Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν και μας βασάνιζε η δίψα για περισσότερες από δύο εβδομάδες. Πολλοί από εμάς ήπιαμε άλμη χωρίς να μας αναγκάσουν, γιατί κατά τη διάρκεια της αναγκαστικής επέμβασης κινδυνεύαμε να διαρρεύσει ο χυμός στους πνεύμονές μας. Ούτως ή άλλως, όλοι ήπιαμε τη μερίδα μας, σαν να πίναμε γλυκό νερό. Τότε ήμασταν ικανοί για οτιδήποτε και ήταν τόσο τρομακτικοί που αναρωτιόσασταν αν αντιμετώπιζες ανθρώπινα όντα ή άλλες οπτασίες. Δεν μου είχε μείνει σάλιο στο στόμα, και το στόμα και η γλώσσα μου ήταν στεγνά και ραγισμένα, ήθελες να ουρλιάξεις. Ο λαιμός σου, επίσης ξηρός, σε έκαιγε σαν φωτιά, δίνοντάς σου συνεχώς μια βασανιστική αίσθηση εμετού. Η ψυχική κατάσταση ήταν στα όρια της τρέλας. Μερικές φορές περιμέναμε με μεγάλη ανυπομονησία να μας φέρουν το ζουμί για να ξεδιψάσουμε. Και μετά, για να μας αυξήσουν το μαρτύριο, μείωσαν την ποσότητα του χυμού, αλλά αύξησαν αυτή του αλατιού, με τέτοιο τρόπο που το υγρό ήταν ένα είδος πολτού. Ο τρόμος του να μην ξέρουμε πόσο θα διαρκούσε αυτό το μαρτύριο μας είχε κυριεύσει. Μας φαινόταν ότι δεν είχε ούτε αρχή ούτε τέλος. Πολλοί από εμάς είχαμε φτάσει να πιστέψουμε ότι θα μας σκότωναν από τη δίψα, ένα πολύ χειρότερο μαρτύριο από την πείνα. Οι άλλες μέθοδοι βασανιστηρίων σου προκάλεσαν αφόρητο πόνο και ταλαιπωρία, αλλά το μαρτύριο της δίψας ήταν τόσο βασανιστικό που θα προτιμούσαμε να μας ξυλοκοπήσουν χίλιες φορές παρά να πιούμε νερό. Τα μέλη της επιτροπής για να μας κοροϊδέψουν, βάζουν νερό σε ένα μπολ και μας το περνούν κάτω από τη μύτη.
(Dumitru Bordeianu - Εξομολογήσεις από το βάλτο της απόγνωσης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου