».
Έχω σπάσει τη νηστεία μου!
«Μερικές φορές συμβαίνει έτσι», θυμάται ο Μητροπολίτης Αντώνιος, «ένα άτομο προσπαθεί να νηστέψει, μετά χαλάει και αισθάνεται ότι έχει μολύνει ολόκληρη τη νηστεία του και τίποτα δεν μένει από το κατόρθωμά του. Στην πραγματικότητα, όλα είναι τελείως διαφορετικά. Ο Θεός τον κοιτάζει με άλλα μάτια. Μπορώ να το εξηγήσω αυτό με ένα παράδειγμα από τη δική μου ζωή. Όταν ήμουν γιατρός, δούλευα με μια πολύ φτωχή ρωσική οικογένεια. Δεν της πήρα χρήματα γιατί δεν υπήρχαν χρήματα. Αλλά κάπως στο τέλος της Σαρακοστής, κατά την οποία νήστευα, αν μπορώ να το πω, βάναυσα, δηλ. Χωρίς να παραβιάσω κανέναν καταστατικό κανόνα, με κάλεσαν σε δείπνο. Και αποδείχθηκε ότι σε όλη τη νηστεία μάζευαν χρήματα για να αγοράσουν ένα μικρό κοτόπουλο και να μου το κεράσουν. Κοίταξα αυτό το κοτόπουλο και είδα το τέλος του σαρακοστιανού μου άθλου. Φυσικά έφαγα ένα κομμάτι κοτόπουλο, δεν μπορούσα να τους προσβάλω. Πήγα στον πνευματικό μου και του είπα για τη στεναχώρια που με είχε πιάσει, ότι είχα νηστέψει, θα έλεγε κανείς, εντελώς σε όλη τη νηστεία και τώρα, τη Μεγάλη Εβδομάδα, είχα φάει ένα κομμάτι κοτόπουλο. Ο πατέρας Αθανάσιος με κοίταξε και είπε:
- Ξέρεις τι; Αν ο Θεός σε κοιτούσε και έβλεπε ότι δεν έχεις αμαρτίες και ένα κομμάτι κοτόπουλο θα μπορούσε να σε μολύνει, θα σε προστάτευε από αυτό. Αλλά σε κοίταξε και είδε ότι ήσουν τόσο αμαρτωλός που κανένα κοτόπουλο δεν θα μπορούσε να σε μολύνει περισσότερο.
Νομίζω ότι πολλοί μπορούν να θυμούνται αυτό το παράδειγμα για να μην τηρούν τυφλά τον καταστατικό χάρτη, αλλά για να είναι πρώτα απ' όλα τίμιοι άνθρωποι. Ναι, έφαγα ένα κομμάτι από αυτό το κοτόπουλο, αλλά το έφαγα όχι ως κάποιο είδος βρωμιάς, αλλά ως δώρο ανθρώπινης αγάπης. Θυμάμαι ένα μέρος στα βιβλία του πατέρα Alexander Schmemann , όπου λέει ότι τα πάντα στον κόσμο δεν είναι τίποτα άλλο από την αγάπη του Θεού. Και ακόμη και το φαγητό που τρώμε είναι βρώσιμο από τη Θεϊκή αγάπη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου