«Η ψυχή περπάτησε…»
Στα τέλη της δεκαετίας του '70 είχα μια ασυνήθιστη συνάντηση στην Τασκένδη. Έχοντας μάθει ότι είχα πραγματοποιήσει πολλές συναντήσεις με ενορίτες, λέγοντάς τους για την περίπτωση της Claudia Ustyuzhanina, μιας κατοίκου της Τασκένδης, Akilina, επικοινώνησε με την επισκοπή και άφησε τον αριθμό τηλεφώνου της ώστε στην επόμενη επίσκεψή της να ακούσει για την Claudia. Τότε ζήτησε την άδεια να μιλήσει για αυτό που της συνέβη. Δεν φαίνεται να υπάρχει τίποτα ιδιαίτερο σε αυτό, και κάποιος μπορεί να είναι δύσπιστος σε μια τέτοια μαρτυρία, εξάλλου, οι Άγιοι Πατέρες διδάσκουν να μην εμπιστεύεσαι τα όνειρα.
Αλλά η Ακουιλίνα μίλησε για τον εαυτό της με ταπεινότητα, βιώνοντας πολύ αυτό που συνέβη. Ως εκ τούτου, αποφασίζω να μεταφέρω την ιστορία της στους αναγνώστες. «Ήμουν στο νοσοκομείο στην οδό Gospitalnaya, ακριβώς απέναντι από την επισκοπή - είχα ένα σπασμένο πόδι. Τελικά, μου έβγαλαν το γύψο και ξάπλωσα στο κρεβάτι,κουραζόμενος μετά το μεσημεριανό γεύμα. Ξαφνικά μια νεαρή καλόγρια έρχεται κοντά μου, με φωνάζει με το όνομά μου και μου λέει: «Λοιπόν, Ακουιλίνα, σήκω - έλα μαζί μου». Σηκώνομαι αμέσως, ξεχνώντας ότι πριν από αυτό δεν μπορούσα να πατήσω το πονεμένο μου πόδι.
Πήγα πίσω από την καλόγρια, αλλά δεν πήρα πατερίτσες ή μπαστούνι, δεν έβαλα καν παντόφλες. Μόνο το δεξί μου πόδι είναι δεμένο. Κατεβαίνουμε από τον δεύτερο όροφο και βγαίνουμε στο δρόμο. Μόλις είχαμε διασχίσει το δρόμο για τη στάση του τραμ (θυμάμαι επίσης ότι περνούσε το τραμ νούμερο 5), όταν είδα πίσω του μια μπλε διάφανη σκάλα που οδηγούσε, κατευθείαν στον Παράδεισο. «Ακολούθησέ με», είπε η καλόγρια και άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες.
Είμαι με φόβο και τρόμο, αλλά την ακολουθώ. Ανεβήκαμε ψηλά. Αλλά για κάποιο λόγο δεν φοβάμαι, είμαι τόσο ήρεμη και χαρούμενη. Υπάρχει λάμψη τριγύρω, όλη η γη είναι λουλουδιασμένη, μεγάλες σκηνές απλώνονται σε ευθείες σειρές κατά μήκος των καταπράσινων δρόμων - μπλε, ανοιχτό πράσινο και πράσινο. Οι άνθρωποι είναι ευφυείς, μιλούν ευγενικά, αλλά δεν μπορείς να ακούσεις τι λένε. Η καλόγρια μου λέει: «Θυμήσου, θα μου πεις». Και μετά - πάλι η σκάλα προς τον Παράδεισο, ψηλότερα από την προηγούμενη. Η καλόγρια είπε ότι υπάρχει ένας δεύτερος Παράδεισος εκεί. Τα σπίτια εκεί είναι ήδη ξύλινα, σκαλιστά, απερίγραπτης ομορφιάς. Οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι. Περνάμε δίπλα τους - μας υποκλίνονται. Η καλόγρια λέει ξανά: «Κοίτα, θυμήσου». Μετά με οδήγησε τις σκάλες ακόμα πιο ψηλά: στον τρίτο Ουρανό, όπως είπε. Ανεβαίνουμε, και υπάρχουν ψηλά, ψηλά λευκά σπίτια. Γεμάτο λουλούδια - τόσο αρωματικό! Ο κόσμος είναι όλος στα λευκά, λάμπει. Περπατούν και χαίρονται. - Κοίτα - θυμήσου. «Θα μου πεις», λέει ξανά η καλόγρια.
Κοιτάζω αυτήν την ομορφιά και σκέφτομαι: πώς με έδωσε ο Θεός, έναν αμαρτωλό, να δω αυτή τη χαρά; Και δεν θέλω να φύγω από εκεί! Αλλά η καλόγρια οδηγεί πίσω. Κατέβηκαν στον δεύτερο ουρανό, στον πρώτο και μετά στη γη. Με πηγαίνει πίσω στο δωμάτιό μου και μου λέει: «Λοιπόν, Ακουιλίνα, ξάπλωσε τώρα και ξεκουράσου». Μόλις κάθισα στο κρεβάτι και εκείνη έφευγε ήδη. Τα θαυμαστά μέρη που μου έδειξε εμφανίστηκαν αμέσως μπροστά στα μάτια μου και μου φαινόταν αδύνατο να φύγει χωρίς να μου πει γι' αυτά. - Μάνα, μάνα, έλα πίσω! Μίλησέ μου! - Της φωνάζω δυνατά. Τότε η νοσοκόμα έτρεξε: «Ακουιλίνα, γιατί ουρλιάζεις;» - Φέρτε την πίσω, φέρτε την πίσω! -Απαντάω. -Ποιόν? - Ναι, αυτή η μάνα εκεί πέρα!- Ποια μάνα; - Ορίστε, εκεί πάει! -Τι λες, δεν υπάρχει κανείς. - Πώς γίνεται να μην υπάρχει κανείς; Κοίταξα - αλήθεια, κανένας. Κανείς δεν έχει δει ή ακούσει για καμία μητέρα.
Ο γιατρός πλησίασε: «Τι είναι αυτός ο θόρυβος, Ακουιλίνα;» Όλοι ξεκουράζονται, κι εσύ ουρλιάζεις. - Ναι, πήγαμε με τη μάνα μόνοι... - Πού πήγες; - Στο δρόμο... - Πήγες;! Λοιπόν, πες μου - πού είσαι; Πώς κατάφερες να περπατήσεις με σπασμένο πόδι; Τους είπα τα πάντα - και ότι στον διάδρομο στον οποίο περπατούσαμε υπήρχαν δύο λουλούδια στην αριστερή πλευρά, και ότι τα κάγκελα στις σκάλες ήταν ξύλινα, σκαλιστά, βαμμένα μπλε και ότι το τραμ νούμερο 5 μας περνούσε. Έμειναν έκπληκτοι: Τα είπα όλα ακριβώς, αν και δεν μπορούσα να τα δω - τελικά, με πήγαν με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο και δεν μπορούσα να φύγω πουθενά από το δωμάτιο... Αλλά όταν άρχισα να μιλάω για τη σκάλα στον Παράδεισο, για το ταξίδι μου με τη μοναχή, τον γιατρό Άρχισε να νιώθει τον σφυγμό μου και να μετράει την πίεση μου.
Μετά είπε: «Κρίνε λοιπόν μόνη σου, Ακουιλίνα, δεν έχεις καν μπαστούνια να περπατήσεις, όχι, ακόμα δεν μπορείς να σταθείς στα πόδια σου ούτε με πατερίτσες». Δεν έχεις καν παντόφλες. Και ο επίδεσμος στο πόδι μου είναι καθαρός και λευκός. Αν είχες πατήσει ποτέ στην άσφαλτο, θα είχε μείνει ένα αποτύπωμα. Πώς περπάτησες;.. Κοίταξα τον επίδεσμο - και όλα έγιναν κόκκινα. Αποδεικνύεται ότι τα φανταζόμουν όλα; Αλλά εγώη ίδια ξέρω σίγουρα ότι περπάτησα κατά μήκος της σκάλας προς τον Παράδεισο με εκείνη την καλόγρια. Τέτοια χαρά έμεινε στην ψυχή μου - τίποτα δεν μπορεί να την περιγράψει, τίποτα δεν μπορεί να την εκφράσει. Πόσο θα ήθελα να είμαι ξανά εκεί! Αλλά πώς πρέπει να ζήσεις για αυτό - αναμάρτητα...» Σε όλους όσους η Aquilina είπε για αυτό το περιστατικό, όλοι πίστευαν ότι της συνέβη από υπέρταση - κάτι σαν παραίσθηση. Αλλά νομίζω ότι αυτή είναι μια πραγματική πνευματική εμπειρία.
Περπάτησε με τα πόδια της; Η ψυχή της πήγε στον Παράδεισο! Και το σώμα της βρισκόταν εκεί. Αλλά αν η ψυχή φτάσει ξαφνικά στο άγιο, το υψηλό - δεν είναι αυτή η αλήθεια; Εξάλλου, το ίδιο ήταν και με την Claudia Ustyuzhanina. Πριν την επέμβαση, πριν πάει η ψυχή της στον Παράδεισο, ήταν μόνη, αλλά μετά έγινε τελείως διαφορετικη. Αν είχες πατήσει ποτέ στην άσφαλτο, θα είχε μείνει ένα αποτύπωμα. Πώς περπάτησες;.. Κοίταξα τον επίδεσμο - και όλα έγιναν κόκκινα. Αποδεικνύεται ότι τα φανταζόμουν όλα; Αλλά εγώ ο ίδιος ξέρω σίγουρα ότι περπάτησα κατά μήκος της σκάλας προς τον Παράδεισο με εκείνη την καλόγρια. Τέτοια χαρά έμεινε στην ψυχή μου - τίποτα δεν μπορεί να την περιγράψει, τίποτα δεν μπορεί να την εκφράσει. Πόσο θα ήθελα να είμαι ξανά εκεί! Αλλά πώς πρέπει να ζήσεις για αυτό - αναμάρτητα...» Σε όλους όσους η Aquilina είπε για αυτό το περιστατικό, όλοι πίστευαν ότι της συνέβη από υπέρταση - κάτι σαν παραίσθηση. Αλλά νομίζω ότι αυτή είναι μια πραγματική πνευματική εμπειρία. Περπάτησε με τα πόδια της; Η ψυχή της πήγε στον Παράδεισο! Και το σώμα της βρισκόταν εκεί. Αλλά αν η ψυχή φτάσει ξαφνικά στο άγιο, το υψηλό - δεν είναι αυτή η αλήθεια; Εξάλλου, το ίδιο ήταν και με την Claudia Ustyuzhanina. Πριν την επέμβαση, πριν πάει η ψυχή της στον Παράδεισο, ήταν μόνη, αλλά μετά έγινε τελείως διαφορετική.άσπρο. Αν είχες πατήσει ποτέ στην άσφαλτο, θα είχε μείνει ένα αποτύπωμα. Πώς περπάτησες;.. Κοίταξα τον επίδεσμο - και όλα έγιναν κόκκινα. Αποδεικνύεται ότι τα φανταζόμουν όλα; Αλλά εγώ ο ίδιος ξέρω σίγουρα ότι περπάτησα κατά μήκος της σκάλας προς τον Παράδεισο με εκείνη την καλόγρια. Τέτοια χαρά έμεινε στην ψυχή μου - τίποτα δεν μπορεί να την περιγράψει, τίποτα δεν μπορεί να την εκφράσει. Πόσο θα ήθελα να είμαι ξανά εκεί! Αλλά πώς πρέπει να ζήσεις για αυτό - αναμάρτητα.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου