"Τὸ Σπόρι τῆς Ἁγίας Βαρβάρας"
Σήμερα τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, ἡ γιαγιά-Ἑλένη ἔβαλε τὸ σιτάρι σὲ λευκὸ πιατάκι. Τὰ ἐγγόνια της κοίταζαν μὲ ἀπορία.
"Γιαγιά, γιατί φυτεύουμε τώρα, στὸ κρύο;"
Τὰ ρυτιδωμένα χέρια της χάϊδεψαν τοὺς σπόρους μὲ στοργή. "Παιδιά μου, αὐτὸ τὸ σιτάρι εἶναι ὑπόσχεση. Μέσα στὸ σκοτάδι τοῦ χειμῶνα, μᾶς θυμίζει πὼς ἔρχεται το φῶς."
Κάθε μέρα, τὰ παιδιὰ παρακολουθοῦσαν τὸ θαῦμα. Μικρὰ πράσινα βλαστάρια προέκυπταν, τρυφερὰ καὶ ζωντανά, ἐνῷ ἔξω τὸ χιόνι σκέπαζε τὰ πάντα.
"Βλέπετε;" ψιθύρισε ἡ γιαγιὰ στὰ Χριστούγεννα, ὅταν τὸ σιτάρι εἶχε γίνει πλούσιο χορτάρι. "Ἡ πίστη εἶναι σὰν αὐτὸ τὸ σπόρι. Τὴν φυτεύεις στὸ σκοτάδι, τὴν ποτίζεις μὲ ὑπομονή, καὶ ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα, ἀνθίζει χαρά."
Τὰ παιδιὰ κοίταξαν τὸ πράσινο θαῦμα καὶ κατάλαβαν.
Ἠθικὸ Δίδαγμα:
Ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα χρειάζονται ὑπομονὴ καὶ φροντίδα. Ὅ,τι φυτεύουμε στὸ σκοτάδι τοῦ χειμῶνα, ἀνθίζει στὸ φῶς τῶν Χριστουγέννων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου