Ο εγνωσμένης αρετής Καρουλιώτης ασκητής, Γέρων Παχώμιος
Λέγεται ότι μια μέρα καλοδέχθηκε από έναν κοινοβιάτη άδελφό ένα γατάκι για λόγους προστασίας από τους ποντικούς, τους σκορπιούς και τις οχιές, που συνήθιζαν να κρύβονται στις σχισμάδες της σπηλιάς του. Δεν είχε βέβαια λιχουδιές να το μεγαλώση, αλλά παρά ταύτα τα κατάφερνε, το καϋμένο, να επιζή άσκητικώτατα κι' αυτό με του Γέροντος το ξερό ή βρεγμένο παξιμάδι. Μόνο που έμεινε ισχνό και μικροκαμωμένο. Πάντως στις αναρριχήσεις στους βράχους και στα σκαρφαλώματα επεδείκνυε ικανότητες, και απέβη ο φόβος και ο τρόμος των τρωκτικών και των επικινδύνων ερπετών.
Ξένοιασε ο ΓεροΠαχώμιος μια για πάντα απ' αυτά και το αγάπησε πολύ για τις υπηρεσίες του και για την συντροφιά του. Χαιρόταν παρατηρώντας το ένα ανοιξιάτικο απομεσήμερο στον απέναντι ξέφωτο βράχο, ανέμελα να ξερογλείφη τη γούνα του στη ζηλευτή αντηλιά. Λαχτάρισε όμως και λυπήθηκε πολύ, όταν είδε έναν αετό να ορμά σαν σίφουνας επάνω του και ύστερα να χάνεται στα αντίπερα κρατώντας το στά νύχια κ' εκείνο , τό καημένο, έσκουζε και τσιριξε καί ζήτησε βοήθεια άπ τόν μόνο πού τούδειξε στοργή καί άγάπη έπί τόσα χρονια. Ξαφνιάστηκε, τάχασε ο ΓεροΠαχώμιος. Πώς όμως να αντιδράση: Περίλυπος μπήκε στη σπηλιά και πήγε κατ' ευθείαν στην εικόνα του αγίου του, που πίστευε πώς καί τόν ίδιο και τα «υπάρχοντά του» προστάτευε από πάσης επιβουλής ορατών και αοράτων εχθρών. Διαμαρτυρήθηκε εντόνως και ύστερα αποφάσισε να «κανονίση» τόν άγιο Παχώμιό του, αφήνοντας σβηστό το κανδήλι του τουλάχιστον για 24 ώρες. Έκανε το σταυρό του, όπως κάθε φορά που το αναβε, αλλά τώρα για να το σβήση. Φύσηξε δυνατά, είδε την καντηλήθρα να σιγοκαπνίζη, και κατευθύνθηκε πρός τό στόμιο της σπηλιάς του. Δεν πρόλαβε όμως να καθίση έπ' αρκετό, και να το τό γατάκι μπροστά του άθικτο, αναίμακτο,να νιαουρίζη και να τρίβεται στά πόδια του. Έτρεξε αμέσως και ξανάναψε το κανδήλι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου