Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ. " Ο ΤΑΥΡΟΣ "

Ή απόσταση από την Λαύρα στήν πόλη ήταν άρκετά μεγάλη κι έτσι ό Στάρετς δεν είχε την δυνατότητα να πάη ως εκεί. Αποτέλεσμα αυτής τής δυσκολίας ήταν ν’ άποκτήση ό μακάριος έναν νεαρό ταύρο μέ τόν όποιο πήγαινε στην Λαύρα καί στό Μοναστήρι Μπράτσκυ. Πώς απέκτησε τόν μικρό ταύρο, είναι κάτι πού αξίζει να τό διηγηθούμε:

Ό Ιβάν Κάτκωφ (ό κρεοπώλης από τό Ποντόλ, πού είχε φέρει τό άλογο στον Θεόφιλο, στο Μοναστήρι Μπράτσκυ), ήρθε στον Στάρετς να έξομολογηθή καί καθώς τού μιλούσε γιά τίς προσωπικές του ύποθέσεις, άνέφερε ότι είχε έναν ταύρο πού ήταν ιδιαίτερα ατίθασος.

«Αγόρασα έναν ταύρο, Μπάτουσκα. Σχεδίαζα να τόν κρατήσω γιά τόν εαυτό μου, αλλά τώρα δεν ξέρω τι να τόν κάνω. Έχει γίνει ηλίθιος καί χτυπάει όποιον βρή μέ τά κέρατά του. Μάλλον θα πρέπει να τόν σφάξω καί λυπάμαι γι’ αύτό».

«Αφού είναι έτσι, δώστον σ’ εμένα», είπε ό Στάρετς.

«Σ’ έσένα; Κύριε έλέησον! Είναι άδύνατον καί να τόν πλησιάση κανείς. Πολλοί έχουν τραυματισθή από τά χτυπήματά του».

«Μή σέ νοιάζει. Θα τού διδάξουμε την ταπείνωση».

«Μά, πώς μπορώ εγώ...».

«Πολύ απλό. Θα πάς καί θα τού πής: γιά κοίτα εδώ μικρέ ταύρε! Άπ’ αύτή την στιγμή δεν άνήκεις πλέον σ’ έμένα άλλά στον π. Θεόφιλο. Ετοιμάσου να τόν έπισκεφθής».

Ό κρεοπώλης έκανε ακριβώς όπως τού είπε. Μόλις γύρισε στο σπίτι του, πήγε κατευθείαν στον ταύρο καί έπανέλαβε τά λόγια τού Στάρετς καί ό ταύρος πού ρουθούνιζε καί ξεφυσούσε αγριεμένος καί κλωτσούσε τό χώμα με τά πόδια του, έγινε ήμερος σάν άρνάκι.

Αρχισε να μυρίζει καί να γλύφει τά χέρια τού άντρα. Μετά, ένας εργάτης τού πέρασε ένα σκοινί στά κέρατα καί τό σούρουπο τής ίδιας ημέρας είχε όδηγηθή ό νεαρός ταύρος στον πατέρα Θεόφιλο, στο ερημητήριο Κιταγιέφσκαγια.

Τώρα πού είχε τόν μικρό ταύρο ό μακάριος, έφτιαξε κι ένα μικρό κάρο, σκεπάζοντας τό πίσω μέρος μ’ ένα καραβόπανο στερεωμένο σέ πασσάλους.

Κι έτσι ταξίδευε μ’ αυτό στήν πόλη.

Ποτέ δεν καθόταν στο μπροστινό μέρος τού κάρου, αλλά πάντοτε πίσω, μέ την πλάτη γυρισμένη στον ταύρο. Είχε βάλει κι ένα μικρό αναλόγιο κάτω από την τέντα καί μπορούσε να γονατίζει εκεί καί να διαβάζει τό αγαπημένο του ψαλτήρι καθώς ταξίδευε. Αλλά εδώ είναι τό πιο θαυμαστό: Ό ταύρος, πού δεν είχε ούτε λουριά, ούτε χαλινάρια, μόνον έναν ζυγό, πήγαινε ακριβώς εκεί πού ήθελε τό άφεντικό του να πάει, χωρίς καμιά διαταγή ή κατεύθυνση ή στοιχειώδη οδήγηση είτε επρόκειτο να πάει στο Ποντόλ, στήν Λαύρα ή στο Μοναστήρι Μπράτσκυ.

Αξίζει να σημειωθή ότι, ό νεαρός ταύρος, άπέφευγε στον δρόμο πέτρες, λακκούβες καί έμπόδια, προκειμένου να μήν ένοχλήση τόν μακάριο στήν μελέτη του.

 Άλλα δεν είναι άξιο απορίας τό γεγονός ότι, αυτό τό άλογο ζώο υπάκουε στον μακαριό έτσι χωρίς κάν ένα μαστίγιο- κι ένώ αρχικά ήταν τόσο άγριο, έφτασε να γίνει ήμερο καί ήσυχο σάν αρνί. Γιατί τά ζώα έγιναν άγρια έξ όπια της ανθρώπινης σκληρότητας.

Άς θυμηθούμε την κατάσταση τών πρωτοπλαστών στον Παράδεισο. Τότε όλα τά δημιουργήματα αναγνώριζαν τό φώς της εικόνας του Θεού στά πρόσωπα τών πρωτοπλάστων. Ακόμα καί τά πιο άγρια ζώα, οσμίζονταν την θαυματουργή ευωδία αυτής της εικόνας καί έσκυβαν ειρηνικά τόν αυχένα μπροστά στον Αδάμ. Όταν όμως άνθρωπος παρέβηκε την εντολή του Θεού, τότε αμαυρώθηκε σ’ αυτόν ή Θεία εικόνα. Τά άλογα δημιουργήματα έπαψαν ν’ αναγνωρίζουν τόν άνθρωπο καί να τόν ύπακούουν. Ή ευωδία ιη Θεϊκής εικόνας άντικαταστάθηκε από την δυοσμία τών παθών καί ό άνθρωπος, μόνος του ομοιωμοιώθηκε μέ τ’ άλογα κτήνη. 'Η ανυπακοή του ανθρώπου στον Θεό, τιμωρήθηκε μέ την άνυπακοή όλων τών γήινων δημιουργημάτων σ’ αυτόν  καί τώρα ό άνθρωπος φοβάται τά θηρία πού πριν τού ήταν ύποταγμένα.

Αλλά οί άγιοι τού Θεού, μέ την υπακοή τους στις εντολές Του, ανακαίνισαν την φθαρμένη εικόνα τού Θεού στούς εαυτούς τους  παίρνοντας μέσα τους τίς μυστικές δωρεές της Χάριτος, έλαμψαν πάλι μέ την αρχική καθαρότητα καί λαμπρότητα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.

Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ. (1788-1853Μ.Χ)ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ.