Ὁ Ἀλέξανδρος Βάμβας «γιά νά διδάξη στα
παιδιά τό σεβασμό στά ὑλικά ἀγαθά, πού εἶναι δῶρα
τοῦ Θεοῦ, καθώς συνήθιζε να λέη, καί τήν ἀξία τῆς
οἰκονομίας, δέν τούς θύμιζε μόνο ὅτι ὑπάρχουν παιδιά, πού δέν ἔχουν ψωμί νά φᾶνε, ἀλλά κάποτε ἔκανε καί τοῦτο τό ἀπίστευτο. Βρῆκε πεταμένη στά σκουπίδια τους μιά φέτα ψωμί μέ βούτυρο καί δέν σιχάθηκε νά τή φέρη στο τραπέζι καί νά τή φάη μπροστά ἔκπληκτα μάτια ὅλων.
[Πιό κάτω γράφει γιά] τήν κυρία, πού θυμᾶται,
ὅτι τίς φώναζε “μάνες". "Μιά Παρασκευή πού ἔρραβα κάλτσες τῶν παιδιῶν", συνεχίζει, "ήρθε, στάθηκε κοντά μου καί μοῦ λέει: Ἔχετε μετρήσει τίς βελονιές τίς ὁποῖες ράβετε;”. Ἐγώ γέλασα καί τοῦ λέω: Εἶναι ἀμέτρητες, εἶναι τόσες πολλές, πού δέν μετριοῦνται. Καί
μοῦ ἀπαντᾶ: Γιά δοκιμάστε νά λέτε σέ κάθε βελονιά
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με. Δοκιμάστε. Πᾶνε ἕξι χρόνια ἀπό τότε καί τό ἔχω συνηθίσει τόσο αὐτό, πού πλέκω καί κεντῶ καί τό θυμᾶμαι... Καί αὐτό μοῦ ἔδωσε κουράγιο στά τρία χρόνια τῆς ἀρρώστιας τοῦ συζύγου μου..
Βιβλιογραφία. Χριστιανικός Άμβωνας. Πατήρ Ιωάννης Κωστωφ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου