...Όλα δείχνουν ότι ή παγίδα του ευδαιμονισμού (στην οποία πέσαμε όλοι μας) κλείνει. Κλείνει και μας βρίσκει σε άθλια πνευματική και οικονομική κατάσταση, υποδουλωμένους στα πάθη, την τεμπελιά, στην πλεονεξία, στην σπατάλη, στην ανηθικότητα, με δημογραφικό πρόβλημα, με όλους τους θεσμούς σε κρίση και οικονομικά χρεωμένους και εξαρτώμενους από λαούς που εχθρεύονται την πίστη μας, αλλά μας «βοήθησαν» οικονομικά και τώρα «θέλουν τα λεφτά τους πίσω οι άνθρωποι». Θλιβερή και απελπιστική κατάστασης.
Καμία ομοιότητα δεν έχει ό σημερινός μέσος Έλληνας με τους προγόνους του. Οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας ήταν φτωχοί, αλλά ήταν ταπεινοί, ολιγαρκείς και εργατικοί. Πνευματικά ίσως δεν είχαν πολλές θεολογικές γνώσεις (μόνον τον σταυρό τους ήξεραν να κάνουν οι περισσότεροι) αλλά ή ζωή τους ήταν χριστιανική. Σήμερα έχουμε θεολογικές γνώσεις αλλά ή ζωή μας δεν συμφωνεί με αυτές. Έχουμε βάλει τον Ευαγγέλιο στο «μουσείο» και ζούμε με αναμνήσεις. Βέβαιος υπάρχουν εξαιρέσεις, υπάρχει τον εκλεκτόν «λείμμα» των πιστών και ευσεβών (και θα υπάρχει έως της συντέλειας), αλλά μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις;
Κανονικά έπρεπε οι εξελίξεις αυτές να μας ανησυχήσουν, να τις δούμε σαν θαύμα και να γεμίσουν τους ναούς μας, προσευχόμενοι εν μετάνοια. Πλην (γενικώς) ή αδιαφορία συνεχίζεται. Δεν λείπουν και «ειδήσεις» από την τηλεόραση, που δεν μπορώ να καταλάβω που αποσκοπούν. Ανηθικότητα μη τί άλλο θα μπορούσαν τουλάχιστον να μη μεταχειρίζονται στα ψέματά τους τον όνομα του μακαριστού Γέροντος Παϊσίου, που όντως ήταν πνευματοφόρος. Ή αντίδραση μας θα πρέπει να είναι ή μετάνοια. Να μετανοήσουμε όχι θεωρητικά και διανοητικά μόνο, αλλά και πρακτικά. Να αλλάξουμε ζωή. Να αυξηθούμε στην πίστη, στην αγάπη και στην ελπίδα.
Ό Απόστολος Παύλος αναφερόμενος στις τρεις αυτές θεολογικές αρετές δεν λέει μόνο να έχετε πίστη, να έχετε αγάπη, να έχετε ελπίδα (για να μη νομίσει κανείς ότι τις έχει). Κάνει λόγο για έργο πίστεως, για κόπο αγάπης και για υπομονή της ελπίδος. Τον έργο της πίστεως εκφράζεται με την θεία λατρεία και την προσευχή. Ό κόπος της αγάπης εκφράζεται με την ελεημοσύνη και την συγχωρητικότητα και ή υπομονή της ελπίδος με την νηστεία και την καρτερικότητα. Πάντως «ό άνθρωπος ό πιστός και ευσεβής, αυτός δεν έχει να φοβηθεί τίποτε, ούτε κακούς ανθρώπους, ούτε αντίξοους περιστάσεις, τίποτε δεν φοβάται, διότι ή στήριξης των ελπίδων του εις τον Κύριο γίνεται πηγή δυνάμεως, που αναμορφώνει και ολοκληρώνει τον εσωτερικό άνθρωπο και την κοινωνία ευεργετεί και την εξυγιάνει» (Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης).
Σαν χριστιανοί μαθητές λοιπόν, έχοντας καλό βαθμό στην πίστη, στην αγάπη και την ελπίδα πρέπει οπωσδήποτε να πιάσουμε τουλάχιστον την βάση, «των πνεύματι ζέοντες και τω Κυρίω δουλεύοντες», θα μπορέσουμε να πείσουμε τους γύρω μας και τους κρατούντες, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη συμφορά που μπορεί να πάθει ό άνθρωπος, χρεοκοπία, αρρώστιες βαριές, αγιάτρευτες, τον να πεθάνει της πείνας, μόνος, εγκαταλελειμμένος και λοιπά από τον να χάσει την πίστη του. Έχασε την πίστη του; Έχασε τα πάντα. Έχασε τα πάντα, και την ζωή του, αλλά παρέμεινε πιστός; Άς μη φοβάται, υπάρχει αποκατάσταση, υπάρχει ανάσταση, υπάρχει κρίση, υπάρχει παράδεισος. Ή πίστη μπορεί να χαθεί με δυο τρόπους: Με τον να μη ερμηνεύσουμε σωστά τις Γραφές και να γίνουμε αιρετικοί και να μην έχουμε σωστό προορισμό και στόχο. Και με τον ν' αλλάξει ή ζωή μας και να νομίζουμε ότι είμαστε Ορθόδοξοι και κατά βάθος να κατέχουμε την αλήθεια εν αδικία...
Θεσσαλονίκη, 6.10.2010 ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Πρωτάτον αριθ. 121
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου