Μητροπ. Σηλυβρίας & Ἔξαρχος πάσης Εὐρώπης κ. Αἰμιλιανός Τιμιάδης: «Το 1952 έργασθηκα στά ὀρυχεῖα, ἀφοῦ οἱ ἐργάτες μέ ἀνάγκασαν, να κατέβω στις στοές, γιά νά ἐργασθῶ. Πηγαίνοντας να κατευνάσω μία στάσι τους, μοῦ εἶπαν: “Ἐσεῖς οἱ παπάδες εἶσθε μόνο για λιβανισματα, ευχές, συμβουλές, καί ἀνίκανοι γιά ἐργασία. Ἐλᾶτε κάτω να ἐργασθῆτε στα ἔγκατα τῆς γῆς, ὅπως ἐμεῖς καί μετά τα λέμε". Στριφογύριζε στο μυαλό μου ἡ τοποθέτησί τους: “Ἐσεῖς οἱ παπάδες...". Ἀποδέχθηκα τήν πρόκλησι καί πῆρα τήν ἀπόφασι: “Θά πάω ἐκεῖ κάτω!".
Μετά τίς ἀπαραίτητες ιατρικές ἐξετάσεις ἔλαβα τήν ἄδεια εργασίας καί τήν ἀπαραίτητη λάμπα ἀσφαλείας καί ἄρχισα νά ἐργάζωμαι μαζί τους στις ὑπόγειες στοές τῶν ὀρυχείων.
Το 1954 στο Marcinelle του Charleroi ἔγινε μία μεγάλη καταστροφή στά ἀνθρακωρυχεῖα. Σκοτώθηκαν 250 ἄνθρωποι καί μεταξύ τους 5 Ἕλληνες. Στο θρῆνο τῶν συγγενών τους, τούς πλησιάσαμε ὅλους, μιλούσαμε ὅλοι μέ ὅλους, ἀσχέτως ἐθνικότητος καί θρησκείας. Ἔτσι ὑπῆρξε μία οἰκουμενική συνεργασία, μία παγκοσμιοποίησι, μέ τήν καλή ἔννοια τῆς λέξεως.
Ὁ νοῦς μου ἦταν στον "εὐαγγελισμό" των ἐργατῶν. Ἔτσι καθημερινά ἀπ' τις 10:00 ὥς τίς 10:20 όταν διακοπτόταν ἡ ἐξόρυξι γιά τό διάλειμ έκανα στις στοές κήρυγμα ἀνθρώπινο, κατανοητό, εύπεπτο και πίνοντας καφέ ἀπ' τό thermos το ὁποῖο εἴχαμε μαζί μας.
Αυτοί πού μέ κατέβασαν στά ὀρυχεῖα, οἱ ἴδιοι, μετά από μερικές ἑβδομάδες, μοῦ ἐπέβαλαν νά τούς ἐγκαταλείψω λέγοντας πώς: “ἔμειναν τά παιδιά μας καί τά ἄλλα μέλη τῶν οἰκογενειῶν μας πάνω, χωρίς φροντίδα πνευματική"»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου