‘’Πάτερ μου απ’ όταν ο άνθρωπος μου
πηγαίνει πιο συχνά στην Εκκλησία
ασχολείται πιο πολύ με την ζωή των άλλων
παρά με την δική του.....’’
Είναι δυστυχώς μια θλιβερή πραγματικότητα….
Μόλις λίγο ξεκολλήσουμε
από την προ στην μετά Χριστού εποχή μέσα μας
αντί να κάνουμε δουλειά με τον εαυτό μας
αναλωνόμαστε με τις αδυναμίες των άλλων…
Μας φταίει το ένα, μας φταίει το άλλο…..
Δεν χαιρόμαστε που βρήκαμε
τον Ποθούμενο(Χριστό) της ψυχής μας….
Εν τω μεταξύ ’’έτσι’’(με τέτοια σκληρότητα)
δεν συμπεριφερόμασταν ούτε πριν ξεκινήσουμε
να αγωνιζόμαστε λίγο πνευματικά…..
Τα πατήματα που μόλις βρήκαμε
γίνονται ένας ελεγκτικός(δικαστικός) άμβωνας….
Βρε παιδί μου, δίνεις κάποιες μάχες
‘’με γειά σου και χαρά σου’’
γιατί πρέπει να τις δίνουν ταυτόχρονα
και οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου;
Όσο πλησίαζαν οι άγιοι το Φως του Θεού
τόσο αλλοιωνόντουσαν
(έλιωναν σαν το κεράκι)
εμείς αντιθέτως σαν τον αυγό
πετρώνουμε, γινόμαστε άκαμπτοι….
Μέσα στην Εκκλησία πλέον
μπορεί να μην βρίζουμε
αλλά θα τον γδάρουμε τον άλλον με το βλέμμα μας,
ίσως βγει και καμιά λεξούλα μυτερή,
ή ίσως η άλλη η σιωπή η…... όξινη
(της απέχθειας κι αδιαφορίας)…..
Τελικά μπήκαμε μέσα στην Εκκλησία
μα αφήσαμε την ψυχή μας απ' έξω
(παγωμένη και σκοτεινή)......
Είναι κρίμα….όχι μόνο για μας
αλλά και για τους ανθρώπους μας…..
Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου