Σχετικώς με το γεγονός που ζήσαμε στο Κελί τού Προφήτου Δανιήλ, παραθέτουμε παρακάτω την καταγραφή αυτού τού γεγονότος, πιστεύοντας πώς αξίζει να γνωστοποιηθεί και σε άλλους.
Εξ αρχής θέλουμε να διευκρινίσουμε ότι έχουμε την βεβαιότητα ότι δεν λέμε κάτι πρωτάκουστο ή ότι τα παρακάτω αποτελούν μία αξεπέραστη πνευματική εμπειρία στο «Περιβόλι της Παναγίας». Αντιθέτως, γνωρίζουμε ότι είναι μία μαρτυρία από τις πολλές, ή οποία αν Ίσως και δεν έχει την ισχύ να επιβεβαιώσει ακράδαντα την παράδοση για τους ερημίτες και αοράτους ασκητές τού Αγίου Όρους, είναι όμως μία επιπλέον επανάληψη αυτής της παραδόσεως, και το βασικότερο, ότι εξάπαντος αποτελεί μία βέβαιη μαρτυρία της ζωής των Αγιορειτών πατέρων, που συνεχίζει την ασκητική παράδοση της 'Ορθόδοξης 'Εκκλησίας.
Προ δυο ετών περίπου, ή Ιερά Μονή Οσίου Ξενοφώντος, μας «παραχώρησε» το αρχαίο και εγκαταλελειμμένο Κελί της - τού Αγίου Προφήτου Δανιήλ και των Τριών Παίδων. Αυτό το Κελί βρίσκεται σε μία ερημική τοποθεσία πάνω στο βουνό, ανατολικά της Μονής Ξενοφώντος και βόρεια τής Σκήτης Ξενοφώντος. Δεν γειτνιάζει με κανένα άλλο Κελί, παρά μόνο με ένα ερειπωμένο, έπ' ονόματι τής Αγίας Τριάδος, ούτε καν φαίνεται άλλο Κελί ή Σκήτη ή οτιδήποτε άλλο οίκημα, στο όποιο να μαρτυρείτε ή να δικαιολογείται ανθρώπινη παρουσία. Το μόνο που είναι ορατό, είναι το βόρειο άκρο και οι τρούλοι τής Μονής Ξενοφώντος, που είναι κτισμένη στις εκβολές ενός χειμάρρου, ό όποιος βρίσκεται σε μακρινή απόσταση από το Κελί. Όποιος βρίσκεται στην αυλή ή τον εξώστη -απλωταριά τού Προφήτη Δανιήλ έχει μία πανοραμική θέα όλου σχεδόν τού φαραγγιού, από τα ανατολικά, που είναι τα Δοχειαρίτικα σύνορα, μέχρι τα δυτικά- την θάλασσα. Ή ηρεμία δε και ή ησυχία που έχει το Κελί είναι χαρακτηριστική, και μόνο κατά την άνοιξη και το καλοκαίρι διακόπτεται από τις ασταμάτητες λαλιές των αηδονιών και των άλλων ωδικών πτηνών.
Εκεί βρεθήκαμε, για μία ακόμη φορά, και εμείς οι φιλοξενούμενοι τής Μονής Ξενοφώντος και ένοικοι τού Ιερού αυτού Κελιού. Ή παραμονή μας διήρκησε λίγες ημέρες, αλλά είχε μεγάλη ευλογία, μία εμπειρία που δεν υπολογίζαμε να αξιωθούμε ποτέ. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Στις 21 Απριλίου 2010 (παλ. ήμ.), προπαραμονές τής πανηγύρεως τής Μονής Ξενοφώντος, που τιμάται επί' ονόματι τού Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, βρεθήκαμε στο Κελί τού Προφήτη Δανιήλ. Είχαμε φθάσει κατά το μεσημέρι, και μετά από σύντομη ανάπαυση και τακτοποίηση των πραγμάτων μας, ό Γέροντας πρότεινε να πάμε έναν μικρό περίπατο. Κατηφορίσαμε και κατόπιν ακολουθήσαμε τον αδιέξοδο δρόμο που αρχίζει στην πρώτη στροφή και ό όποιος οδηγεί προς τα Δοχειαρίτικα. Δεν απομακρυνθήκαμε πολύ διότι ήδη είχε σουρουπώσει αρκετά. Σε ένα σημείο τής διαδρομής μας, ένας από την ομάδα μας, θέλοντας να συμπεράνει το βάθος τού φαραγγιού που βρισκόταν μπροστά μας έριξε τρεις πέτρες, αρκετά μεγάλες, προς το φαράγγι. Οι δυο λαϊκοί που βρίσκονταν στην παρέα, άδραξαν την ευκαιρία για να αστειευτούν με την επιπόλαια αυτή πράξη λέγοντας πώς, ίσως κάποιος ερημίτης ασκητής να ήταν δέκτης αυτού τού πετροβολητού. Ό Γέροντας, αποσιωπώντας την κωμική πλευρά τού θέματος, αναφέρθηκε στην ύπαρξη των ερημιτών και των αοράτων ασκητών, στις αναφορές γύρω από διάφορα σχετικά συμβάντα, και άφησε τον καθένα ελεύθερο να αποδεχθεί η όχι αυτή την παλιά αγιορείτικη παράδοση για τους γυμνούς και αόρατους ασκητές που ζουν στις ερημιές τού Αγίου Όρους.
Όταν επιστρέψαμε στο Κελί είχε ήδη σκοτεινιάσει. Προσπαθήσαμε να βάλουμε μπρος την πετρελαιογεννήτρια, αλλά παρά τις επίμονες προσπάθειές μας επί μισή ώρα περίπου, το μηχάνημα δεν λειτούργησε, και έτσι μείναμε «αναγκαστικά» με τα κεριά και την λάμπα πετρελαίου, (εκ των υστέρων σκεφτήκαμε ότι δεν ήταν ένα γεγονός τυχαίο).
Ή νύχτα είχε πέσει για τα καλά, τα αστέρια ήταν ευδιάκριτα, παρά την ελαφριά συννεφιά πού είχε ό ουρανός, και τα αηδόνια είχαν παραιτηθεί πλέον από το ολοήμερο κελάηδημά τους. Ή σιωπή σε όλη την περιοχή ήταν πιο αισθητή τώρα, μετά την πρόσφατη παύση, παρά τα μεσάνυχτα. Ό Γέροντας είχε αποσυρθεί στο Κελί του, και τα άλλα τρία πρόσωπα κάθισαν μπροστά στην εξώπορτα τού Κελιού και μιλούσαν. Καθώς μιλούσαν, ένας από αυτούς διέκρινε και μία άλλη - δεύτερη φωνή, μακρινή και ακαθόριστη, και μη θέλοντας να διακόψει τον συνομιλητή του αρχικά δεν αντέδρασε. Εφόσον όμως αυτή ή φωνή συνεχιζόταν ήδη για πέμπτο λεπτό, παίρνοντας θάρρος διέκοψε αυτόν πού μιλούσε ρωτώντας τον έναν: «ακούς κάτι;». Αφού συγκέντρωσαν και οι δύο την προσοχή τους, άκουσαν μία φωνή πού προέρχονταν από το βάθος τού χειμάρρου. Ήταν μία ανδρική ενθουσιώδη φωνή, πού φώναζε εκστατικά σχεδόν, μέσα στην σιγαλιά της νύκτας και κάτω από το πανόραμα τού ουράνιου στερεώματος, «Δόξα σοι ό Θεός», «Κύριε σώσον τον κόσμο σου». Τα επαναλάμβανε συνεχώς και μεγαλόφωνα καθώς και άλλα λόγια, τα οποία εξαιτίας της απόστασης και τού αντίλαλου ήταν ακαθόριστα. Αλλά από το ύφος της φωνής ήταν κάτι σαν ευχαριστία και δοξολογία στον Θεό καθώς και ικεσία για το έλεος Του. Το άκουσε κατόπιν και ό άλλος λαϊκός πού ήταν στην παρέα. Και οι τρεις ακούγαμε έναν άνθρωπο πού βρισκόταν μέσα στο «πουθενά» να ευχαριστεί και να δοξολογεί τον Θεό. Γρήγορα ειδοποιήθηκε και ό Γέροντας, ό οποίος άκουσε αυτόν τον άγνωστο να δοξολογεί ακατάπαυτα, καθαρότατα τον Θεό. Στη συνέχεια και για ένα μικρό διάστημα ό άγνωστος έπαυσε την μεγαλόφωνη προσευχή του.
Όλοι αποσυρθήκαμε στα κελιά μας, ό καθένας κράτησε τη δική του στάση απέναντι σε αυτή την αναπάντεχη εμπειρία, και κατάκοποι καθώς ήμασταν γρήγορα αποκοιμηθήκαμε όλοι. Όλοι εκτός από τον Γέροντα, ό οποίος κάθισε στην απλωταριά αναμένοντας ακροαστεί μία ακόμα φορά τον άγνωστο προσευχητή. Και όντος μετά από ένα διάστημα περίπου μισής ώρας τον άκουσε πάλι. Αυτή φορά έψαλε μεγαλόφωνα αναστάσιμους ύμνους. Και αυτό που μπόρεσε ό Γέροντας να διακρίνει ήταν το τροπάριο της πρώτης ωδής τού κανόνα τού Πάσχα «Καθαρθώμεν τάς αισθήσεις...», καθώς κ άλλες προσευχές όπως «Κύριε σώσε τον κόσμο σου», και άλλα.
Την άλλη ημέρα όλοι κοιτάξαμε προς την πλευρά από' όπου ερχόταν ή χθεσινοβραδινή φωνή, προσπαθώντας να καταλάβουμε το ακριβές σημείο που βρισκόταν αυτός ό άνθρωπος ή κάποιο σήμα της παρουσίας του. Γρήγορα όμως καταλάβαμε ότι κοπιάζουν μάταια και παραιτηθήκαμε από την προσπάθειά μας. 'Έμεινε όμως μέσα στην ψυχή μας ή περιέργεια να μάθουμε αν τυχόν υπάρχουν κάποιο Κελί στην περιοχή αυτή, που να είναι αδιόρατο από τι πλευρά τού δικού μας Κελιού. Κατεβήκαμε Στη Μονή για την έναρξη της Αγρυπνίας προς τιμήν τού Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεώργιο και ό Γέροντας μας, συνάντησε τον π. Σεραφείμ, ό όποιος έχει γνώση τού χώρου και πολύ αγάπη για τον Προφήτη Δανιήλ και είναι αλήθεια ότι χωρίς τον π. Σεραφείμ δεν θα γινόταν και πολλά πράγματα Τον ρώτησε σχετικά αν υπάρχει εκεί κοντά κάποιο Κελί και το' ανέφερε το γεγονός. Μας διαβεβαίωσε πώς όχι μόνο Κελί δεν υπάρχει αλλά και ή απλή παρουσία οποιουδήποτε ανθρώπου είναι αν όχι αδύνατη τουλάχιστον αδικαιολόγητη εξαιτίας της πυκνής βλάστησης και τού απροσπέλαστου της περιοχής.
Μετά από όλα αυτά ό καθένας κράτησε μέσα στην ψυχή του την ανάμνηση αυτού τού γεγονότος, ενός ανθρώπου μέσα στην απόλυτη ερημιά, ανυποψίαστου για τη δική μας παρουσία, που φώναζε ενθουσιασμένος και ευχαριστούσε τον Θεό. Και από τους αοράτους ασκητές να μην ήταν, μόνο και μόνο αυτή ή εγκάρδια προσευχή του την νύκτα Στη μέση του δάσους, μας έδωσε το μήνυμα που ό Θεός επέτρεψε.
Συμπληρωματικά να προσθέσουμε ότι, ή γεννήτρια αν λειτουργούσε το βράδυ θα ήταν σίγουρα ανασταλτική αιτία για την αυθόρμητη και εξωστρεφή εκδήλωση τού άγνωστου, διότι εξαιτίας τού θορύβου και των φώτων θα γίνονταν ή παρουσία μας πέρα για πέρα αισθητή. Και αυτή ή γνώμη γίνεται πιο ισχυρή αν λάβουμε υπόψη μας το παράδοξο, ότι την άλλη ημέρα το πρωί πήρε αμέσως μπροστά.
Αυτή είναι ή ιδιαίτερη «εμπειρία μας» κατά την τελευταία επίσκεψη μας στο Αγιον Όρος. Σας την παραθέτουμε όπως ακριβώς τη ζήσαμε.
Εύχεσθε στον Πανάγαθο θεό να μάς χαρίζει κάθε φορά ανάλογα περιστατικά, τα όποια θα μας στερεώνουν και θα μάς εμπνέουν στον αγώνα μας. Το γεγονός αυτό μαρτυρούν ό άρχιμ. Νικηφόρος, καθηγούμενος τής Ιεράς Μονής Παναγίας Φανερωμένης Λευκάδος και οι κύριοι Νικόλαος Βράϊλας ιατρός και Κωνσταντίνος Βράϊλας συνταξιούχος.
Λευκάδα, 14.5.2010
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΡΩΤΑΤΟΝ. ΑΡΙΘΜ. 119
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου