Τούτα τα δειλινά
πόσο μοσχοβολούν
κερί και λιβάνι…
Ο ήχος της καμπάνας
τόσο γλυκός…
Οι ύμνοι
βάλσαμο στις πληγές των πειρασμών….
Έτσι και μια ψυχή
παρότι είχε την Σύνοψη
στην αγκαλιά
με κλειστούς τους οφθαλμούς,
το κομβοσχοινάκι στα δάκτυλα
ρουφούσε λαίμαργα
το νέκταρ των τροπαρίων….
Η ατμόσφαιρα
τόσο μυσταγωγική…..
Νοιώθεις την ψυχούλα σου
διαφορετική….
Κι αν το κορμί σου
έχει αποκάμει
από την κούραση των ημέρων
κάνει υπακοή μπρος
την λαχτάρα της(ψυχής)
να συναντηθεί με τον Νυμφίο της….
Τούτον τον πόθο μας
Ιησού μου γλυκύτατε
πολλαπλασιάσε τον......
Άλλωστε τα ‘’μαθηματικά’’
της Αγάπη Σου
είναι καλύτερα από τα δικά μας…..
Χριστέ μου,
να μη λησμονήσω
την θυσιαστική Σου αγάπη
σαν ανατείλει
το Φως και η Χαρά της Αναστάσεως Σου!
Πατήρ ΙΩΆΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου