«Ήρθε ο πατήρ Παΐσιος με τον ντορβά του»
Δεν επαναπαυόταν ποτέ του, επιζητώντας να προσφέρει εκεί όπου το όριζε ο Θεός, χωρίς ποτέ να λογαριάσει το ξεβόλεμά του, αρκεί να ήταν στον κατάλληλο τόπο για να καταθέσει την ψυχή του και να μεταφέρει την πείρα του χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Καμία νωχελικότητα, κανένας δισταγμός, αρκεί να συμπέραινε ότι το προστάζει ο Κύριος. Έτσι, κατά την περίοδο 1973-1974, ο Γέρων Ιωσήφ εδέχθη ευγενείς πιέσεις για να μεταφερθεί με τη συνοδία του στη μάνδρα της Μονής Κουτλουμουσίου. Εκείνα τα χρόνια το Κουτλουμούσι ήταν όλη η βιτρίνα του Άθωνα, με τα διαμονητήρια να δίνονται πάνω στις Καρυές και όχι όπως σήμερα που δίνονται εκτός Αγίου Όρους, οπότε οι προσκυνητές περνούσαν όλοι από την πολίχνη των Καρυών με αρκετούς απόΒαυτούς να επισκέπτονται την κοντινή Μονή Κουτλουμουσίου, κάνοντας μία μικρή περπατησιά από το μέρος που προμηθεύονταν τα χαρτιά τους.
Το μοναστήρι, ωστόσο, δεν ήταν σε ακμή. Ήταν μια σχεδόν έρημος Μονή, χωρίς κανένα προγραμματισμό και γι' αυτό δεν ήταν ικανή να αντεπεξέλθει στις μεγάλες προσκυνηματικές ανάγκες. Κάτω από αυτές τις συνθήκες έγινε πρόσκληση στον Γέροντα να εγκατασταθεί στο Κουτλουμούσι και να του δώσει μία νέα δυναμική σε υλικό και σε πνευματικό επίπεδο.
Ο Γέρων Ιωσήφ ζήτησε πρώτα τη γνώμη του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, διότι η εγκατάσταση της συνοδίας του στο Κουτλουμούσι δεν ήταν μία εύκολη υπόθεση, και, εξάλλου, ο παππούς αρέσκονταν να συμβουλεύεται τους φωτισμένους ανθρώπους καιτούτο κυρίως από την μέριμνά του να ταπεινώνεται εμπράκτως, παρ' όλο που ο ίδιος διέθετε αποδεδειγμένη πρόσβαση στη θεία πληροφορία. «Ενθυμούμαι που μας έλεγε», μαρτυρεί ο Γέροντας Εφραίμ της Μονής Βατοπαιδίου, «ότι ο Άγιος Παΐσιος τον παρότρυνε να έρθει στο Κουτλουμούσι», γιατί αντιλήφθηκε κι εκείνος, όπως και άλλοι, το ανεκτίμητο πνευματικό όφελος για τους προσκυνητές από τη σταδιακή αναγέννηση της Ιεράς Μονής.
Τόσο πολύ ενθουσιάστηκε ο Άγιος Παΐσιος με την ιδέα της εγκαταστάσεως του Γέροντος Ιωσήφ στο Κουτλουμούσι, ώστε, όπως του υποσχέθηκε μεταξύ σοβαρού και αστείου: «Αν κάνεις τούτο το μεγάλο τόλμημα, εγώ θα έρθω για έναν χρόνο και θα είμαι πορτάρης στο Κουτλουμούσι!». Και όπως αποδείχθηκε, ο Άγιος δεν αστειευόταν. Σαν ήρθε ο καιρός και ο Γέροντας εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι, ο Παΐσιος φόρτωσε στον ώμο τον ντορβά του και πήγε για να τηρήσει τον λόγο του, αιτούμενος να αναλάβει το διακόνημα του πορτάρη!
«Τότε, ήρθε ο πατήρ Παΐσιος με τον ντορβά
του», μας μεταφέρει το περιστατικό ο Καθηγούμενος Εφραίμ, όπως ακριβώς το διηγούνταν ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός. «Είπε, τότε, ο Παΐσιος προς τον Γέροντα Ιωσήφ: "Ήρθες εδώ, και εγώ υποσχέθηκα κάτι, να έρθω να κάνω έναν χρόνο πορτάρης. Ήρθα να μείνω εδώ έναν χρόνο". Όμως, ο Γέρων Ιωσήφ, επειδή γνώριζε τις διαθέσεις του Γέροντος Παϊσίου, ότι ήταν ένας άνθρωπος ησυχαστής, ένας άνθρωπος ο οποίος ευδοκίμησε μέσα
στην ησυχία, του λέει: "Παππούλη, ευχαριστούμε γιατί ήρθες, αλλά εγώ σου λέγω να πάεις πίσω και από εκεί που είσαι θα μας βοηθάς πιο πολύ με την προσευχή σου". Τότε, ο Γέροντας Παΐσιος γύρισε πίσω και όντως βοηθούσε πάρα πολύ με την προσευχή του».
Αργότερα, όταν ο Γέροντας Ιωσήφ καταπιάστηκε για καιρό στο Κουτλουμούσι, βάζοντας το μοναστήρι στην τροχιά της υλικής και της πνευματικής αναγεννήσεώς του, καταθέτοντας πολλά προς εκείνην την Ιερά αγιορείτικη Μονή μέσα από τα τρίσβαθα της ασκητικής πείρας του, έφθασε, πλέον, η ευλογημένη ώρα για να μεταφερθεί μακρύτερα, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, προς την γενέτειρά του, τη Μεγαλόνησο Κύπρο του Ελληνισμού.
Η Κύπρος ήταν ασφαλώς το νησί του, όμως, δεν βρισκόταν κοντά, ήταν εκτός Αγίου Όρους, αποτελώντας ένα ταξίδι και μία εγκατάσταση που μονάχα το κατ' ευδοκίαν Θεού θέλημα θα μπορούσε να επιβάλει. «Ο
Γέρο Παΐσιος», ενθυμούνταν ο παππούς ο Ιωσήφ,«που ήταν άγιος άνθρωπος, ε, με υπολόγιζε κι εμένα τον δυστυχή και μια μέρα έρχεται και μου λέει επιτακτικά: "Γέροντα, πρέπει να πας στην Κύπρο"».
Ο Ιωσήφ αιφνιδιάστηκε, αν και όχι απολύτως, γιατί και ο ίδιος στεκόταν καθημερινά ως αποδέκτης και διαχειριστής της αυθεντικής θείας πληροφορίας.
«Λέω, μα δεν υπάρχει λόγος, πάτερ...». Ο Άγιος επέμεινε: «Όχι, σου λέγω να πας». «Μα γιατί να πάω, παππούλη;». Είπε, τότε, ο Άγιος: «Η πατρίδα σου δεν είναι; Αν ήταν η δική μου, θα πήγαινα εγώ.
Εσύ πρέπει να πας». Ο Γέρων Ιωσήφ πείσθηκε ότι έπρεπε να μπει στην κούραση και στους κόπους και μέσα στη δίνη των πειρασμών εκτός Αγίου Όρους, γιατί εκείνο ήταν το κατ' ευδοκίαν Θεού θέλημα και έπρεπε να κάνει υπακοή, και, εξάλλου, όπως ο ίδιος το εξομολογούνταν: «Τότε, επειδή ήξερα ότι αυτός δε μιλάει τυχαία [σ.σ. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης] και ήταν μία περίοδος που ήμουν ελεύθερος, έκαμα υπακοή και πήγα».
«Και μάλιστα θυμάμαι», μαρτυρεί ο Καθηγούμενος Εφραίμ, «πως έλεγε ο Γέροντας Ιωσήφ ότι του έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος, πως δε θα πάω εγώ στην Κύπρο, αλλά εσύ θα πας, που είναι και η πατρίδα σου. Και, μάλιστα, χρειάζεται η Κύπρος κάποιον άνθρωπο για να αναταράξει τα ύδατα και να αρχίσει ο πατερικός λόγος να διαλαλείται και εκεί. Και εσύ νομίζω, ότι μπορείς να το κάμεις αυτό το πράγμα.
Το έτος 1978, όταν ο Γέρων Ιωσήφ εγκαταστάθηκε στην Κύπρο, τα μοναστήρια εκεί ανέπνεαν σε παρακμή, φυτοζωούσαν, «είχε δυο-τρεις μοναχούς το Σταυροβούνι, δυο-τρία γεροντάκια», ενθυμείται ο ηγούμενος Εφραίμ, «η Μονή Μαχαιρά είχε επίσης δυο-τρεις, ήταν ιδιόρρυθμος, είχε μία υποτονία ο μοναχισμός στην Κύπρο, και, τότε, ο Γέροντας Ιωσήφ έδωσε πραγματικά με την παρουσία του έναν τόνο μεγάλο στην πατερική ζωή, και, μάλιστα, τον προσκαλούσαν τότε από πόλεις, όπου μιλούσε πολύ φλογερά και συγκινούσε τον κόσμο». Ο Γέροντας Εφραίμ, ως Κύπριος και ο ίδιος και στενός ακόλουθος του Γέροντος Ιωσήφ από εκείνα τα χρόνια της εγκατάστασής του στη Μεγαλόνησο, δε θα ξεχάσει ποτέ του έναν κύπριο λυκειάρχη, ονόματι Ανδρέα Σωκράτους, ο οποίος κατόπιν μίας ομιλίας του μετέπειτα Ιωσήφ του Βατοπαιδινού σε ένα ακροατήριο της Λάρνακας, εντός του ιερού ναού του Αγίου Λαζάρου, ήρθε και του είπε με ενθουσιασμό:
«Ξέρετε, ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος ως ούτος ο άνθρωπος εν Λάρνακι!», αναφερόμενος με αυτά τα λόγια στο χρυσοστομικό χάρισμα του Γέροντος Ιωσήφ.
Γι' αυτήν τη δύναμη του λόγου που είχε ο Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός είπε άλλοτε ο πατήρ Ανδρέας της Νέας Σκήτης, ο οποίος γειτόνευε για χρόνια μαζί του, ότι «όταν ο Ιωσήφ άνοιγε το στόμα του, κρεμόσουν από τα χείλη του, τα ίδια γράμματα που ξέρω εγώ, τα ήξερε και αυτός, δημοτικό έβγαλα εγώ, λίγο από δημοτικό κι αυτός, αλλά αυτός τα καλλιέργησε, δεν ξέρω τι έκανε, πάνω απ' όλα είχε χάρισμα, το ομιλείν είναι χάρισμα, ο πατήρ Ιωσήφ πολιτικά να μίλαγε, θα κατέληγε στα πνευματικά, τεχνικά να μίλαγε και πάλι θα κατέληγε στα πνευματικά, αυτό ήταν το χάρισμά του». Στο ίδιο κλίμα, ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος σκιαγραφεί τα παρόμοια για την δύναμη του λόγου του Γέροντος, αλλά και για την ικανότητα που είχε να εμβαθύνει εκεί όπου άλλοι αδυνατούσαν: «Ο Γέροντας είχε δύναμη λόγου. Μπορούσε να συλλάβει, να κατανοήσει και να περιγράψει τα θεία νοήματα. Είχε πολλή αγάπη προς τον Χριστό. Πολλή αγάπη! Σίγουρα, πολλοί πατέρες είχαν αγάπη, ίσως και περισσότερη, αλλά δεν είχαν τη δύναμη να συλλάβουν τα θεία νοήματα και να τα επεξεργαστούν».
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΊΑ
Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
ΓΈΡΩΝ ΙΩΣΉΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου