3 τὸν εὐιλατεύοντα πάσας τὰς ἀνομίας σου, τὸν ἰώμενον πάσας τὰς. νόσους σου
Τὸ «σου» ἀναφέρεται στὴν ψυχὴ τοῦ πιστοῦ, στὸν ἑαυτό του. Τὸ ρῆμα εὐλατεύω εἶναι ἀπὸ τὸ εὐ καὶ τὸ ἵλεως, τὴν εὐσπλαχνία. Εἶμαι εὐίλατος, δηλαδὴ ἔχω καλὸ ἔλεος, εἶμαι εὔσπλαχνος. Αὐτὸς λοιπόν, ὁ Θεός, σπλαχνίζεται τὶς ἀνομίες τῆς ψυχῆς καὶ σπλαχνίζεται καὶ τὶς νόσους,
ψυχικὲς καὶ σωματικές. Κατ' οὐσίαν, ἡ ψυχὴ εἶναι αὐτὴ ποὺ νοσεῖ καὶ στὸ σῶμα ἐκδηλώνεται ἡ ἀσθένεια. Δηλαδὴ ἡ ἴδια ἡ ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀσθενής. Ἐπειδὴ ὑπάρχει ὁ θάνατος, ὑπάρχει ἀσθένεια. Αὐτὴ ἢ ἀσθένεια πρέπει νὰ γιατρευτεῖ. Σὲ μιὰ ἐσχατολογική προοπτική, ὁ ποιητὴς καὶ προφήτης περιγράφει τὴν κατάσταση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ,
ἐκεῖ ποὺ ἡ ἀσθένεια δὲν ὑπάρχει, ὅπως ἰδιαίτερα μᾶς ὑπομνημάτισε ὁ Χριστὸς μὲ τὰ θαύματά του. Αὐτὴν τὴν ἀσθένεια τὴν ἀρχικὴ τὴν γιατρεύει ὁ Θεός, τὴν γιατρεύει μέσα στὴν ἱστορία τοῦ Ἰσραήλ, κατ' ἐξοχὴν ὅμως τὴν γιατρεύει μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ του. Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ εἶναι ἡ ἀπόλυτη γιατρειὰ τῆς φύσεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου