Η πνευματική κληρονομιά του Ευσεβούς Γεροντιου
9 Φεβρουαρίου 2024
Ο Θεός, που γνωρίζει τις ψυχές των ανθρώπων, οδηγεί τα βήματα της ζωής μας προς το όφελος της ψυχής, απλώς ας αφεθούμε στο θέλημά Του! Έτσι κι εγώ, ακολουθώντας την εντολή του Κυρίου να εκπληρώσω την υπακοή στη μοναστική ζωή, στάλθηκα στα Ιεροσόλυμα, στην Αντιπροσωπεία του Ρουμανικού Πατριαρχείου και αργότερα στην Ιεριχώ. Σε αυτό το διάστημα ο Ευσεβής ήρθε πολλές φορές στους Αγίους Τόπους.
Κάποτε, όταν ήμουν στην Ιερουσαλήμ, ήρθε με μια ομάδα ακριβώς το Πάσχα και έμεινε στο Ρουμανικό Σπίτι. Στην πομπή από το Betfaghi, όλοι πήγαμε και σταθήκαμε έξω με κλαδιά φοίνικα περιμένοντας να ξεκινήσει η τελετή. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο αξιοσέβαστος Gherontie ήθελε πολύ να πάει να προσκυνήσει στην εκκλησία και μου ζήτησε να τον συνοδεύσω. Θυμάμαι ότι του ήταν πιο δύσκολο να περπατήσει, σαν να πονούσε το πόδι του και κρατιόταν συνέχεια από το χέρι μου. Τον πήγα λοιπόν στην εκκλησία να προσκυνήσει όλες τις εικόνες.
Όταν ήρθε η ώρα να επιστρέψει στη χώρα, βρεθήκαμε στο προαύλιο της εκκλησίας. Είπε ότι μέθυσε, ότι η μητέρα Ε. τον μέθυσε και άφησε τον εαυτό του να τον παρασύρουν οι άνθρωποι που τον συνόδευαν. Αλλά δεν ήταν μεθυσμένος, μόνο προσποιούταν, επιδιώκοντας εναγωνίως την περιφρόνηση των άλλων, ως μεγάλο κέρδος. Και πράγματι με την ταπείνωση κέρδισε όλη τη δόξα από τον Θεό.
Εκτίμησα πολύ τον σεβαστό Gherontie! Κάθε συνάντηση μαζί του τη θεωρώ συνάντηση με άνθρωπο του Θεού, ευλογία! Οι γονείς της Έρης θεώρησαν ότι αν ήταν με τον αβα τους, ένας βελτιωμένος γονέας τη στιγμή της μετακόμισής του στην αιωνιότητα, θα λάμβαναν την ευλογία της αναχώρησης, ως πνευματική κληρονομιά που προοριζόταν να τους βοηθήσει στο μονοπάτι της σωτηρίας τους. Τολμώ να πω ότι έτσι δέχτηκα και την τελευταία συνάντηση με τον αιδεσιμότατο Gherontie, την παραμονή της μετάθεσής του στην αιωνιότητα.
Ήρθε στην Ιεριχώ στις 12 Οκτωβρίου 2018, με μια ομάδα που οργανώθηκε στη Σουτσεάβα. Χάρηκα που τον δέχτηκα, γιατί κάθε αποχαιρετισμός μαζί του ήταν μια ευλογία. Ήταν γρήγορος, παρά την ηλικία του, και ευδιάθετος, ως συνήθως. Δεν έδειξε σημάδια ότι ήταν άρρωστος ή ακόμα και κουρασμένος. Ήταν πάντα περιτριγυρισμένος από κόσμο, μοιραζόταν αστεία και εύστοχες παρατηρήσεις για όλους, ώστε όλοι να ωφεληθούν πνευματικά αν πρόσεχαν την εσωτερική τους κατάσταση. Συνόδεψα την ομάδα στην εκκλησία, λέγοντάς τους την ιστορία του τόπου. Ο Ευσεβής τράβηξαν την προσοχή όπως πάντα.
Ανάμεσα σε αστεία και παρατηρήσεις, μου έκανε μια ερώτηση που το νόημα της θα μάθαινα τα ξημερώματα της επόμενης μέρας. Με ρώτησε λοιπόν σοβαρά: «Αν πεθάνει κάποιος εδώ, με τι σκάβεις τον λάκκο;». Έχεις φτυάρι ή τσάντα;». Και είπε κι άλλα, αλλά δεν έδωσα σημασία, νομίζοντας ότι ήταν το αστείο του. Μόνο αυτό του είπα, χαμογελώντας, ότι κρύπτη έχουμε, λάκκο δεν κάνουμε. Δεν ήξερα τότε ότι ήταν αυτός που θα πέθαινε!
Τον παρακολουθούσα καθώς έφευγε και θυμάμαι ότι ήμουν ευγνώμων που κάποιος στην ομάδα τον πρόσεχε. Την επόμενη μέρα θα μάθαινα ότι μια νύχτα είχε πάει να είναι με τον Κύριο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου στη Βηθλεέμ, όπου έμενε με την ομάδα. Ήθελα πολύ να τον θάψουν στην Ιεριχώ, στην κρύπτη της εκκλησίας, αλλά το θέλημα του Κυρίου ήταν να έρθει στη χώρα και να λάβει όλη την τιμή από την οποία έκρυβε όσο καλύτερα μπορούσε σε όλη του τη ζωή.
Κρατάω στην ψυχή μου την ευλογία της τελευταίας συνάντησης. Χαίρομαι για κάθε συμβουλή ή επίπληξη που μου έδινε και ελπίζω να μην με ξεχάσει από εκεί, από ψηλά, όπου ο Κύριος τον άξια να είναι! Ένας άνθρωπος του Θεού μας άφησε, αλλά κερδίσαμε μεσολαβητή ενώπιον της Αγίας Τριάδας!
Μοναχή Evghenia Taşcă,
Ηγουμένη του ρουμανικού οικισμού στην Ιεριχώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου