Ζούμε σε ένα τεράστιο και τρομερό ψέμα ταυτόχρονα.

Ζούμε σε ένα τεράστιο και τρομερό ψέμα ταυτόχρονα.  

Όλα είναι ψεύτικα, γυαλιστερά, εκτυφλωτικά (sic), τυλιγμένα με αλουμινόχαρτο, λαμπρά, ένας κόσμος από απαίσιες πούλιες και στραβούς καθρέφτες στους οποίους φαίνεται ο θάνατος μέσα μας.

 Το κύριο όπλο αυτού του τεράστιου ψεύδους είναι η ψεύτικη, κούφια υπόσχεση, η ψευδαίσθηση, το απορητικό ιδανικό, κυλιόμενη σε ό,τι δεν έχουμε, η βασιλεία της ύλης, η σκλαβιά του ανθυγιεινού χαρτιού που ονομάζεται χρήμα, η λάμψη του ψεύτικου χρυσού στα δόντια της μάγισσας που μας προσφέρει το μήλο του θανάτου.

 

Η υπόσχεση.

 

Παντού μας υπόσχονται ευτυχία, ευεξία, έκσταση, ξεκούραση, χαλάρωση, ομορφιά, ευχαρίστηση.  Όλα είναι ένα μεγάλο ψεύτικο, μια κολοσσιαία υπεκφυγή που κατατρώει τη ζωή των μικρών τρωκτικών στη γη.

 

Τα μέσα ενημέρωσης μας πληρώνουν μια ψευδή αφήγηση, ουρλιάζοντας στον ουρανό, που αποκηρύσσει την αξία και προωθεί το έγκλημα.  Το ολοκληρωμένο σύστημα συναλλαγών μας πνίγει με υποσχέσεις τρελής αιωνιότητας.  Η πολιτική μας υπόσχεται πάντα ευημερία, αν και της λείπει η δύναμη και κυρίως η θέληση να κινηθεί κάτι.  Η μόδα, οι τάσεις, οι εφαρμογές, οι ταινίες, το Διαδίκτυο, το τραπεζικό σύστημα, όλα μας υπόσχονται τη θάλασσα του αλατιού, αφήνοντάς μας μόνο την πικρή γεύση της αδυναμίας μπροστά στον θάνατο.

 

Περιοδικά, μηχανικά, οι καταναλωτικές διακοπές έρχονται να καταστρέψουν τα τελευταία συναισθήματα γαλήνης και αγάπης.  Ένας τεράστιος αγώνας για ευχαρίστηση που δεν φέρνει ακριβώς ευχαρίστηση.  Ένας ατελείωτος δρόμος μέσα σε μποτιλιάρισμα για λίγες ώρες φαγητό σε ένα τραπέζι με θέα τον ουρανό.  Μια άγρια ​​βύθιση σε μια ζούγκλα που μας κάνει να ξεχάσουμε.  Σαρδαναπαλικό γλέντι που μας σβήνει την πείνα για τον Χριστό.

 Και παντού το τεράστιο σκουλήκι των παράλογων πλήθων, ο συνωστισμός στην πλατιά πύλη του τίποτα.

 Σε αυτό το τέλμα χρειάζεται η λέξη STOP.  Επαναφορά όχι με την έννοια των  κομπιούτερ του Νταβός, αλλά η επιστροφή στο φως του κεριού, στην προσευχή στα γόνατα, στο βουβό, αγιασμένο βιβλίο της μητέρας, στη δροσιά μιας γωνιάς της Εκκλησίας. , στο καταπραϋντικό χάδι των ματιών της αγίας Μητέρας στην εικόνα, στον ήχο μιας άνοιξης, στο θαύμα του δάσους στη μέση του χειμώνα, στη χαρά στα μάτια ενός φτωχού παιδιού που το ευλόγησες με μια σοκολάτα.  Και πάνω απ' όλα η Κοινωνία μας με τον Θεό στην Ευχαριστία.

 Αν δεν απομακρυνθούμε από τους σβόλους του τίποτα, θα μας συνθλίψει ο πόνος της γνώσης ότι ζήσαμε μάταια στη γη.

Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι