Ψαλμός 90. Ερμηνεία! Απὸ βέλους πετομένου ἡμέρας.

Απὸ βέλους πετομένου ἡμέρας, 

Ἡ εἰκόνα εἶναι πάλι ἀπὸ πόλεμο τῆς

ἱστορίας, ἕνα βέλος ποὺ πετιέται τὴν ἡμέρα γιὰ νὰ σὲ πλήξει. Θὰ σὲ γλιτώσει ἀπὸ αὐτὰ ὁ Κύριος. Αναγωγικά, ἢ ἂν θέλετε ἀλληγορικά, ἢ ἂν θέλετε συμβολικά, τὸ πετόμενο βέλος εἶναι αὐτὸ ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ διορίσεις ἀπὸ ποῦ ἔρχεται, δὲν μπορεῖς νὰ προσδιορίσεις τὴν πηγή του.

Πρέπει νὰ προφυλαχτεῖς. Ὄχι, ἑπομένως, μόνο ἀπὸ τοὺς ὁρατοὺς κινδύνους ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς νοητοὺς κινδύνους.

· ἀπὸ πράγματος ἐν σκότει διαπορευομένου, ἀπὸ συμπτώματος καὶ δαιμονίου μεσημβρινοῦ.

Κάθε πράγμα ποὺ θὰ σὲ πλήξει μέσα στὸ σκοτάδι, δὲν φαίνεται, διαπορεύεται, κινεῖται, ἔρχεται πρὸς ἐσένα μέσα στὸ σκοτάδι, καὶ δὲν τὸ βλέπουμε.

Τὸ σύμπτωμα εἶναι συγκυρία πολλὲς φορές. Ἡ ζωή μας εἶναι εὐάλωτη σὲ συμπτώματα. Καὶ τὸ δαιμόνιο τὸ μεσημβρινὸ εἶναι αὐτὸ ποὺ

ὀνομάζουμε ἀκηδία. Τὸ γὰρ μεσημβρινὸν δαιμόνιον φησὶν εἶναι τῆς ἀκηδίας, κατὰ τὸν Μέγα Αθανάσιο.

Τί εἶναι ἡ ἀκηδία; Τὸ ἀντίστροφο τῆς ἀκηδίας εἶναι ἡ ἐγρήγορση, δηλαδὴ ἡ συνεχής προσοχή, ὁ ξύπνιος νοῦς. Ακηδία σημαίνει νὰ βυθιστῶ

στὴν ἀπραξία. Καὶ νὰ ἀφήσω νὰ γίνει ἡ ἀπραξία κατάσταση. Ἡ ἀπουσία ἔγνοιας γιὰ τοὺς ἄξονες τῆς ζωῆς μου, νὰ γίνει κατάσταση. Αὐτὸ

τὸ ὀνομάζουν στὴ νηπτικὴ παράδοση «ἀκηδία», καὶ περιγράφονται καὶ δρόμοι μὲ τοὺς ὁποίους πρέπει νὰ τὴν πολεμήσεις αὐτὴ τὴν ἀκηδία.

Τὸ μεσημβρινὸ δαιμόνιο εἶναι ἡ χαύνωση, ποὺ παραφυλάει νὰ προσβάλει τὸν ἄνθρωπο τὸ μεσημέρι, τὴν ὥρα τῆς μεγάλης ζέστης. Μέσα

σ' αὐτὴ τὴ χαύνωση οἱ ἀντιστάσεις τοῦ ἀνθρώπου ἀδυνατίζουν. Ὁ ποιητὴς βέβαια δὲν ἀναφέρεται σὲ μία κατάσταση ποὺ μπορεῖ νὰ ἐμφανιστεῖ κάποια μεσημβρινὴ ὥρα, ἀλλὰ λαμβάνει αὐτὴ τὴν κατάσταση καὶ

τὴν ἀνάγει σὲ καθολικότερο τρόπο ζωῆς, γιὰ νὰ μὴν πῶ στάση ζωῆς, μιὰ

διαρκὴ δηλαδὴ χαύνωση ποὺ ἐπέρχεται στὸν ἀμελὴ ὡς πρὸς τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνες.

Καταλαβαίνετε ὅτι ὁ ποιητὴς θέλει νὰ μᾶς γυρίσει γύρω ἀπὸ τὰ πάθη

τοῦ ἀνθρώπου. Ἀπὸ αὐτὰ τὰ πάθη καλούμαστε νὰ ἀπαλλαγοῦμε.