Κήρυγμα του Αρχιμανδρίτη Διονυσίου (Παντελικού) από τη Μονή Λίποβατς, την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως.

Κήρυγμα του Αρχιμανδρίτη Διονυσίου (Παντελικού) από τη Μονή Λίποβατς, την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως

 Στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!

 Σε ένα μοναστήρι της Ρωσίας ζούσαν μοναχοί που δεν ήταν και πολύ άξιοι σωτηρίας.  Τεμπελιάζονταν, έπιναν και ούτω καθεξής, μέρα με τη μέρα.  Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Γερμανοί ήρθαν στην περιοχή και συνέλαβαν αυτούς τους μοναχούς.

 Τους φέρνουν μπροστά στο λαό, για να τους ντροπιάσουν και να δει ο κόσμος τι απατεώνες είναι. 

 Ο Αξιωματικός, ξεκίνησε έτσι.  Παιδιά, δείτε αυτούς τους απατεώνες που ζουν στις πλάτες των άλλων.  Είναι τεμπέληδες, με πρόσωπα κοκκινισμένα από το βαρύ ποτό. 

 Ο διοικητής τους απείλησε να απαρνηθούν την πίστη τους και θα τους άφηνε να φύγουν.  Σκεπτόμενος τον ηγούμενο και τους μοναχούς.  Ή θα τους πυροβολήσει αν δεν το κάνουν.

 Ο αξιωματικός πήρε το σταυρό και το ευαγγέλιο, τα έβαλε στο έδαφος και διέταξε να τα πατήσουν και θα τους άφηνε ελεύθερους. 

 Εκείνη τη στιγμή είπε ο γέρος ηγούμενος.  Αδέρφια, αν ζήσαμε σαν απάνθρωποι, σαν γουρούνια, ας πεθάνουμε σαν άντρες, σαν μοναχοί.  Σαν αληθινοί χριστιανοί.

 Τότε ο ηγούμενος ψάλλει: Προσκυνώ τον Σταυρό Σου, Δάσκαλε, και δοξάζω την Αγία Σου Ανάσταση. 

 Έτσι ο ηγούμενος προσκύνησε και στάθηκε στην άκρη.  Όλοι οι μοναχοί το έκαναν κι αυτό.  Κανείς δεν απαρνήθηκε την πίστη του.

 Έτσι οι Γερμανοί θύμωσαν και τους πυροβόλησαν και ο κόσμος τους έθαψε στο μοναστήρι με δάκρυα και τις μεγαλύτερες τιμές.

 Εδώ βλέπουμε πώς είναι η ανθρώπινη φύση και ποια είναι η δύναμη της πίστης, το έλεος του Θεού και η δύναμη του σταυρού.  Και ποιο ήταν το τέλος της ζωής αυτών των αγίων μοναχών;