Η κατά κόσμον Ουρανία Παπαδοπούλου εγεννήθη το έτος 1888 στο χωρίον Ευαγγελίστρια του νομού Κορινθίας και υπήρξε τέκνον ενάρετων γονέων πού φρόντισαν να την μορφώσουν με τα χριστιανικά γράμματα. Υπήρξε ανέκαθεν αφοσιωμένη εις την Εκκλησία και διεκρίνετο για την βαθειά πίστη της. Ήταν εξαιρετικά φιλακόλουθος και ή ζωή και ή δραστηριότητά της όφειλαν την δύναμή τους στην αδιάλειπτη προσευχή και τα αγία μυστήρια τής Εκκλησίας. Διακρινόταν για την απλότητα, την καλοσύνη και την ανυπόκριτο ταπείνωσή της. Όσοι την γνώρισαν διηγούνται ότι ήταν ή προσωπικότης της μία σύνοψις των ευαγγελικών αρετών.
Υπήρξε τέκνον πνευματικόν τού Αγίου Νικολάου τού Πλανά τον οποίον γνώρισε εις νεαρά ηλικία στο ναύδριον τού Αγίου Προφήτου Ελισαίου εις τις υπέροχες ακολουθίες και κατανυκτικές αγρυπνίες στις οποίες έψαλλαν οι λογοτέχνες και συγγραφείς τής νεωτέρας Ορθοδοξίας, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και Αλέξανδρος Μωραϊτίδης οι εξάδελφοι.
Υπηρέτησε με ευλάβεια, αγάπη, αυταπάρνηση και αφοσίωση τον άνθρωπο τού Θεού, Άγιο Νικόλαο τον Πλανά επί σειράν ετών γενομένη κυριολεκτικώς ή σκιά του καθώς ακούραστα τον ακλουθούσε εξυπηρετώντας τον εις πλείστα όσα εκ των κατανυκτικών εκκλησιδίων τής παλαιάς Αθήνας.
Τον έζησε τόσο κοντά ώστε κληρονόμησε πολλά από τα χαρίσματά του ως είναι ή ευχή, τα δάκρυα, ή ευλάβεια, ή άπλότης. Έτσι με τον φωτισμένο νου της κατόρθωσε να αφομοίωση την ζωή και την διδαχή του αγίου Πατρός και να τις καταγράψει μετά τον θάνατον του εις τον μοναδικό της πόνημα υπό τον τίτλο: «Ό παπά-Νικόλας Πλανάς, ό απλοϊκός ποιμήν των απλών προβάτων», με τον οποίον θα γίνει ευρύτερα γνωστός ό θαυμαστός βίος του και τον οποίο θα αποτελέσει ως γνήσια μαρτυρία την βάση για την κατάταξή του εις τον Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας υπό τού Οικουμενικού Πατριαρχείου ενάρετων έτει 1992.
Ό λιτός και απέριττος λόγος της έχει αμεσότητα επικοινωνίας. Ομιλεί κατ' ευθείαν στις καρδιές των πιστών, μεταδίδοντάς τους την ευσέβεια της γραφούσης ως και τον ιερόν ενθουσιασμό και την ευλάβεια διά τον πρόσωπον τού βιογραφουμένου αγίου. Ρασοφόρος Μοναχή έκάρη στο σπίτι πού διέμενε σε μεγάλη ηλικία, τον έτος 1965 ονομασθείσα Μάρθα, υπό τού Άγιορείτου Ιερομονάχου Θεοφίλου Λαδά τού Άγιαννανίτου ό οποίος εκείνη την περίοδο εξυπηρετούσε τον ναΐδριο των Ταξιαρχών στο Βύρωνα τον οποίον μέχρι προ τινός άνηκε στην αδελφότητα των Θεοφιλαίων Αγίου Όρους.
Τον Γέροντα αυτόν όταν λειτουργούσε ή Γερόντισσα Μάρθα τον έβλεπε να υπερίπταται και κατά την Μικρή και Μεγάλη Είσοδο να προπορεύονται αυτού Άγιοι Άγγελοι.
Χαρακτηριστικό της βαθειάς ταπεινώσεώς της ήταν ότι όταν έσκυβε κανείς να πάρει την ευχή της θύμωνε χωρίς να οργίζεται Βέβαια. Τότε σήκωνε το μπαστουνάκι της και τον απομάκρυνε, λέγοντας του να προσκυνά μόνο τον Δεσπότη Χριστό.
Έκοιμήθη στο σπιτάκι της, τον όποιο εύρίσκετο στην οδό Πατρών 12 στην Αθήνα, ζήσασα θεαρέστως 85 χρόνια. Ήταν τότε Ιούλιος του 1973.
Ή ταφή της κατ' επιθυμία της έγένετο την επομένη εις την Ίεράν Μονήν Παναγίας Οδηγήτριας Πορταριάς έξω από τον Βόλο.
Για την αγιότητα της μαρτύρησαν οι , αδελφές του Ιερού Κοινοβίου Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χίου ως και ό Ιερομόναχος Χερουβείμ Άγιαννανίτης, Δίκαιος της Σκήτεως της Αγίας Αννης Αγίου Όρους πού γνώρισε την αγία αυτή ψυχή.
ΒΙΒΛ. ΜΟΝΑΖΟΥΣΩΝ ΣΥΝΑΞΙΣ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ.
ΘΑΥΜΑΣΤΟΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΝ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ .
ΑΘΗΝΑ 2005.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου