ΟΙ ΥΑΙΝΕΣ!!!

Οι ύαινες

 Κάθε φορά που περνάει από πάνω μας η Πρόοδος του Θεού, σαν καταστροφικό σύννεφο, σαν τσουνάμι πόνου, μια ιδέα σκαλίζει το μυαλό μου σαν τάφος: πώς είναι δυνατόν, πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο;  Πόσο ανόητος και καταραμένος θα ήσουν να σκοτώσεις τον Θεό;  Πόσο τυφλός και άθλιος μπορείς να είσαι;  Πώς να σκοτώσεις Αυτόν που σου έδωσε ζωή;  Πώς να πληγώσεις Αυτόν που σε γιατρεύει;  Πώς να μαστιγώσεις Αυτόν που σε παρηγορεί;  Πώς μπορείς να βάλεις αγκάθινο στεφάνι σε Αυτόν που σε έστεψε βασιλιά της δημιουργίας;  Πώς να ξεπεράσεις τα χέρια που σε έχτισαν;  Πώς να φιμώσεις αυτόν που σου έμαθε να μιλάς;  Πώς να φτύσεις Αυτόν που σε φιλάει για πάντα;  Πώς να ποδοπατήσεις Αυτόν που σε αγκαλιάζει με το φως Του;  Πώς να γκρεμίσεις αυτόν που σε οικοδομεί;  Πώς να δαγκώσεις το χέρι που σε ταΐζει;  Πώς να δώσεις σκοτάδι σε αυτόν που σου ανοίγει τα μάτια;  Πώς μπορείς να σκοτώσεις τον Πατέρα σου, στον οποίο μοιάζεις, του οποίου η εικόνα είσαι;

 Πως?

 Τι ράτσα άθλιων ύαινων είμαστε, θεοκτόνος λαός που σταύρωσε τον Κύριο της δόξας στον Σταυρό;  «Γενεά άπιστη, μέχρι πότε θα είμαι μαζί σου, μέχρι πότε θα σε αντέχω; Φέρε τον κοντά μου».

 Σε αυτή την ερώτηση, αρνούμαι να ανοίξω τα μάτια μου που θα με πλημμύριζαν με δάκρυα, αρνούμαι να γεννηθώ σε μια τέτοια φυλή, να ζήσω και να πεθάνω ανάμεσα σε αυτούς που σκότωσαν τον Θεό.  Όχι, η ζωή εδώ είναι ένας τεράστιος, συλλογικός εφιάλτης, ένα άσχημο όνειρο, από το οποίο θα ξυπνήσουμε και θα αγκαλιάσουμε το άγιο Παιδί της αιωνιότητας, θα πιούμε λαίμαργα από το πανάγιο Φως Του, θα λάβουμε το πιο υπερφυσικό άρωμα του ουρανού. σε αυτόν.  Η ιστορία δεν είναι παρά ένα άθλιο όνειρο, στο οποίο περιμένουμε τον θάνατο ως τελευταία λύση, ως αφύπνιση από το τίποτα.

 Κι όμως τα μάτια μου ανοίγουν και μου επιβεβαιώνεται η αλήθεια.  Βλέπω τα εκατομμύρια θανάτους της ιστορίας, τις πληγές που σκοτώνουν χιλιάδες παιδιά το δευτερόλεπτο, τη φοβερή πονηριά, τις πυρηνικές κεφαλές, τους βομβαρδισμούς, τη φτώχεια να λάμπει, την πείνα να χαμογελάει, τα γηρατειά με τον πόνο του, τους καρκίνους παρατεταγμένους η παρέλαση, ο πόλεμος ως η ηλίθια υποκίνηση της κόλασης μέσα μας, οι πονεμένοι πάγκοι με κρέας, η άσκοπη κακία, οι χαρούμενες λεγεώνες των διαβόλων, όλος ο παραλογισμός μιας ζωής χωρίς νόημα, το φάντασμα του θανάτου και το τρίξιμο των δοντιών ενός αλλοτριωμένου λαού από τον Θεό, τα βουνά των πτωμάτων των αγίων μωρών που αποβλήθηκαν από τις μητέρες τους, ακούω τις κραυγές πόνου των νηπίων, νιώθω την τρομερή οργή μιας ανθρωπότητας που σκοτώνει και αυτοκτονεί ταυτόχρονα.

 Και πάνω από όλα αυτά, βλέπω τον Ζωντανό Θεό να συντρίβεται, να καρφώνεται, να τρυπιέται, να μαστιγώνεται, να σκοτώνεται για εμάς και από εμάς.

 Αν δεν ήξερα ότι θα ξανασηκωνόταν, δεν θα άξιζε να ζήσω ούτε μια στιγμή στη γη.  Η καρδιά μου ραγίζει σαν μάνα που είδε το παιδί της να πεθαίνει, λέει το τραγούδι του Prohod.  Εχουμε χαθεί.  Είναι πολύ αργά.  Έγινε η θανάτωση του Θεού, είμαστε μέσα σε αυτό σαν σε ένα σύμπαν του μη όντος, δεν ονειρευόμαστε, οι πρόγονοί μας και εμείς μέσα από τις αμαρτίες μας σταυρώνουμε πάντα τον Χριστό, τον ερωτευμένο με την ανθρωπότητα Νυμφίο της Εκκλησίας.

 Είμαστε εδώ στη γη, και κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας απαλλάξει από αυτή την ενοχή.  Και τα κόκκαλά μας σε μερικές δεκαετίες θα μιλούν χωρίς φωνή για την υπέρτατη πράξη της θανάτωσης του Θεού.

 Είμαστε ένα θεοφόνο έθνος.  Κι όμως ο Θεός πάντα ανασταίνεται από τους νεκρούς, αγαπώντας μας άπειρα, στην κόλαση και πίσω, πάντα μας ψιθυρίζει ότι μας αγαπά για πάντα.  Μόνο μια ελπίδα μας μένει.  Ο Χριστός ανασταίνεται από τους νεκρούς σε κάθε χαμόγελο, σε κάθε μπουκιά ψωμί που δίνεται, σε κάθε δάκρυ που χύνεται για άλλον, σε κάθε στεναγμό πόνου για την αμαρτία, σε κάθε Κύριο, σε κάθε ανάσα φωτός, σε κάθε άνθος σκέψης.  Συλλέξτε προσεκτικά όλους τους θανάτους μας σαν ψίχουλα στο μαντηλάκι με το οποίο σκουπίστηκε το θεϊκό Του Πρόσωπο με αίμα.  Πάντα μας παρηγορεί με χέρια τρυπημένα από νύχια, μας δίνει πάντα το Αίμα Του για την αιώνια ζωή, αν και δεν Του δίνουμε τίποτε άλλο παρά θάνατο, πόνο και διαφθορά.

 Στο σκοτάδι μιας τέτοιας νύχτας, στο σκοτάδι που περιπλανιόμαστε από τότε που είδαμε τις πύλες του ουρανού απ' έξω, εμείς, η δολοφονική φυλή, η δολοφονική φυλή του Θεού, έχουμε ακόμα ένα ίχνος ελπίδας: κάποιος από μας Η φυλή είναι η Μητέρα του Θεού.  Η προσευχή της ως μητέρας για ένα νεκρό παιδί, η καρδιά της ραγισμένη από τον πόνο, μας αναγγέλλει πέρα ​​από το θάνατο ότι ο Χριστός ανέστη.

Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.