*"Ὁ Γκρινιάρης Βασίλης"*
τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου
Ὁ Βασίλης ἦταν γνωστὸς σὲ ὅλη τὴ γειτονιὰ γιὰ τὴ γκρίνια του. Πάντα βρισκόταν κάτι νὰ μουρμουρίσει: ὁ καιρός, οἱ τιμές, τὰ παιδιὰ ποὺ φωνάζουν.
"Πάλι βροχή! Πάλι σκουπίδια στὸ δρόμο! Πάλι θόρυβος!" γόγγυζε κάθε πρωὶ ἀπὸ τὸ μπαλκόνι του.
Μιὰ χειμωνιάτικη νύχτα, ἡ γειτόνισσα κυρα-Ἑλένη, ἡλικιωμένη καὶ μόνη, ἀρρώστησε βαριά. Κανεὶς δὲν τὸ πρόσεξε.
Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Βασίλη.
Χωρὶς λόγια, ἄφησε τὴ δική του ζεστασιὰ καὶ πέρασε ὅλη τὴ νύχτα δίπλα της. Τῆς ἔφερε νερό, σκέπασμα, φάρμακα. Στὰ χαράματα, τὴν πῆγε στὸ νοσοκομεῖο.
"Γκρινιάρης εἶναι," ψιθύρισαν οἱ γείτονες, "ἀλλὰ ἡ καρδιά του εἶναι χρυσάφι."
Ὁ Βασίλης συνέχισε νὰ γκρινιάζει κάθε μέρα. Ἀλλὰ ὅλοι πλέον γνώριζαν: πίσω ἀπὸ τὰ μοῦτρα, κρυβόταν μιὰ ψυχὴ γεμάτη ἀγάπη.
*Ἠθικὸ Δίδαγμα:*
Μὴν κρίνεις τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ λόγια του, ἀλλὰ ἀπὸ τὶς πράξεις του. Ἡ ἀληθινὴ καλοσύνη δὲν χρειάζεται φανφάρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου