ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΜΥΡΟ
H παράσταση τοῦ Χριστοῦ Νυμφίου, μια σπάνια ἁγιογραφία τῆς Φωτεινῆς Παπαντωνίου, εἶναι κρεμασμένη στόν τοῖχο τοῦ μικροῦ κελιού, ἄριστερά ὅπως μπαίνεις. Μπροστά της υπάρχει ένα καντήλι ἀναμμένο, μέ τή λεπτή ἁλυσίδα του να στηρίζεται στο χαμηλό ταβάνι. Μόλις έχουμε τελειώσει τόν ἑσπερινό, κι εἶναι παραμονή τῶν Ταξιαρχών του 1998.
Δέκα ἄνθρωποι.
Ἕνας ἀπ᾿ τούς ἐπισκέπτες, ὅπως προσκυνά γιά τελευταία φορά πριν φύγει καί βγεῖ ἔξω, τό προσέχει:
«Ξέρετε, πρέπει νά ἔχει πέσει στήν εἰκόνα λάδι ἀπ' τό καντήλι», λέει. Ὁ ἡγούμενος πλησιάζει. «Α, ὁ Νυμφίος μυροβλύζει πάλι», κάνει με φυσικότητα. Ἔπειτα στρέφεται πρός τό μέρος μου: «Ἔλα καί κοίταξέ Τον προσεκτικά», ψιθυρίζει.
Πλησιάζω. Στήν ἀρχή διακρίνω δύο σταγόνες κάτω ἀπό τά μάτια τοῦ Χριστοῦ. Κατόπιν, πολύ γρήγορα, αὐτές πληθύνονται: τέσσερις, ἑφτά, πολύ περισσότερες, σε λίγο να γεμίζουν ὅλη τήν ἐπιφάνεια τῆς εἰκόνας. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ κελιοῦ κόβει ἕνα μικρό κομμάτι βαμβάκι, τό σύρει ἀπό τό ἕνα μάτι τοῦ Κυρίου ὥς κάτω καί μοῦ τό δίνει. Μετά κάνει τό ἴδιο μέ ἕνα ἄλλο κομμάτι βαμβάκι γιά τον διπλανό μου, καί αὐτό τό συνεχίζει, ώσπου όλοι νά λάβουν ἀπό ἐκεῖνο πού μᾶς προσφέρεται.
Δεχόμαστε μέ εὐγνωμοσύνη τό δῶρο καί, κλείνοντας τα δάχτυλα, τό κρατᾶμε ἁπαλά. Μόλις παίρνει κι ὁ τελευταῖος, στό μοναδικό αὐτό ἔργο τέχνης δεν βλέπεις παρά κάτι αχνό καί θαμπό σέ ρυάκια κάθετα. Ὅλοι
γνωρίζουμε τήν καταγωγή του: Πρόκειται γιά ἕνα ἁπλό ξύλο θαλάσσης κατάλληλο γιά τίς ἁγιογραφίες, παχύ και βαρύ, πάνω στό ὁποῖο κάποια γυναίκα ἀπεικόνισε πρίν ἀπό λίγους μήνες, ἐνῶ προσευχόταν καί ποιός ξέρει τί ἄλλο σκεφτόταν, τή μορφή τοῦ Θεοῦ.
Βιβλιογραφία. ΨΥΘΥΡΟΙ ΤΩΝ ΞΎΛΩΝ.
ΜΙΧΆΛΗΣ ΛΕΒΈΝΤΗΣ ΔΉΜΗΤΡΑ ΣΤΑΥΡΟΥ.
ΕΚΔΌΣΕΙΣ ΣΤΑΜΟΎΛΗ Μ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου