5 Οὐ φοβηθήσῃ ἀπὸ φόβου νυκτερινοῦ, ἀπὸ βέλους πετομένου ἡμέρας,
Ἡ νύχτα εἶναι ὁ χρόνος ὁ ἄγνωστος. Ὁ ἄνθρωπος, καὶ μάλιστα μιᾶς ἀγροτικῆς κοινωνίας ἄνθρωπος, τὴ νύχτα τὴν φοβᾶται. Ὅταν γέρνει ἡ ἡμέρα ὁ ἄνθρωπος μαζεύεται καὶ παρακαλεῖ τὸν Θεό, νὰ περάσει
αὐτὴ ἡ νύχτα. Μετὰ τὴν Πεντηκοστή, ὅταν ξέρουμε πὼς αὐτὴ ἡ νύχτα
ἔχει νικηθεῖ ὡς θάνατος μὲ τὴν Ἀνάσταση, μαζευόμαστε πάλι στὸ τέλος τῆς ἡμέρας, ὅταν δύει ὁ ἥλιος, γιὰ νὰ ποῦμε ὅτι δὲν ὑπάρχει σκοτάδι
μέσα στὸ σκοτάδι. Καὶ θυμόσαστε ὅτι σ' αὐτὴ τὴ συγκέντρωσή μας ὑμνοῦμε τὸ φῶς, ἕνα φῶς ποὺ φωτίζει καὶ ἔχει ἐξαφανίσει τὸ σκοτάδι, καὶ
τὸ ὀνομάζουμε μάλιστα «χαριτωμένο» φῶς, ἱλαρὸ φῶς.
Λοιπόν, θὰ σὲ προφυλάξει, δὲν θὰ φοβηθεῖς τώρα τὴ νύχτα, πάει ὁ νυχτερινὸς φόβος, τελείωσε, καὶ αὐτὴ ἡ διατύπωση εἶναι μία ἐξαγγελία τῆς
ἐνανθρωπήσεως, γιατὶ ὁ νυχτερινὸς αὐτὸς φόβος, ποὺ περιγράφετε καὶ σὲ ἄλλους ψαλμοὺς περιγράφεται, ὁ νυχτερινὸς αὐτὸς φόβος τελειώνει μὲ τὴν Ἀνάσταση. Ἡ Ἀνάσταση φωτίζει πιὰ ὅλη τὴ Δημιουργία, κάνει φωτεινὴ ὅλη τὴ
Δημιουργία. Γι' αὐτὸ καὶ ὀνομάζεται ἡ ἡμέρα μετὰ τὴν Ἀνάσταση
«ἀνέσπερη» – ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς ἀναστάσεως, τραγουδᾶμε τὸ
βράδυ τῆς Ἀνάστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου