Μεγάλη Σαρακοστή 1942
Από επιστολή της μοναχής Τζουλιάνας (Σοκολόβα).
«Αγαπητή Λιζότσκα, έχω επιτέλους την ευκαιρία να σου γράψω πιο λεπτομερώς από πριν... Όλοι πεινάνε πολύ. Ο Μπόρις Βασίλιεβιτς και η Μαρία Πετρόβνα, και όλοι οι άλλοι τρώνε κυρίως σύνθετες ζωοτροφές και ό,τι μπορούν να βρουν. Πολλοί άνθρωποι έχουν πεθάνει σε αυτό το διάστημα...
Ζούσαμε όλο τον χειμώνα αποκλειστικά με το γεγονός ότι η Λίδα πουλούσε το άσπρο ψωμί μας στην αγορά, και με αυτά τα χρήματα αγόραζε σιτάρι σε ποτήρια για δύο μέρες. Τώρα άρχισαν να δίνουν μόνο 100 γραμμάρια άσπρου ψωμιού ανά κάρτα. Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις οικονομία σε αυτό. Με μια λέξη, η Λίδα είναι μάρτυρας, αλλά χάρη στη δουλειά της νιώθουμε καλύτερα.
Δεν έχω πια αυτή την πείνα των ζώων που είχα το περασμένο φθινόπωρο και τον χειμώνα, όταν ήμουν έτοιμη να φάω από τα σκουπίδια, τώρα μπορώ να αντέξω την πείνα και να κοιτάξω ήρεμα το ψωμί. Σε σχέση με αυτό, οι σκέψεις για νηστεία έχουν ήδη αρχίσει να έρχονται.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου από αυτή την άποψη. Την περασμένη Μεγάλη Σαρακοστή αποφάσισα να ξεχωρίζω ένα μικρό κομμάτι ψωμί από το κομμάτι μου την ημέρα, ίσως 15-20 γραμμάρια, για τους φτωχούς. Η Ζένια ακολούθησε το παράδειγμά της, ώστε να μπορούμε να δίνουμε αυτά τα κομμάτια σε κάποιον ζητιάνο. Η κύρια δυσκολία δεν ήταν ότι πεινούσα μετά: έτσι κι αλλιώς δεν θα χορτάσεις με ένα τέτοιο ψίχουλο, αλλά η δυσκολία να κάνω ακριβώς αυτό που αποφάσισα.
Έκανα κάτι παρόμοιο, αλλά λίγο διαφορετικά, στον Πετρόφσκι. Και είδα μεγάλο όφελος σε αυτό για τον εαυτό μου. Η ψυχή ανεβαίνει σε μια ορισμένη κατάσταση μοχθηρού, άγρυπνου, νηφάλιου, και επειδή αυτό είναι δύσκολο, συχνά καταφεύγει σε εγκάρδιες παρακλήσεις και προσευχές προς τον Κύριο για βοήθεια, προκειμένου να αντέξει και να μην υποχωρήσει.
Από τη συχνή εγκάρδια προσευχή, αφυπνίζεται η συνείδηση και το αίσθημα της πανταχού παρουσίας του Θεού. Έτσι όλα προσκολλώνται μεταξύ τους, και ξεκινούν με κάτι τόσο μικρό και, όπως φαίνεται, ασήμαντο. Για να μην αναφέρουμε ότι όταν τρως υπερβολικά, κάποιο είδος σκότους έρχεται πάνω στην ψυχή, βάρος, είναι δύσκολο να προσευχηθείς.
Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος που όλοι οι άγιοι προσκολλούνταν τόσο σφιχτά στην εγκράτεια στο φαγητό: οδηγεί στην εγκράτεια στην ομιλία, και στην ματιά, και σε όλα τα άλλα. Η ψυχή δεν μπορεί να μείνει σε ένα μέρος, είναι, όπως λέει ο Επίσκοπος Θεοφάνης, αέναα κινούμενη και, έχοντας ξεπεράσει ένα εμπόδιο, θέλει ήδη να ξεπεράσει κάτι άλλο.
Παρατήρησα ότι Είναι πολύ καλό να αναλαμβάνεις κάτι για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, για παράδειγμα, για μια εβδομάδα, για δύο ή για νηστεία, κ.λπ.
Θυμήσου, και οι άγιοι, όταν αναλάμβαναν κάτι, το αναλάμβαναν για ένα χρονικό διάστημα: για ένα χρόνο, για τρία χρόνια, κ.λπ. Ο κίνδυνος εδώ είναι ο εξής: μπορείς να πέσεις σε ξηρό ασκητισμό, ξεχνώντας το κύριο πράγμα - την αγάπη και το έλεος, με την σκληρή και στεγνή καρδιά μας αυτό είναι πολύ εύκολο, αλλά πρέπει πάντα να το θυμάσαι αυτό, όλα αυτά είναι μόνο μέσα, ας πούμε, πινέλα και χρώματα με τα οποία πρέπει να ζωγραφίσεις ένα πορτρέτο της ψυχής, και όχι το ίδιο το πορτρέτο.
Όταν νιώσεις τι συμβαίνει, μπορείς να αφήσεις το ένα και να πάρεις ένα άλλο, ειδικά, για παράδειγμα: να μην λες πολλά ή να ακούς υπομονετικά, χωρίς να ενοχλείσαι από τη φλυαρία κάποιου άλλου, ή να μην μιλάς, για παράδειγμα, για τα ελαττώματα των άλλων, ό,τι κι αν είναι αυτά, κ.λπ.
Αυτό θα διδάξει άμεσα την αγάπη. Η ψυχή θα νιώσει - και δεν μπορεί παρά να νιώσει το όφελος όλων αυτών - και θα ελκυστεί η ίδια να ακολουθήσει τον Σταυρό του Χριστού, στα βήματα του Κυρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου