«Ἔπειτα μᾶς ἔβγαζε ἀπὸ τὸ ἱερό. Ἤθελε νὰ μένει μόνος του αὐτὴ τὴν ἱερὴ στιγμή.
Ὅταν ἔφτανε το χρονικὸ σημεῖο ποὺ ἐπρόκειτο νὰ μελίσει τὸν Ἅγιον ἄρτον καὶ νὰ μεταλάβει ἐκεῖνος, ἔπρεπε νὰ μείνει μόνος, ἐκείνη τὴ μοναδικὴ γι’ αὐτὸν ἄχρονη στιγμή.
‒Καὶ τώρα Κύριε, Ἐσὺ κι ἐγώ, ἔλεγε.
Ἴσως τὰ παιδιὰ δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ εἰσπράξουν μὲ τὸν δέοντα σεβασμό, τὶς ’έκδηλώσεις’ του πρὸς τὸν Κύριό του.
Ἡ παρουσία ἄλλων, σὲ τέτοιες στιγμές, ἐπηρεάζει ἀρνητικὰ τὴν κατάνυξη. Ὁ γέροντας δὲν ἤθελε, ἢ δὲν μποροῦσε νὰ κοινωνεὶ χωρὶς δάκρυα. Μιλοῦσε στὸν Κύριό του θερμὰ καὶ ἁπλά, ’χωριάτικα’. Καθὼς ἔτρεχαν, ‒κάποτε κρουνηδόν‒ τὰ δάκρυά του, ἀκουγόταν ἱεροπρεπὴς καὶ ἱκετευτικὴ ἡ ἀχνὴ κραυγή του, ἐπίμονα καὶ ἐπαναληπτικά.
‒Σχώρα με· σχώρα με...
Καὶ τότε, τὸν διαπερνοῦσε, ἐμφανῶς καὶ αἰσθητῶς, ἕνας σεισμὸς θεϊκός! Μετὰ ἀπὸ κάθε θεία Λειτουργία, ἦταν μούσκεμα, ὑποχρεωμένος νὰ ἀλλάζει.»
«Ἱερομόναχος Ἀθανάσιος Χαμακιώτης», Μητροπολίτου Ἀργολίδος Νεκταρίου, σελ. 47.
Φέτος ἑορτάζεται γιὰ πρώτη φορὰ μετὰ τὴν ἁγιοκατάταξή του ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὸν Νοέμβριο τοῦ 2023, ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Ἀθανασίου τοῦ ἐν Ἀμαρουσίῳ καὶ Ροδοπόλει (Χαμακιώτου), στὸ ἀρχαῖο ἐκκλησάκι τῆς Παναγίας τῆς Νερατζιώτισσας στὸ Μαρούσι, ὅπου καὶ διετέλεσε ἐφημέριος γιὰ περισσότερο ἀπὸ τριάντα χρόνια, ἀφήνοντας ἀνεξίτηλη σφραγίδα μὲ τὴν ἁγιασμένη καὶ σπάνια παρουσία καὶ διακονία του.
Τὶς πρὸς Κύριον πρεσβεῖες τοῦ νέου αὐτοῦ Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ ἔχουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου