"Με έπιασες!" Μοναχή Μαρία για τον Ευσεβή Γεροντιο τόν διά Χριστόν σαλό!!!

 Μοναχή Μαρία για τον Ευσεβή Γεροντιο τόν διά Χριστόν σαλό!!!

"Με έπιασες!"

12 Φεβρουαρίου 2024

 

Την περίοδο ’95-’97, είδα τον Ευσεβή Γεροντιο, χωρίς να του έχω μιλήσει. Απλώς τον θαύμασα και γέμισα την καρδιά μου χαρά. Δεν θυμάμαι πού τον είδα για πρώτη φορά, είτε στην Tismana είτε στον καθεδρικό ναό του Sibiu.

Στη συνέχεια, τα έτη '98-'99, ήρθε στη νεοσύστατη Μονή Στρουγγαρίου. Ήμουν εκεί για περίπου ενάμιση χρόνο και ήξερα ήδη ότι έπρεπε να επιστρέψω στο μοναστήρι μου, αλλά μου φαινόταν σχεδόν αδύνατο. Του έδωσα να φάει στην καφετέρια. Έκανε το «νούμερο» του ενώ εγώ του ζητούσα συνέχεια να προσεύχεται για μένα για να επιστρέψω στο μοναστήρι μου. Και συνέχισα να του εξηγώ πολλά. Κάποια στιγμή σοβαρεύτηκε, με κοίταξε κατευθείαν και μου είπε: «Τι να σου κάνω αν ήρθες εδώ;!». Μετά ξανάρχισε το «νούμερο» του.

 

Το βράδυ κοιμήθηκε στο δωμάτιο με έναν πιστό που βοηθούσε τον πατέρα στις οικοδομικές εργασίες. Μας είπε ότι όλη τη νύχτα έκανε ό,τι μπορούσε για να τον πείσει ότι ήταν εθισμένος στο ποτό, αλλά δεν είχε κανέναν, γιατί ο αδερφός Δ., όπως τον λέγαμε, είχε μαθητεύσει με τον αδερφό Ιωάννη Δαυίδ, τον ερημίτη από το Στρογγάρι, και ήταν συνηθισμένοι στην ελευθερία των γιων του Θεού.

Την επόμενη μέρα, ο πατέρας πήγε τον Cuviosul με το αυτοκίνητο στο Sebeş. Πριν φύγω, συνέχισα να τον ακολουθώ, ζητώντας του να με θυμηθεί. Δεν μου έδωσε καμία σημασία, αλλά συνέχισε να υποκλίνεται λέγοντας την προσευχή: «Και αφού υπάρχει δρόμος ανομίας μέσα μου, κατευθύνε με στην αιώνια οδό!». Αυτή την προσευχή, μάλιστα, μου την άφησε ως υπακοή. Έτσι το αντιλήφθηκε η καρδιά μου. Μετά από μερικούς καλούς μήνες έφυγα από το Στρουγγάρι, αλλά με δοκίμασε η μητέρα μου ηγουμένη, που με είχε δεχτεί στο μοναστήρι, στέλνοντάς με σε ένα αδελφό μοναστήρι, όπου η αγιότητά της ήταν και ηγουμένη.

 

Από εκεί, μετά από ένα μήνα περίπου, έφτασα στο νοσοκομείο για εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας. Στο τέλος της εβδομάδας, έμεινα μόνη στο σαλόνι. Μετά, έτριψα τα χέρια μου από χαρά, λέγοντας μέσα μου: «Τώρα έχω την ευλογία της ερήμου!». Μόλις τώρα εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου ο Ευσεβής, με το χαμογελαστό του πρόσωπο. Δεν έδωσα μεγάλη σημασία σε αυτό το γεγονός. Μόλις πέρυσι, διαβάζοντας τις μαρτυρίες των ανθρώπων για τον Ευσεβή Γεροντική τόν διά Χριστόν σαλο, κατάλαβα τι ήθελε να μου μεταφέρει: «Η αποστολή μου τελείωσε!». Γιατί το λέω αυτό;! Γιατί σε δύο μέρες έφτασα στο μοναστήρι μου, χωρίς να ονειρευόμουν ότι θα γινόταν τόσο γρήγορα. Ήταν σαν μια έκπληξη που έκανε η Μητέρα μου Ηγουμένη.

 

Το 2010-2011, είχα τη χαρά να τον ξαναδώ στο Μοναστήρι Maglavit, όπου βρέθηκα για λίγο. Ήρθε μαζί με τον κ. Σορίν, για να ερευνήσουν μια αδελφή από το Μοναστήρι Τισμάνα, που έμενε μαζί μας εκείνη την ώρα. Μας τραγούδησε στην εκκλησία. Αυτό που μένει ζωντανό στη μνήμη μου είναι ότι, κάποια στιγμή, έμεινα μόνος με τον Σεβασμιο στο σαλόνι και του είπα: «Πατέρα, έχω διαβάσει το βιβλίο Ευλογημένοι ανόητοι για τον Χριστό και μου αρέσουν πολύ αυτοί οι άγιοι! ". Χάρηκε σαν παιδί και μου είπε: «Με έπιασες!».

 

Τους τελευταίους μήνες της ζωής του, έστειλε ένα αγόρι να προσευχηθεί στο Maglavit, γιατί ήταν λίγο άρρωστος. Κι έτσι έγιναν τα πράγματα που κάποια στιγμή τηλεφώνησε ο Μ. όπου ήταν ο Σεβάσμιος και τον πήρε τηλέφωνο. Έμεινα έκπληκτος από την κατάσταση και δεν ήξερα τι να του πω, απλώς του ζήτησα να προσευχηθεί για τη μικρή μας κοινότητα. Η αλάνθαστη φωνή του κόλλησε στα αυτιά μου. Στη συνέχεια, επίσης μέσω αυτού του αγοριού, έλαβα φωτογραφίες του Ευσεβή πριν φύγει για την Ιερουσαλήμ, και στη συνέχεια και αυτές από τη Βηθλεέμ.

Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τη λεπτότητα των ψυχών των αγίων παρά μόνο μετά από χρόνια. Ευχαριστώ τον Θεό για αυτό το δώρο: Ευσεβής Gherontie!

 

Μοναχή Μαρία,

Ηγουμένη της Μονής Maglavit