Η ΜΑΓΚΟΥΡΑ
Ένας ἄντρας περίμενε κάποιο πρωινό ὑπομονετικά
τόν Γέροντα να ξυπνήσει, γιά νά πάρει τήν εὐχή του. Ἐπειδή πέρασε ἀρκετή ὥρα καί δέν ἤθελε νά τόν
ἐνοχλήσει, διότι γιά μιά ἀκόμη φορά ἦταν ἄρρωστος,
ἀποφάσισε να φύγει. Φίλησε τη ράβδο πού βρισκόταν ἀκουμπισμένη στον τοίχο ἔξω ἀπό τό κελί, σκέφτηκε
πώς αὐτό θά τοῦ ἦταν ἀρκετό, κοίταξε μέ εὐχαριστία
πρός τήν κλειστή πόρτα καί ξεκίνησε. Δέν εἶχε ὅμως κάνει ἀρκετά βήματα, ὅταν ἄνοιξε ἡ πόρτα τοῦ κελιοῦ
καί μία μοναχή τοῦ φώναξε να περάσει, γιατί ὁ Γέροντας είχε μόλις ξυπνήσει.
Ἔτσι ἐπέστρεψε, μπῆκε στό κελί του όλος χαρά καί μίλησαν ἐπί ὥρα. Ὁ Πατήρ Ἀμβρόσιος ἦταν εὐδιάθετος. Ὥσπου, κάποια στιγμή, γύρισε καί τοῦ εἶπε μέ ἕνα «πονηρό» χαμόγελο: «Φύγε τώρα. Αρκετά εἴπαμε.
Ἄντε, γιά νά μήν πάρω καί τή μαγκούρα ἀπ᾿ ἔξω... ».
Βιβλιογραφία. ΨΥΘΥΡΟΙ ΤΩΝ ΞΎΛΩΝ.
ΜΙΧΆΛΗΣ ΛΕΒΈΝΤΗΣ ΔΉΜΗΤΡΑ ΣΤΑΥΡΟΥ.
ΕΚΔΌΣΕΙΣ ΣΤΑΜΟΎΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου