Σέ ἕνα καλογερικό κελί στήν ἔρημο του Ἰορδάνου, στήν Ἱερά Μονή Χοζεβᾶ καί ἔλεγε:
«Ὤ κελίον μου! Σήμερον ἐμοῦ, αὔριο σοῦ, οὐδέποτε τινός».
Μονιμότητα δέν θά ἔχεις κελί μου, λέει. Σήμερα ἐγώ, αὔριο θά ἔρθει ἄλλος καί οὐδέποτε θά ἀνήκεις σέ κάποιον γιά πάντα…
Εντούτοις ὁ ἄνθρωπος, δέν θέλει νά τά φιλοσοφήσει αὐτά, γι' αὐτό χάνει τήν ἐπιτυχία τοῦ προορισμοῦ του.
Ξεχνιέται καί προσκολλᾶται σέ αὐτά, στά ἐπίγεια. Καί ἔρχεται μίαν ἡμέρα καί τόν σηκώνουν 4, ἑνώνοντας 8 χέρια καί 8 πόδια καί τόν πηγαίνουν ἐκεῖ πού θέλει νά πάει...
~ Δημήτριος Παναγόπουλος Ἱεροκήρυκας†
(Από το βιβλίο: Ἐμπνευσμένα κηρυγματικά διδάγματα σελ. 81 Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου