Το παιδί της αιωνιότητας

Το παιδί της αιωνιότητας

 Αιδ. Η Ιστράτη

 Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της θείας μητρότητας της Παναγίας.  Μαζί της ολόκληρη η Εκκλησία κοιτάζει το θείο Παιδί και το αγκαλιάζει με μητρική αγάπη.  Στην αγαπημένη της αγκαλιά κάθεται ο Κύριος του χρόνου και της αιωνιότητας, το Φως και το νόημα των αιώνων.  Ο παροδικός άνθρωπος αγκαλιάζει απαλά τον Θεό.

 Τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα επιβεβαιώνουν αυτή τη μυστηριώδη χαρά και αυτή την αδιαπέραστη συγκίνηση της Εκκλησίας που βιώνει την αποκοίμηση του Μωρού Θεού στην αγκαλιά της ανθρωπότητας: «Το Smooth είναι soft and soft again».  Αυτός ο επιταχυνόμενος ύπνος του Θεού στην αγκαλιά του ανθρώπου είναι η εσχατολογική προφητεία της αιώνιας ανάπαυσης του έθνους μας στην αγκαλιά του επουράνιου Πατέρα.  Η αγάπη που ξεχύνεται από την καρδιά της Παναγίας και αγκαλιάζει το Παιδί είναι η αγάπη του Θεού για τη δημιουργία που δόθηκε στον άνθρωπο για να την ανταποδώσει με μια μοναδική ρευστότητα αγάπης: «Εκείνος που έσκυψε τους ουρανούς και στην Παναγία κατοίκησε έρχεται να γεννηθεί με το σώμα στη σπηλιά της Βηθλεέμ όπως είναι γραμμένο, και ας φανεί το μωρό, Αυτός που δίνει ζωή σε μωρά στη μήτρα».  Το παιδί του Θεού από το «πλήρωμα του χρόνου» (Γαλάτας 4, 4) είναι λοιπόν η πηγή του παιδιού κάθε ανθρώπου, ως η δίκαιη αρχή της ανθρωπότητας μέσα του και ως η βάση της επιστροφής μέσω της μετάνοιας στον Θεό, το Παιδί της αιωνιότητας: «Εάν δεν γυρίσετε και δεν γίνετε σαν βρέφη, δεν θα εισέλθετε στη Βασιλεία του Θεού» (Ματθ. 18, 3).

 Η θεολογία των Χριστουγέννων είναι τόσο βαθύτερη και έντονη όσο ο θεοφόρος άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον μυστικιστικό δεσμό αγάπης μεταξύ μητέρας και Υιού, δηλαδή μεταξύ ανθρώπου και Θεού.  Κάθε μωρό μοιάζει με τη μητέρα και τον πατέρα του.  Ο Θεός μοιάζει με τη Μητέρα του Θεού.  Κάθε μωρό έχει το DNA των γονιών του.  Ο Θεός έχει το DNA της Μητέρας του Θεού.  Ο Χριστός, ως Θεός των αιώνων και της αιωνιότητας, αισθάνεται άπειρα τον πόνο, τη φροντίδα, τη χαρά της μητέρας, και η μητέρα αισθάνεται στην κοιλιά της, τον παλμό του Θεού.  Η αμοιβαία αγάπη και το ανήκειν είναι τόσο κοντά, που η Μητέρα δεν χρειάζεται καν να του ζητήσει τίποτα, κάθε σκέψη ή επιθυμία της τρέμει σιωπηλά στην καρδιά του Υιού, που εκπληρώνει το αίτημά της.  Γι' αυτό η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη Μαρία περισσότερο από κάθε αγία, περισσότερο από τα Χερουβείμ ή τα Σεραφείμ.

Η θεία μητρότητα γίνεται μέσω της Θεοτόκου μονιμότητα της ανθρωπότητας, η δύναμή της να γεννά πνευματικά τον Θεό μέσω των Αγίων Μυστηρίων.  Γι' αυτό η Παναγία είναι το παράδειγμα της ανθρώπινης θέωσης, γιατί σ' αυτήν συναντώνται οι κλήσεις της ανθρωπότητας στη χάρη της αγάπης ελευθερίας: «Η ζωοδόχος και αεικίνητη πηγή, το λυχνοστάτη της φωτοφόρου χάριτος, η εκκλησία των αγίων, η σκηνή του παντός χρυσού, που είναι πιο ευχάριστο από τον ουρανό και τη γη, η Θεομήτορα, ας την μεγαλύνουν οι πιστοί.

 Ο Χριστός, ο χρισμένος του Θεού για να είναι ο τέλειος Προφήτης, αιώνιος Αρχιερέας και Βασιλιάς όλων, είναι η θεία ευωδία του κόσμου και η Παρθένος είναι ο αμφορέας της Θεότητάς Του από τον οποίο αναβλύζει «το άσβεστο άρωμα και η σωτηρία του κόσμου «: «Παρθένε, εννοώ αλάβαστρο, φέρε τον Χριστό ως άμωμο Μύρο και έλα στο σπήλαιο, με το Πνεύμα, να Τον μολύνεις αληθινά, να γεμίσεις τις ψυχές μας με την ευχάριστη ευωδία Του».

 Το σύμπαν των μυστικιστικών μεταφορών των Υμνογραφικών Πατέρων δείχνει ότι ο κόσμος είναι μια πνευματικά προσιτή εσωτερική πραγματικότητα και η αντικειμενική γνώση είναι μόνο μια συμμετοχή στο ζωντανό σύμπαν της ανθρώπινης ψυχής που υποθέτει και υπερβαίνει τον κόσμο από μόνος του: «Το φωτεινό και ζωντανό σύννεφο κουβαλώντας την ουράνια βροχή έρχεται τώρα να τη χύσει στη γη για να ποτίσει το πρόσωπό του.  Η άνοιξη της χάριτος, το κατανοητό χελιδόνι που έχει μέσα στην κοιλιά της γεννά ανείπωτα διαλύοντας τον χειμώνα της άγνοιας του Θεού.  Το καθαρό και αμόλυντο ντουλάπι φέρνει τον Αυτοκράτορα ενσαρκωμένο στη σπηλιά».  Παρατηρούμε σε αυτό το τροπάριο την αγιαστική διάσταση που φέρνει η θεολογική κατανόηση σε ολόκληρο το σύμπαν και σε ολόκληρη την ιστορία: ο χρόνος και ο χρόνος ανανεώνονται στη Γέννηση και η Μητέρα του Χριστού είναι η «πηγή της χάριτος» και η «καθαρή πηγή αθανασία», γιατί μέσα της ζωντανεύει ο κόσμος όλη η ζωή μέσα από τη Ζωή-Χριστό που γεννιέται από αυτήν.

 Οι εκκλησιαστικοί ύμνοι επιμένουν στην άβυσσο της κατανόησης μεταξύ της ασυγκράτητης θείας φύσης και της ταπεινότητας της ανθρώπινης φύσης του Μωρού της Βηθλεέμ.  Ένα Βρέφος είναι η ενσάρκωση της αληθινής στοργικής ταπεινότητας.  Λαμβάνει πλήρως την αγάπη των γύρω του, χωρίς την οποία θα πέθαινε σε λίγες ώρες.  Είναι το πλήρες δοχείο της αγάπης και χαρίζει αγάπη μέσα από τη μυστηριώδη ομορφιά του στην οποία ο Θεός χαμογελά στον κόσμο.  Ένα μωρό είναι μόνο ένα δώρο γιατί μπορεί να αγνοηθεί, να πληγωθεί και να ανταποκριθεί μόνο με το κλάμα.  Η άνοιξη είναι η αναπόσπαστη ομορφιά που χαρίζεται χωρίς να ζητά ανταλλάγματα, όπως το χαμόγελο των λουλουδιών που υπάρχει ανεξάρτητα από τον θεατή.  Το μωρό είναι η δακρύβρεχτη ομορφιά του κόσμου.  Εξαρτάται από την αγάπη των γονιών σε όλες τις διαστάσεις της ταπεινής και παρθενικής του ανθρωπιάς: πρέπει να είναι τυλιγμένος («Δεν έχει σπαργανά, δεν έχει ρούχα να φορέσει, Πολύτιμος, για το βρέφος του βασιλιά»), να ζεσταθεί, να ταΐσει στο στήθος, αγαπήθηκε αδιάκοπα, για χρόνια μέχρι να αυτοαπασχοληθεί.  Έτσι, η βρεφική ηλικία είναι η ουράνια κατάσταση του κόσμου, γιατί σε αυτήν δεν υπάρχει ίχνος εγωισμού, χωρισμού ή ατομικισμού, αλλά μόνο η κοινή αγάπη και η αμοιβαία εξάρτηση των προσώπων από τον Θεό.

 Τα Χριστούγεννα είναι λοιπόν η υπέρτατη απόδειξη της αιώνιας αγάπης του Θεού προς τα πλάσματα στο χρόνο, για να τα φέρει στο βασίλειο πέρα ​​από το θάνατο.