Στάθηκε στη γωνία, κάτω από την εικόνα,
Προσευχήθηκα, γριά μάνα...
Ανασηκωμένα, λυπημένα μάτια,
Άρχισε να βγάζει κάτι από το ράφι.
Έσπρωξε το κερί στην άκρη,
Για να μην σβήσει, αφήστε το να καεί.
Σηκώνοντας το εικονίδιο αθόρυβα,
Χέρι με καρδιά... πόσο πονάει.
Η κηδεία... αυτή είναι για τον άντρα μου,
Αυτά τα τρία, για τους μεγαλύτερους γιους...
Και πάλι το κρύο τρύπωσε την καρδιά μου,
Και για το μικρότερο, κανένα νέο...
Και αναστενάζοντας, σταυρώθηκε ξανά,
Τόσα χρόνια από το τέλος του πολέμου...
Πού είσαι, αγάπη μου, θα έλεγα αντίο...
Θα περιμένω, γιε... όσο είμαι ζωντανή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου