Το ταβάνι!!!

Το ταβάνι του τίποτα

 Το Ευαγγέλιο της Β' Κυριακής της Μεγάλης Τεσσαρακοστής κάνει λόγο για ίαση παραλυτικού από τον Χριστό τον Σωτήρα.  Ο Γιατρός των Αιώνων μιλάει στο σπίτι, και ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων τον περιβάλλει από όλες τις πλευρές, απορροφώντας ο καθένας κάθε λέξη που ειπώθηκε από το στόμα του Θεού.  Κανείς δεν μπορεί να Τον φτάσει εξαιτίας άλλων, που Τον περιβάλλουν σαν ανθρώπινη κακία, γεμάτος δίψα για ουράνια πράγματα.

 Έξω, αποφεύγοντας μάταια τα πλήθη, υπάρχουν τέσσερις άντρες που κουβαλούν ένα κρεβάτι, ένα φορείο στο οποίο βρίσκεται ακίνητος ένας παράλυτος, που υποφέρει από την ίδια του την ακινησία, κολλημένος στους ατελείωτους πόνους της δικής του αχρηστίας, βάρος για όσους τον αγαπούν και για τον εαυτό του, που ζει μόνο στο έλεος των ανθρώπων γύρω του.  Δεν έχει έγκυρα πόδια, αλλά έχει ένα στόμα με το οποίο μπορεί να προσεύχεται, να ζητά, να κλαίει και να παρακαλεί τους φίλους του να τον φέρουν πιο κοντά στον Σωτήρα.  Και τους πείθει να τον πάρουν, αλλά τώρα, βλέποντας το πλήθος και τα τείχη υψωμένα εναντίον του, τον πιάνει πάλι η απόγνωση, ο τρομερός πόνος του να είναι κοντά στη θεραπεία, αλλά αβοήθητος με το σώμα του.

 Αφού περιφέρονται μάταια γύρω από το σπίτι, οι τέσσερις φίλοι αποφασίζουν να κάνουν κάτι εντελώς ασυνήθιστο.  Ανεβαίνουν στο σπίτι με ένα φορείο γεμάτο βάσανα, το ανοίγουν, ανοίγουν τη στέγη του σπιτιού και μέσα από τη ρωγμή, κατεβάζουν το κρεβάτι του πάσχοντος, μέχρι το κεφάλι του ενσαρκωμένου Θεού.  Αν δεν μπορείς να μπεις στο ακροατήριο με τον Χριστό από την πόρτα ή το παράθυρο, τότε σίγουρα μπορείς να μπεις από ψηλά, κατεβαίνοντας ανάμεσα σε αυτούς που φοβούνται από μια τέτοια οπτασία, που τώρα επιτέλους ανοίγουν δρόμο για τον άνθρωπο που ήρθε από ψηλά.  Υπάρχει εδώ μια πίστη και μια αποφασιστικότητα που σπάει τα όρια του συμβατικού, διευρύνει τη σφαίρα της κοινής λογικής, καταρρίπτει κοινωνικούς φραγμούς, καταργεί τον πανταχού παρόν μύθο της ιδιοκτησίας και της ταυτότητας που αποκλείει τους άλλους.

 Ο ταλαίπωρος άντρας σπάει την ψάθινη στέγη αυτού του κόσμου πολύ νωχελικός για να ακούσει την κραυγή απελπισίας του.  Είναι ένα πρωτότυπο να βγαίνεις έξω από τα συνηθισμένα.  Μπορείτε να μπείτε στον Χριστό μόνο με καταιγίδα, με όλη σας την καρδιά, γκρεμίζοντας τα τείχη που έχτισαν άλλοι γύρω Του.

 Οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να φτάσει στον Θεό αν σπάσει τη στέγη της δικής του παραμέλησης, αν γκρεμίσει τον τοίχο της ντροπής, της νωχελικής κοινοτοπίας, της συνήθειας του τίποτα, της βύθισης στα βάσανα και της αυτοθυματοποίησης.  Η αποδόμηση για την οποία μίλησε ο Derrida πρέπει πάντα να συνοδεύεται από εσωτερική κατασκευή στα χέρια του Αρχιτέκτονα της αιώνιας αγάπης.  Για τον Θεό, κανένα σπίτι, κτίριο ή οικισμός δεν είναι πιο πολύτιμο από την ανθρώπινη ψυχή, που βρίσκεται στην παράλυση της αμαρτίας και μολύνει το σώμα με το μη ον.  Ο Χριστός ήρθε για να γκρεμίσει το ταβάνι της δικής μας θυματοποίησης, να σπάσει τα όρια που έχουμε θέσει ανάμεσα σε Αυτόν και σε εμάς, λόγω της ομοιότητάς μας με τον Αγνότερο.

 Για να ακουστεί, ο Χριστός περιμένει από εμάς μια κραυγή απόγνωσης, ένα αδιάκοπο κλάμα, μια προσευχή με πόνο που διαπερνά την καρδιά, ένα ουρλιαχτό πόνου και το κάλεσμα του ουράνιου Πατέρα, όπως το μωρό κλαίει μέχρι να λάβει το ζωογόνο στήθος.  Ο αιώνιος απορρίπτει τον προγραμματισμό για την αθανασία, τους πίνακες προτεραιοτήτων της σωτηρίας, την ιεραρχία των πνευματικών αξιών, τον παράλογο ελιτισμό της προσέγγισης του παραδείσου.  Είθε ο Θεός να δώσουμε να δούμε στον παράδεισο πόσοι άνθρωποι στερούνται κάθε περιουσίας, αξιοπρέπειας ή ανθρώπινου σεβασμού μπαίνουν εύκολα, γιατί μοιάζουν εντυπωσιακά με τον Χριστό, Αυτόν που δεν είχε πού να βάλει το κεφάλι Του.  Οι περιφρονημένοι, οι λοιδορούμενοι από την πλειοψηφία, οι αδικημένοι από τη μοίρα, οι φτωχοί και ευγνώμονες, οι γεμάτοι βράση όπως ο Λάζαρος από το Ευαγγέλιο θα ανατρέψουν παραδόξως και θεϊκά τις αξιακές κατηγορίες αυτού του σάπιου από τη συμβατικότητα και την υποκρισία κόσμου.  Εκεί, κατά την κρίση των αιώνων, δεν υπάρχει πια αυτοκράτορας ή στρατιώτης, πλούσιος ή φτωχός, αξιωματούχος ή πικραμένος, υπουργός ή άνεργος, αλλά σχεδόν όλοι είναι τρομερά φτωχοί σε καλές πράξεις, περιμένοντας με δάκρυα το έλεος του Θεού.

 Οι στέγες που υψώνουμε πάνω από τον εαυτό μας για να απομονωθούμε από τον ουρανό και να τροφοδοτήσουμε την ψευδαίσθησή αυτάρκειας δεν θα μπορέσουν ποτέ να εξαλείψουν από εμάς τη σπαρακτική λαχτάρα για τον χαμένο παράδεισο.  Τα υπάρχοντα αυτού του κόσμου δεν θα μπορέσουν ποτέ να απαλύνουν τον πόνο της απώλειας της ουράνιας ιδιότητας του πολίτη, λόγω της αμαρτίας του Εωσφόρου.  Οι γλυκές απολαύσεις αυτής της εποχής δεν θα μπορούν ποτέ να συγκριθούν με τη γλυκύτητα του να μιλάς με τον αιώνιο Νυμφίο, στη δροσιά του μυστηρίου του γαμήλιου θαλάμου του ουρανού.  Τα αγαθά της γης δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας γλυκάνουν όπως κάποτε τα δέντρα του παραδείσου, δηλαδή, όπως λέει ο μέγας Μάξιμος, οι ιδέες του Θεού.

 Η νηστεία είναι ακριβώς αυτό το σπάσιμο του ανώτατου ορίου της δικής μας εξάρτησης από την ύλη, είναι η κατάρριψη της ζωικής επάρκειας και η είσοδός μας στο ζώδιο του ουρανού, όπου φαίνεται ο ουρανός σε όλο του το μεγαλείο και ακούμε από κοντά την πιο γλυκιά φωνή του Νυμφίου της καρδιάς μας: Γιε, οι αμαρτίες σου συγχωρούνται!

Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.