ΣΤΑΡΕΤΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΡΙΕΣΤΙΑΝΚΙΝ: H ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΜΙΑΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ. 12.ΕΝΑΤΗ ΕΝΤΟΛΉ.

 

Ένατη Εντολή

 

Μην ακούτε την ψευδή μαρτυρία του φίλου σας.

 

 

Μη λες τα ψέματα σου εναντίον του πλησίον σου. Είμαστε τόσο μολυσμένοι με αμαρτίες εναντίον αυτής της εντολής που δεν περνάει μια μέρα - τι μέρα! - ώρες χωρίς αυτή την αμαρτία. Αυτές είναι οι αμαρτίες της μοχθηρής ψυχής μας, της κακιάς καρδιάς μας, που συμβαίνουν μέσω της κακής μας γλώσσας. Ας φέρουμε ειλικρινή μετάνοια στον Κύριο!

 

 

Αυτή η εντολή απαγορεύει σε εμάς τους Χριστιανούς κάθε ψέμα σε όλες τις μορφές του. Ο πατέρας του ψέματος είναι ο διάβολος, και επομένως κανένα ψέμα δεν μπορεί ποτέ να δικαιολογηθεί. Ας δούμε τη ζωή μας, πώς μπλέκουμε με τα ψέματα, και όταν χρειάζεται και όταν δεν χρειάζεται. Κανείς δεν μας τραβάει καν τη γλώσσα και για κάποιο λόγο λέμε επινοημένα ψέματα στους γύρω μας.

 

 

Κύριε, συγχώρεσέ μας τους αμαρτωλούς!

 

 

Τι γίνεται με την καταδίκη και το κουτσομπολιό; Ναι, προφανώς εισπνέουμε τον αέρα λιγότερο συχνά από όσο καταδικάζουμε τόσο ψυχικά όσο και φωναχτά, τόσο τους παρόντες όσο και τους απόντες. Η καταδίκη, δυστυχώς, είναι το πιο αγαπημένο θέμα των συνομιλιών μας. Και ο Κύριος είπε: «Μην κρίνετε, για να μην κριθείτε...» (Ματθαίος 7:1). Αλλά δεν το θυμόμαστε καν αυτό. Έχουμε πνιγεί στην καταδίκη και στο κουτσομπολιό! Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Μαζεύτηκαν δύο ή τρία άτομα, δεν πρόλαβαν να ανοίξουν το στόμα τους, είπαν μόνο μερικές φράσεις - και ήδη υπήρχε καταδίκη, και στις σκέψεις μας δεν ξεφεύγουμε καθόλου από την καταδίκη.

 

 

Κύριε, συγχώρεσέ μας τους αμαρτωλούς!

 

 

Αλλά ακούστε πόσο σοφοί άνθρωποι έμαθαν να λογίζονται!

 

 

Καταγγέλλοντας το πάθος να καταδικάσει κανείς τον πλησίον του για οποιαδήποτε ηθική του αποτυχία, ένας αξιόλογος δυτικός ιεροκήρυκας, ο E. Bercier, είπε:

 

 

«Ένας από τους συνανθρώπους μας έπεσε!... Τώρα, αν είστε πραγματικά εμποτισμένος με το πνεύμα του Χριστού, τότε επιτρέψτε μου να εκφράσω την εντύπωση ότι αυτή η πτώση θα κάνει στην ψυχή σας. Επεσε. Εσύ όμως που τον καταδικάζεις, δεν έπεσες ποτέ εσύ; Θα χαρείτε όταν μια εχθρική φωνή αρχίσει να εξιστορεί το κατακριτέο παρελθόν σας και δεν σας καθησυχάζει η σκέψη ότι η λήθη το έθαψε για πάντα;

 

 

Η ζωή σας, λέτε, ήταν απαλλαγμένη από μεγάλα λάθη. Συμφωνώ. Αλλά το χρωστάς αυτό στον εαυτό σου; Αν δεν σου έλειψαν οι ευκαιρίες να πέσεις, δεν τα λαχταρούσε η καρδιά σου χίλιες φορές, δεν τα δίψασε και δεν τα λαχταρούσε; Δείξτε μας, αν τολμάτε, την ιστορία της εσωτερικής σας ζωής! Πες μας για εκείνες τις μυστικές σκέψεις που κανείς δεν υποψιαζόταν, για εκείνες τις επαίσχυντες επιθυμίες, τα βαρετά πάθη, τις ανάξιες επιθυμίες και τις επιτυχίες υπερηφάνειας που αγαπούσες και πραγματοποιήσατε σύμφωνα με ένα προσχεδιασμένο σχέδιο, εις βάρος της ταπεινοφροσύνης και της θλίψης των άλλων .

 

 

Ούτε ένα ανθρώπινο μάτι δεν τα έχει δει όλα αυτά. Και ενώ αυτή η άβυσσος της αμαρτίας τριγυρνούσε στο κεφάλι και την ψυχή σας, η ζωή σας ήταν πάντα καλά οργανωμένη, αναγνωρισμένη και σεβαστή από όλους. Ας υποθέσουμε τώρα ότι σε ένα από αυτά τα λεπτά, όταν το πάθος φούντωσε την καρδιά σας και σαγήνευσε τη συνείδησή σας, εμφανίστηκε ένας πραγματικός, ζωντανός πειρασμός, με όλη τη γοητεία και τη γοητεία του, τι θα γινόταν με εσάς; Πού θα πήγαινε το καμάρι μιας αμόλυντης ζωής και του ξεδιάντροπου παρελθόντος; Ας υποθέσουμε ότι αυτή η πρώτη πτώση τράβηξε το βλέμμα ενός ατόμου που, λόγω έλλειψης ανεκτικότητας, θα σε καταδίκαζε και θα σε εξέθετε, όπως καταδίκαζες τον διπλανό σου, τι θα γινόταν; Ο Θεός σας έχει γλιτώσει από το έλεός Του. Χίλιες περιστάσεις απέτρεψαν την πτώση σας, αλλά να είστε βέβαιοι ότι, αφήνοντας το ένστικτό σας, θα είχατε χαθεί και ότι η υψηλότερη αιτία της σωτηρίας σας δεν βρίσκεται στον εαυτό σας.

 

 

Ο γείτονάς σου έπεσε! Ξέρεις όμως την ιστορία του; Ξέρεις ποιες αυταπάτες τον περικύκλωσαν, ποιες αποπλανήσεις τον κυρίευσαν, ποιοι πειρασμοί σκίασαν το φως του, έφραξαν τον δρόμο του; Ξέρεις ότι στη μοιραία ώρα της πτώσης του έλειπε ένα αδελφικό χέρι που θα μπορούσε να τον στηρίξει και να τον σώσει, και αυτό το χέρι θα μπορούσε να ήταν δικό σου;

 

 

Ο γείτονάς σου έπεσε!.. Μα ήξερε αυτό που ξέρεις; Είχε ένα παρελθόν γεμάτο ευλογίες και αγνές επιρροές που θα μπορούσαν να τον προστατεύσουν; Είχε, όπως εσείς, από την κούνια του τις προσευχές, τα δάκρυα και τις προειδοποιήσεις της χριστιανής μητέρας του; Του αποκαλύφθηκε το ευαγγέλιο από την αρχή; Είδε τον Σταυρό στο δρόμο του, να του επεκτείνει την ελπίδα της σωτηρίας; Άκουσε πολλές προειδοποιήσεις που δεν χρειάστηκες ποτέ;

 

 

Έτσι, στα μάτια του Θεού, που τα ζυγίζει όλα στη ζυγαριά Του, ποιος από εσάς είναι πιο ένοχος; Σε ποιον έδωσε περισσότερα ταλέντα; Σε ποιον θα είναι πιο απαιτητικός;

 

 

Εδώ, αδέρφια, είναι η πρώτη εντύπωση της πτώσης ενός από τους γείτονές μας: θα πρέπει να εμφανίζεται ως μια θλιβερή έκκληση προς τον εαυτό μας, ειλικρινής ταπείνωση ενώπιον του Θεού. Η πρώτη παρόρμηση οδηγεί σε μια άλλη: είναι πραγματική και βαθιά συμπόνια για εκείνον που έχει υποστεί το κακό.

 

 

Διαβάζοντας τα όμορφα κεφάλαια στα οποία το Ευαγγέλιο μας λέει για τη γέννηση του Σωτήρος, και ειδικά για τον θαυμαστό ύμνο με τον οποίο αντήχησαν οι Άγγελοι στις πεδιάδες της Βηθλεέμ, ίσως ποτέ να μην σκεφτήκατε πόσο συγκινητικό ήταν το γεγονός ότι οι Άγγελοι, δηλαδή τα όντα έμειναν αγνά, τα πρώτα που χάρηκαν και ευλόγησαν τον Θεό για τη σωτηρία της ξεπεσμένης ανθρωπότητας! Έτσι, όσο πιο κοντά στον Θεό και όσο πιο αγία είναι η αγάπη που Του εκφράζεται, τόσο πιο ικανή για συμπόνια και έλεος. Και γιατί να αναφερόμαστε στους Αγγέλους, όταν Αυτός που οι ίδιοι οι Άγγελοι λατρεύουν, τον οποίο η Γραφή αποκαλεί Άγιο και Δίκαιο, εμφανίζεται παντού σε εμάς ως απείρως σπλαχνικός και ελεήμων για τα πεσμένα όντα. Και αν αυτοί που παραμένουν αγνοί, και Αυτός που ήταν η ίδια η Αγιότητα, αγγίζονται από την ενοχή των γειτόνων μας, τι πρέπει να νιώθουμε απέναντί ​​τους, που είναι όλοι ένοχοι σε διαφορετικούς βαθμούς και εμπλέκονται στα λάθη τους;

 

 

Έτσι πρέπει να συλλογίζεται ένας χριστιανός!

 

 

Πότε θα ξεκινήσουμε τη διόρθωση μας; Πότε θα χαλάσουμε τη γλώσσα μας; Άλλωστε, πολλοί, πάρα πολλοί από εμάς έχουμε ήδη ξεπεράσει τα μισά του δρόμου, ή ακόμα πλησιάζουμε στο τέλος της ζωής μας! Κύριε, βάλε «φρουρά στο στόμα μου και πόρτα προστασίας στο στόμα μου» ακόμα και στο τέλος της ζωής μου!

 

 

Η ένατη εντολή μας απαγορεύει να συκοφαντούμε τον πλησίον μας. Η συκοφαντία είναι η πιο εξωφρενική προσβολή για τους γείτονες. Η συκοφαντία είναι σαν φόνος! Κοιτάξτε, ακόμη και ο προφήτης Δαβίδ προσεύχεται: «Λύστε με από τη συκοφαντία των ανθρώπων, και θα τηρήσω τις εντολές Σου!» (Ψαλμ. 119, 134). Αν κάποιος συκοφάντησε κάποιον που γνωρίζετε ενώπιον των ανωτέρων ή των συγγενών σας, μετανοήστε με δάκρυα στον Κύριο! Ζητήστε να γλυτώσετε ως πραγματικοί δολοφόνοι, και αμέσως, σε όποιον μπορείτε, πείτε το αντίθετο, αφαιρέστε τη συκοφαντία που κάνατε εναντίον του ατόμου και, Θεός φυλάξοι, η συκοφαντία σας να μην προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά!

 

 

Κύριε, συγχώρεσέ μας τους αμαρτωλούς!

 

 

Σε κανέναν από εσάς αρέσει να κρυφακούει, να κατασκοπεύει ή να διαβάζει γράμματα άλλων; Μετανοήστε στον Κύριο, όποιος είναι αμαρτωλός σε αυτόν τον ποταπό εθισμό.

 

 

Κύριε, συγχώρεσέ μας τους αμαρτωλούς!

 

 

Και είναι αποκλειστικά στο χέρι μας να σταματήσουμε σε αυτά τα θέματα και να μην εμπλακούμε σε αυτές τις επαίσχυντες πράξεις. Μπορεί ένας Χριστιανός που αποκαλεί τον εαυτό του το όνομα του Χριστού να σκύψει σε τέτοια βλακεία;

 

 

Κύριε, βοήθησέ μας να απαλλαγούμε από αυτές τις ελλείψεις και συγχώρεσε μας για το παρελθόν μας!

 

 

Ποιος από εσάς που τώρα μετανοείτε, αποκάλυψε τις αδυναμίες, τις αμαρτίες των άλλων, δυσφήμησε το καλό όνομα του πλησίον σας, μετανοήστε στον Κύριο! Αυτή είναι η αμαρτία του Χαμ, που δεν σκέπασε τη γύμνια του πατέρα του.

 

 

Κύριε, συγχώρεσέ μας τους αμαρτωλούς!

 

 

Αυτή η εντολή απαγορεύει γενικά την άσκοπη ομιλία, η οποία πάντα προκαλεί καταδίκη, φλύαρο, κουτσομπολιό, προσβλητικό και προσβλητικό χλευασμό των γειτόνων, εξυπνάδες ή άσκοπες συζητήσεις για αυτούς.

 

 

Κύριε, συγχώρεσέ μας τους αμαρτωλούς, ζούμε όλοι σε αυτές τις αμαρτίες!

 

 

Δεν πιστεύετε τις κακές συκοφαντίες, έχετε ο ίδιος καταλήξει σε επιβλαβείς φήμες και δεν τις έχετε επιτρέψει να μπουν στην πόλη; Ή σας αρέσει να ακούτε και να συλλέγετε φήμες και να τους ταΐζετε με περιέργεια και ευφυΐα αντί για προσευχή και τον λόγο του Θεού! Μετανοήστε στον Κύριο!

 

 

Κύριε, συγχώρεσέ μας τους αμαρτωλούς!

 

 

«Μακάριοι οι ειρηνοποιοί», μας λέει ο λόγος του Θεού. Και μαλώνουμε με τους ανθρώπους, μεταδίδουμε κάθε λογής κακά λόγια που λένε οι άλλοι με εκνευρισμό, αντί να σιωπούμε για χάρη της ειρήνης.

 

 

Κόβουν, όπως λένε, την αλήθεια στα μάτια, όταν αυτό δεν απαιτούνταν καθόλου, όταν έφερνε μόνο προσβολή, προσβολή και κακό στην αιτία.

 

 

Κύριε, συγχώρεσέ μας, ανόητες «εραστές της αλήθειας»!

 

 

Και γενικά, Κύριε, δεν έχουμε ευθύτητα, ειλικρίνεια, απλότητα, σιωπή, και άρα προσβάλλουμε τους πλησίον μας και Εσένα, Κύριε, κάθε ώρα, παραβιάζοντας την ένατη εντολή του Νόμου Σου.