Στα γόνατά σας παρακαλώ: στραφείτε στον Θεό!
Ο κόσμος ως Emmaus.
Ίσως το μεγαλύτερο περικοπή στα Ευαγγέλια, αυτό που με γοητεύει μέχρι δακρύων, είναι η σκηνή του ταξιδιού στην Εμμαούς.
Δύο μαθητές, ο Κλεόπας και ο Λουκάς, πηγαίνουν σε ένα χωριό που ονομάζεται Εμμαούς, το απόγευμα της Κυριακής της Ανάστασης. Τους φόρτωσε η θλίψη της απώλειας του Δασκάλου τους. Είχαν δει τον βαρύ Σταυρό στον οποίο είχε πεθάνει ο Σωτήρας, είχαν νιώσει τα καρφιά στην καρδιά τους, ένιωσαν τη μυρωδιά του αίματος στα ρουθούνια τους, τα δάκρυα που κυλούσαν από τα μάτια τους έκαιγαν.
Είχαν νιώσει τον απέραντο πόνο Εκείνου που κατάργησε τους πόνους των αρρώστων, είχαν ακούσει τις φοβερές βλασφημίες Εκείνου που έκανε τους κωφούς να ακούσουν. Είχαν παρακολουθήσει ανήμποροι καθώς ο Κύριος παρέδιδε την ψυχή του, τον είχαν δει να πεθαίνει που κάλεσε τους νεκρούς από τον λάκκο και τους έδωσε ζωή. Ήταν στενοχωρημένοι, φοβισμένοι, τρομοκρατημένοι. Το βασίλειο της ζωής και της αγάπης που ο Ιησούς είχε κηρύξει με χίλιους τρόπους είχε καταρρεύσει στον Γολγοθά. Όλη η χαρά των χιλιάδων θεραπειών είχε βυθιστεί στη βαθιά λάσπη στους πρόποδες του Σταυρού.
Με το κεφάλι στο έδαφος, οι μαθητές περπατούσαν καρφωμένοι από τον πόνο, σκεπτόμενοι τον νεκρό Σωτήρα τους. Λοιπόν, όταν σκέφτεσαι τον Θεό, ο Θεός όχι μόνο σε σκέφτεται, αλλά είναι εκεί, δίπλα σου, μπορείς να Τον αγγίξεις, μπορείς να Τον αναπνεύσεις, σαν ένα θαύμα ζωής. «Ενώ μιλούσαν και ζητούσαν διευκρινίσεις, ο ίδιος ο Ιησούς περπατούσε μαζί τους». Ποια μεγαλύτερη δύναμη από αυτόν τον κόσμο θωράκισε τα βλέφαρά τους για να μην εκραγούν με δάκρυα αναγνώρισης αυτού που θρήνησαν;
Έψαχναν για διευκρίνιση. Δίπλα τους ήταν η ίδια η Φωτιά που θα τους φώτιζε καίγοντας μέσα τους το σκοτάδι της πτώσης. Ο ταπεινός ξένος που περπάτησε δίπλα τους ήταν ο Δάσκαλος των Αιώνων, ο Άπειρος Δάσκαλος, η Πηγή όλων των λαμπρών ιδεών στο σύμπαν, η ατελείωτη Βιβλιοθήκη της αγάπης, ο αιώνιος Λόγος του Πατέρα, ο Δημιουργός των γαλαξιών που προκαλούν δέος.
Πόση λιχουδιά, πόση τρυφερότητα, αίσθηση και άπειρη φινέτσα έχει αυτός ο Ξένος! «Ποια είναι τα λόγια που ανταλλάσσετε μεταξύ σας και γιατί είστε λυπημένοι;»
Το άπειρο μυαλό του σύμπαντος ήξερε όλη τους τη ζωή και την αιωνιότητα, ήξερε πώς θα πέθαιναν, όλους τους ψιθύρους της ζωής τους, Η θλίψη τους Τον πόνεσε, Τα βάσανα κάθε ψυχής αυτού του κόσμου έκαιγε φρικτά.
Ο Κλεόπας λέει βουρκωμένος: «Εσύ μόνος είσαι ξένος στην Ιερουσαλήμ, και δεν έμαθες αυτά που έγιναν σ' αυτήν αυτές τις μέρες;». Ναι, αμήν, Αυτός είναι ο Ξένος, που ήρθε στους δικούς Του και οι δικοί του δεν Τον δέχτηκαν. Το βασίλειό Του δεν είναι αυτού του κόσμου, έχει γεμίσει κάθε ανθρώπινη ψυχή, αλλά κανείς δεν Τον αναγνωρίζει, αν και ήταν εκεί, στο Μυστήριο της μήτρας κάθε μητέρας, στα έκπληκτα μάτια κάθε αγέννητου παιδιού. Έπνεε ζωή στο στόμα κάθε μωρού που βγήκε από τα βαπτιστικά, προφητικά νερά της μήτρας, στο πρώτο κλαψούρισμα της ζωής.
Κανείς δεν Τον γνωρίζει πια, αν και έβαλε μυαλό και μάτια και καρδιά και προσωπικότητα, μοναδικά για τον καθένα. Κοιτάζουν με αδιαφορία Αυτόν που τους αγάπησε πρώτος. Φίλησε το εγκεφαλικό τους σύμπαν και σφράγισε το Πρόσωπό Του, την Εικόνα Του σε καθένα από αυτά. «Έγινε όμοιος με εμένα για να τον δεχτώ, και το πρόσωπό μου πήρε, για να μην αποσπάσω το πρόσωπό μου από αυτόν» (Ωδές Σολομώντα).
Οι φτωχοί μαθητές... Τι ντροπιαστική αφήγηση για τον Θάνατο Εκείνου που γκρέμισε τις κολάσεις περιφραγμένες με αιώνια φωτιά. «Αλλά ελπίζαμε ότι Αυτός θα ελευθερώσει τον Ισραήλ...»
Μπροστά στην ανοησία, η αιώνια Σοφία του Θεού αναβοσβήνει φως: «Ω ανόητοι και βραδύκαρδοι, ότι πιστεύετε όλα όσα είπαν οι προφήτες! Δεν έπρεπε ο Χριστός να τα πάθει αυτά και να εισέλθει στη δόξα Του; Και ξεκινώντας από τον Μωυσή και όλους τους προφήτες, τους εξήγησε όλες τις Γραφές για τον εαυτό του.
Το μεγαλύτερο μάθημα θεολογίας όλων των εποχών! Ο Αιώνιος Δάσκαλος μιλάει για τον εαυτό Του. Όλα τα εκατομμύρια βιβλία του κόσμου λένε λιγότερα, στο τίποτα τους, απ' όσα λέει το άπειρο και γλυκό Στόμα του Λόγου. Τα μυαλά τους παλεύουν να συλλάβουν τα γιγάντια νοήματα της ιστορίας, που ερμηνεύονται από την ίδια την Αιωνιότητα. Οι ψαλμοί, οι προφητείες, τα τραγούδια της Παλαιάς Διαθήκης πλησιάζουν ντροπαλά και δίνουν το νόημά τους.
Το μεγαλύτερο μάθημα θεολογίας όλων των εποχών.
Όμως η Emmaus πλησιάζει. Το χωριό πλησιάζει προς το μέρος τους, οι ήλιοι και οι πλανήτες περιστρέφονται γύρω από το άκτιστο Κέντρο της δημιουργίας. Εδώ έρχεται ο στίχος που διαπερνά την καρδιά. «Προσποιήθηκε ότι προχώρησε». Είναι όλη η τραγωδία των αιώνων, τα δισεκατομμύρια θάνατοι στην ιστορία, όλα τα άπειρα βάσανα ενός Θεού που ξυλοκοπήθηκε, βασανίστηκε, σταυρώθηκε, σκοτώθηκε, από αυτούς που αγάπησε μέχρι τέλους. Είναι η μεγάλη διακριτική ευχέρεια του οικοδόμου που αρνήθηκαν τα κτίρια τα σκουλήκια στη γη.
Ξέρεις τι θα γινόταν αν έλεγε ευγενικά: εντάξει, υγεία; Θα του είχε λείψει η αιωνιότητα του. Το φως της ζωής τους έφευγε κλαίγοντας και δεν Τον έβλεπαν ποτέ ξανά. Μια στιγμή στη ζωή τους πιο σημαντική από την ίδια τη ζωή.
Το μεγαλύτερο μάθημα θεολογίας όλων των εποχών δεν αρκεί για να αναγνωρίσεις Αυτόν που σου έδωσε ζωή. Όλα τα διδακτορικά στην ιστορία δεν αξίζουν όσο ένα ψίχουλο του Ευχαριστιακού Σώματος Του, που είναι ολόκληρο το Σώμα.
Αλλά οι μαθητές είναι αλυσοδεμένοι από το θαύμα του να ακούν τη Θεότητα. Οι καρδιές τους έκαιγαν καθώς η ίδια η Φωτιά φώτιζε την ύπαρξή τους με φως. Αλλά το παντοδύναμο χέρι κρατούσε μια στέγη πάνω από τα μάτια τους. Και επιμένει να μπει. Η μέρα τελείωσε. Είναι απόγευμα στην ιστορία. Οι λόγοι του κόσμου έχουν συντριβεί από τον αιώνιο Λόγο. Έγινε η ουσία του κόσμου: η Ανάσταση.
Και μέσα στο σπίτι, ο ταπεινός φιλοξενούμενος γίνεται Δάσκαλος, γιατί σπάει το ψωμί, δηλ. τον εαυτό του, και θαυμάσια κρύβεται στον Άρτο, γινόμενος η υπέροχη Ευχαριστία της ιστορίας. Και τα μάτια τους ανοίγουν, και το σύμπαν των ιδεών που είχαν καταπιεί ολόκληρο αποκτά αιώνιο νόημα. Και Τον αναγνωρίζουν: ο ξένος είναι πιο κοντά από την καρδιά τους, η Ευχαριστία είναι η απόλυτη δοκιμασία για την αναγνώριση του Θεού. Δεν Τον κοιτάζουν πια, αλλά Τον δέχονται, τρέφονται κλαίγοντας με το Είναι Του, γίνεται το εσωτερικό τους, το βάθος του μυστηρίου και της αγάπης της ζωής τους. Από εδώ ρέει το φωτεινό θαύμα που ονομάζεται Ευαγγέλιο του Λουκά, απαλό σαν μια σταγόνα δάκρυ που πηγάζει από τα μάτια ενός Παιδιού που είναι Θεός.
Είναι αργά σε όλο τον κόσμο. Είναι απόγευμα στην ιστορία. Στα γόνατά σας παρακαλώ: στραφείτε στον Θεό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου