Από τον π.
Θεμιστοκλή Μουρτζανό
Ο χριστιανός που θέλει να ζει αυθεντικά παρακαλεί να έχει τη δωρεά των πνευματικών χαρισμάτων
Οσοι είναι αδιάφοροι ή εχθρικοί απέναντι στη χριστιανική πίστη έχουν την εντύπωση ότι η εκκλησιαστική ζωή στερείται χαρά. Οτι είναι στηριγμένη στις απαγορεύσεις, σε ένα ηθικό πλαίσιο το οποίο δεν επιτρέπει στον χριστιανό να χαρεί τη ζωή του όπως όλος ο κόσμος. Μάλιστα, μερίδα χριστιανών φαίνεται ότι ενστερνίζεται αυτή την αντίληψη. Θεωρεί την πνευματική ζωή υπόθεση σοβαρότητας, καθώς δεν είναι δυνατό να ταυτίζουμε την οδό της πίστης με την εκκοσμικευμένη πραγματικότητα, στην οποία η χαρά είναι συνδεδεμένη με την ευχαρίστηση.
Αυτή η αντίληψη όμως δεν μπορεί να είναι σωστή, καθώς η χαρά είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος στον άνθρωπο. Ο χριστιανός που θέλει να ζει αυθεντικά παρακαλεί να έχει τη δωρεά των πνευματικών χαρισμάτων. Ο λόγος του Ρώσου Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ “Χριστός Ανέστη, χαρά μου” κάθε φορά που συναντούσε έναν άνθρωπο, καθ' όλο τον χρόνο, δείχνει ότι η χαρά για την πίστη είναι πρωταρχικής σημασίας και το περιεχόμενό της, χωρίς να απορρίπτει την ευχαρίστηση συλλήβδην, την υπερβαίνει.
Η χαρά πηγάζει από την αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Δεν μπορούμε να μην είμαστε χαρούμενοι όταν γνωρίζουμε ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος για εμάς. Δεν μπορούμε να μην είμαστε χαρούμενοι όταν κοινωνούμε τον Θεάνθρωπο Κύριο σε κάθε θεία λειτουργία, όταν, δηλαδή, Τον αφήνουμε να κατοικήσει μέσα μας. Δεν μπορούμε να μην είμαστε χαρούμενοι όταν συναντούμε τον όποιο πλησίον, ακόμα κι αυτόν που μας δυσκολεύει, διότι γνωρίζουμε πως ο άλλος υπάρχει και για την πνευματική μας πρόοδο, για την άσκησή μας, για την καλλιέργεια της αρετής, για να μάθουμε να δινόμαστε και να προσφερόμαστε, και να ανεχόμαστε εν αγάπη.
Αυτή η χαρά έχει πρωταρχική αξία στις σχέσεις της οικογένειας. Προτεραιότητα στο ζευγάρι δεν είναι η συμπόρευση για να τα βγάλει πέρα στις δυσκολίες της ζωής ή για να πάψει η μοναξιά ή για να μεγαλώσει παιδιά. Προτεραιότητα είναι η χαρά της κοινωνίας του ενός με τον άλλον, η συνάντηση των προσώπων. Το ότι ο άλλος υπάρχει για μένα κι εγώ γι' αυτόν. Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά. Δεν υπάρχουν μόνο για να μας διαδεχθούν στη ζωή ή για να πετύχουν ή για να καταξιωθούμε στην κοινωνία ή για να έχουμε βοήθεια καθώς περνούν τα χρόνια. Υπάρχουν για να μας μάθουν να δινόμαστε, να μην εγκλωβιζόμαστε στην αυτάρκεια μιας σχέσης, η οποία κάποτε γίνεται πληκτική, όταν ο χρόνος την εγκλωβίζει στη συνήθεια.
Η χαρά σκοντάφτει συνήθως στον εγωισμό, στην απουσία δοτικότητας, στην απαίτηση ο άλλος να κάνει το θέλημά μας. Κάποτε, σε μια συνεχόμενη διάθεση κατάκρισης, η οποία εντοπίζει τα λάθη και τις ανεπάρκειες του άλλου, για να δικαιώσει το δικό μας θέλημα, το δικαίωμα να είναι η σχέση όπως τη θέλουμε. Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά μας. Μας στενοχωρούν όταν έχουν θέλημα και όταν το θέλημά τους δεν συμβαδίζει με το δικό μας. Είναι όμως άλλο η ανατροφή και η πάλη για να μάθουν την αγάπη και τη συνύπαρξη, και άλλο η λήθη της χαράς διότι υπάρχουν και η πρόταξη των αδυναμιών τους που μας πληγώνουν.
Ας ξαναδούμε το νόημα της χαράς για την πίστη μας και ας το προβάλουμε και στην οικογενειακή ζωή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου