Ή θαυμαστή ανεξικακία, ή φιλοπτωχία και ή εμπιστοσύνη στην Θεία Πρόνοια του Αγίου Νεκταρίου εν Αίγίνη του Θαυματουργού.

ΠΡΟΣΕΚΛΗΘΗ ποτέ, ότε διηύθυνε την Ριζάρειον Σχολήν, ίνα . λειτουργήση εις τον Άγιο Γεώργιο Καρίτση Αθηνών, ότε παρατηρήσας, ότι οι εν τω Ναώ ψάλται, αφού έψαλλον δύο έως τρεις στίχους της Δοξολογίας, ευθύς ευρέθησαν περί το τέλος, παραλείψαντες τους λοιπούς, όστις θέλων να κάμη εις αυτούς την δέουσαν παρατήρησιν, επεφυλάχθη διά το ασκανδάλιστο μετά την λήξιν της Θ. Λειτουργίας· ότε κατόπιν τούς είπε, ότι δεν έπρεπε να κάμουν τοιαύτην αταξία ως Ίεροψάλται εν τω καιρώ της Δοξολογίας- έξαφθέντες δε διά τον δίκαιον έλεγχον του αειμνήστου, διά προσταγής του εκμανέντος Επιτρόπου, ό Ιεροδιάκονος έσυρε αυτόν από τα ράσα και έσπρωξε μετά πολλής περιφρονήσεως· και ό Σεβασμιότατος δεν ώμίλησεν, άλλ' ό μεν Διάκονος μετ' ολίγας ημέρας παρεφρόνησεν, ό δεν Επίτροπος της Εκκλησίας περιέπεσε μετ' ου πολύ εις δεινάς συμφοράς.

ΠΡΟ του αποκλεισμού (του 1917), αι Μοναχαί θέλουσαι να άποταμιεύσωσι σίτων περισσότερο και άλλα τρόφιμα, ως και άλλοι πολλοί έκαμνον, ένεκα τής αδυνάτου προμηθείας, δι' όπερ και συμβουλευθέντες αυτόν, επέπληξε ευθέως σφοδρώς αύτάς ειπών: «Εάν κάμητε αυτό όπου λέγητε, εξάπαντος θα πεινάσωμεν». Αναγκασθείσα δ' ούτω, περιωρίσθησαν εις την συνήθη ως και άλλοτε προμήθεια του σίτου και λοιπών τροφίμων. Και ώ των θαυμασίων σου Κύριε όχι μόνον αρκέσθηκαν και αυτοί και οι πάμπολλοι επισκέπτες, οίτινες προσηρχοντο εις την Ί. Μονήν, αλλά και επερίσσευον πάντοτε τα τρόφιμα και σιτηρά, περισσότερο ή άλλοτε, καθ' όλον το διάστημα του αποκλεισμού.

ΕΙΧΕ δεν επίσης και τόσην ακτημοσύνη, ώστε δεν φρόντιζε περί πολλών, αλλά' ότι των ευρίσκετο, χάριζαν αυτόν πολλάκις εις τους χρείαν έχοντας. Τρανωτάτη απόδειξης τής απρόσιτου ζωής και ακτημοσύνης του είναι ή εξής:

Ότε το πρώτον ύπήγεν ίνα μείνη εν την άνεγερθείση αυτού Ί. Μονή (εν Αίγίνη) και προνοή περί των εκεί Μοναζουσών, έδανείσθη χιλίας δραχμάς- και το αίτιον όπου δεν των ευρίσκοντο ποτέ χρήματα είναι, διότι τα κατηνάλωνεν εις τούς χρείαν έχοντας.

Ένεκα τής άκρας αυτού φιλοτιμίας και φιλοξενίας, εξέβαλλε πολλάκις και αυτόν το ένδυμά του και τα υποδήματα από τούς πόδας του και τα πρόσφερεν εις τούς έχοντας ανάγκη αυτών.

Επειδή δ' έξηκολούθει τακτικώς εργασία διά την άποπεράτωσιν και συντήρησιν τής Ί. Μονής, εύρίσκετο πάντοτε εις ένδειαν, αλλά και πλήρης πίστεως εις την προς θεόν πεποίθησιν.

Όταν έξεκενούτο το χρηματοφυλάκιο του, προσήρχετο έμπροσθεν τής Εικόνος του Χριστού ή τής Παναγίας και υπεδείκνυε αυτόν, αστείος, λέγων: «Ιδού Χριστέ μου (ή Παναγία μου) έξέλιπον τα χρήματα- σύ οίδας». Και μετ' ου πολύ, ήτο αδύνατον να μη ήρχοντο εξέβαλλε απροόπτου ως εκ θαύματος εις χείρας του χρήματα

Τοιαύτην αυταπάρνηση και αμέριμνο ζωή είχε εφαρμόσει εις εαυτόν, ώστε σπανίως έζήτει τι, εξέβαλλε ων είχε χρείαν...

Από την πρώτη Βιογραφία Μητροπολίτου Πενταπόλεως εν μακαρία την λήξει Σεβασμιωτάτου Νεκταρίου, συντεθείσα παρά τού ελαχίστου Μοναχού Άβιμέλεχ του Κρητός του και έκδοτου, εν Βάλω 1921, όπως ανατυπώνεται ατό έργο Οι πρώτες Βιογραφίες του Άγιου Νεκταρίου, επιμέλεια: Μιχαήλ Χατζηγεωργίου, Ιστορικά Τετράδια 5, 1998, σελ. 24-26.