Ο πατέρας Ioan Istrati αφηγήθηκε δύο σημαντικές συναντήσεις με τον πατέρα Iustin Pârvu.

Ο πατέρας Ioan Istrati αφηγήθηκε δύο σημαντικές συναντήσεις με τον πατέρα Iustin Pârvu.

 «Ήμουν φοιτητής θεολογίας.  Ήμουν τρεις μήνες το καλοκαίρι στον Άθω.  Είχα εμφανή γενειάδα.  Είχα σπουδάσει χειρόγραφα στο Prodromu με τον ηγούμενο Petroniu.  Είχα ψάλει στο Βατοπέδου με τα μεγάλα ψαλτήρια.

 Είχα μείνει μια βδομάδα με τον άγιο πατέρα Διονυσιέ από το Colciu.  Είχα ανέβει στον Άθωνα στον ναό της Μεταμορφώσεως και είχα ψάλει με τον καθηγητή Vasile Vasile Privegherea de hram στα ρουμανικά, μετά από 30 χρόνια  ψαλμωδίαεμόνο στα ελληνικά.

 Είχα μοναστική αύρα, συνοφρυωμένο από τον εαυτό μου, με στοίχειωνε ο μάταιος θόρυβος του μάταιου κόσμου.  Τον Σεπτέμβριο, πηγαίνω στο Petru Vodă, τον πατέρα Ιουστίνο, για την ευλογία.

 Ο πατέρας με ήξερε, ο παππούς μου, ο ιερέας συνταγματάρχης Ioan Istrati, ήταν συνάδελφός του στη θεολογική σχολή στο Chernivtsi.  Στην κοιλάδα Bistrița είχαν περιπλανηθεί οι δύο νέοι, αναζητώντας ερημίτες και παλιά ερημητήρια.

 Ο πατέρας Ιουστίνος πολιορκήθηκε, ως συνήθως, από πλήθος κόσμου, που κάθονταν γύρω του ακούγοντας τον και απορροφώντας τη χάρη από τα μάτια του.  Τριγυρνόμουνα, περιμένοντας να αραιώσει το πλήθος.

 Κάποια στιγμή με βλέπει ο Πατέρας, με καλεί κοντά του.  Περνάω θριαμβευτικά από τους πανσέδες, και μου δίνει την ευλογία του.  τι κανεις μαμα  λέει ο άγιος γέροντας χαμογελώντας.

 Εγώ: Πατέρα, κατάγομαι από το Άγιο Όρος, έμεινα εκεί τρεις μήνες, έψαξα μουσικά χειρόγραφα, ερημίτες ασκητές.

 Ο πατέρας ανοίγει τα μάτια του, πόσο μεγάλα τα είχε ήδη: χειρόγραφα, γράμματα, ερημίτες;  Κούνησε το κεφάλι χαριτολογώντας.  Είσαι ο οδηγός των αιρετικών, τρεκλίζω.  Ζαλισμένος από το χτύπημα, κούνησα το κεφάλι μου και προσπάθησα να υποχωρήσω.  Οι μοναχές με κοίταξαν αυστηρά.  Ο πατέρας με κοίταξε πάνω από τα γυαλιά του και είπε: μην στεναχωριέσαι μου λέει μ

 Έβραζα από θυμό.  Πώς, εγώ που είχα οργώσει τον Άθωνα με το βήμα μου, μαδημένο από το σύννεφο των αγίων, εγώ ο οδηγός των αιρετικών;  Τι γέρος... Το επόμενο καλοκαίρι, για ένα χρόνο, συμμετείχα στο Bridge Project, όπου 16 νέοι από 8 χώρες πήγαν σε όλη την Ευρώπη για να ετοιμάσουν ένα ντοκουμέντο για τις χριστιανικές παραδόσεις.

 Από αυτούς τους 16, οι 12 ήταν ετερόδοξοι, προτεστάντες και στη Ρουμανία, για ένα μήνα, ήμουν ο οδηγός τους.  Ένα χρόνο αργότερα, ήμουν πάλι στο Petru Vodă, ο Πατέρας με ευλόγησε με ένα χαμόγελο και είπε: Σου είπα ότι θα είσαι ο οδηγός των αιρετικών;

 Ναι, εγώ: ο οδηγός, αλλά προς την ορθοδοξία.  Ο πατέρας αναστέναξε και είπε: καλό θα ήταν να γυρίσει.  Ο διορατικός πατέρας με το πνεύμα ήξερε εν Θεώ τον δρόμο που επρόκειτο να ακολουθήσω», 

 Διαβάστε επίσης το άρθρο - Η υπέροχη χειρονομία που έκανε ο π. Iustin Pârvu, ξυπόλητος για τον Χριστό στην κομμουνιστική φυλακή στο Aiud: Η ανθρωπότητα και ο χαρακτήρας κατάφεραν να εξευγενίσουν ακόμη και αυτό το μέρος!

 Όταν οι Άγιοι είναι άνθρωποι...Πατέρας Iustin Pârvu, ξυπόλητος για τον Χριστό στο Aiud

 «Ήμασταν θαμμένοι στο μπουντρούμι στο Aiud, άλλοι για λίγα χρόνια, άλλοι για δέκα, και άλλοι, οι πιο άτυχοι, είχαν φτάσει ακόμη και τα είκοσι χρόνια.

 Αν υπήρχαν λιγότερο δύσκολες περίοδοι που μπορούσαμε να δούμε ο ένας τον άλλο κατά τη διάρκεια του πρωινού ή του βραδινού προγράμματος, για τη βόλτα των 20 λεπτών, μία ή δύο φορές την εβδομάδα, ήταν μεγάλη χαρά.  (…)

 Άκουσα για τον πατέρα Iustin από την αρχή του «ταξιδιού» μου στις φυλακές, συνάντησα ανθρώπους που με ρώτησαν για το μοναστήρι Durău, όπου είχε υπηρετήσει, για τα βουνά Neamţ που είναι γεμάτα εκκλησίες και μοναστήρια, κελιά με ερημίτες, σπηλιές.  Ήμουν επίσης περήφανος για τα μέρη από τα οποία ήρθα (...)

 Όμως γνώρισα τον πατέρα Iustin στο Aiud, όπου ήμασταν μαζί ως «εθελοντές στην υπηρεσία του έθνους».  Ο πατέρας, από τότε, απολάμβανε μια αύρα, ένα φωτοστέφανο γύρω από το είναι του.  Ήταν γνωστός από πολλούς ως «ιερέας με χάρη».

 Μου είναι δύσκολο να διαλέξω μεμονωμένα γεγονότα, από τις πολλές αναμνήσεις που έχω από εκείνη την εποχή, γιατί ζούσαμε σαν όντα στριμωγμένα από κινδύνους, πείνα, κρύο και ο πρώτος λόγος ήταν η επιβίωση.

 Θέλω όμως να θυμηθώ ένα ιδιαίτερο γεγονός από τη ζωή του Πατέρα στη φυλακή του Aiud.  Σε έναν ιδιαίτερα αυστηρό χειμώνα, δεν θυμάμαι τη χρονιά, ο πατέρας ήταν σχεδόν γυμνός.

 Αν τα ρούχα πήγαιναν όπως ήταν, το πιο σοβαρό πρόβλημα ήταν οι μπότες.  Η διοίκηση των φυλακών δεν μας παρείχε πλέον τίποτα, δεν υπήρχαν κονδύλια.

 Γι' αυτό, αντί για παπούτσια, ο πατέρας πήρε μια καρτ ποστάλ από τη διοίκηση των φυλακών, να γράφει σπίτι, να του στέλνει μπότες.  Σε λίγες εβδομάδες έφτασαν οι μπότες, ήταν καινούριες, ολοκαίνουργιες, μόνο καλές για να αντιμετωπίσουμε τον χειμώνα.

 Εκείνες τις μέρες, όμως, είχε φέρει στο κελί του πατέρα έναν νέο κρατούμενο, ο οποίος έσυρε πίσω του μερικές μπότες που είχαν μόνο τα πρόσωπα, τα πέλματα έλειπαν, οπότε το καημένο είχε μόνο τραυματισμένα πόδια και γκρίνιαζε σε κάθε του βήμα.  Χωρίς να διστάσει, ο πατέρας έβγαλε τις μπότες του και τις έδωσε στον νεαρό λέγοντας:

 «Εδώ, αδερφέ μου, κράτα αυτά τα παπούτσια και απόλαυσέ τα, γιατί δεν τα χρειάζομαι πια, εδώ είμαι μεγαλύτερος και τα καταφέρνω...!».  Στο κελί επικράτησε βαθιά σιωπή, ενώ οι δυο τους αγκαλιάστηκαν, χύνοντας καυτά δάκρυα: «Αδερφέ, αδερφέ...!».

 Μόνο με τέτοιες χειρονομίες δυναμώσαμε και καταφέραμε να σώσουμε τους εαυτούς μας, η ανθρωπότητα και ο χαρακτήρας κατάφεραν να ζεστάνουν και να εξευγενίσουν ακόμα και εκείνο το μέρος όπου μας ώθησαν η ιστορία και οι προδοσίες του ρουμανικού έθνους».

 Grigore Caraza, Bloody Aid, Εκδοτικός Οίκος Conta