Γιελένα !!! Πώς ψάλλαμε την πασχαλινή ακολουθία για την πρώτη φορά

 

Γιελένα

Πώς ψάλλαμε την πασχαλινή ακολουθία για την πρώτη φορά

Φέτος, την παραμονή του Πάσχα, η λέξη «Πάσχα» με φόβιζε. Θα σας πω γιατί. Στη χορωδία ψάλλω για μικρό χρονικό διάστημα και όχι τακτικά. Τη σειρά των ακολουθιών δεν την έχω μάθει καλά ακόμα, τις νότες δεν τις ξέρω, τις ψαλμωδίες τις μαθαίνω με το αυτί, γι’ αυτό και δεν αισθάνομαι σίγουρη σε αυτήν τη δραστηριότητα. Όμως, συμμετέχω σε μια ορθόδοξη νεανική χορωδία, προσπαθώντας να μάθω κάτι εκεί και σκέφτομαι να μπω σε κάποιο μουσικό σχολείο στο μέλλον.

Δύο εβδομάδες πριν το Πάσχα μού τηλεφώνησε η αρχηγός της ορθόδοξης νεανικής χορωδίας και, ξέροντάς ότι εγώ ψάλλω και στην εκκλησία, με παρακάλεσε να συμμετάσχω στη χορωδία ενός χωριού. Καθημερινά σ’ αυτό το χωριό ψάλλουν οι γιαγιάδες και ψάλλουν αρκετά περίεργα. Ο τοπικός ιερέας κουράστηκε αρκετά ν’ ακούει τις απόπειρες των γιαγιάδων, αλλά, επειδή το χωριό βρίσκεται 200 χλμ. από την πόλη, ήταν αδύνατο να βρουν καλούς ψάλτες και ο ιερέας ήταν εξαναγκασμένος να κάνει υπομονή. Και να, το Πάσχα, την πιο εορτάσιμη μέρα του χρόνου, αποφάσισε να ξεκουραστεί από τις φωνές των γιαγιάδων και να προσκαλέσει ψάλτες από την πόλη. Η χοράρχης μας μου διηγήθηκε στο τηλέφωνο αυτήν την ιστορία και περίμενε με ανυπομονησία την απόφασή μου.

Δέχτηκα την πρόταση, καθώς μου άρεσε να ψάλλω. Η χοράρχης ήταν πολύ ενθουσιασμένη με το πώς λύθηκε το πρόβλημα, επειδή εδώ και καιρό έψαχνε άνθρωπο, ο οποίος να μπορούσε να πάει στο χωριό, μια και όλοι οι ψάλτες, συνήθως, είναι απασχολημένοι στις δικές τους ενορίες. Στη συνέχεια έμαθα ότι μαζί μου θα ψάλλει άλλη μία κοπέλα από τη χορωδία μας, η Μάσα. Μετά αποδείχτηκε ότι και η Μάσα δεν έχει πολλή εμπειρία συμμετοχής σε χορωδία της εκκλησίας και την τελευταία φορά έψαλλε πέρσι σ’ ένα μοναστήρι. Εγώ σκέφτηκα: «Τουλάχιστόν ξέρει τις νότες και υπό την καθοδήγηση του τοπικού χοράρχη θα τα καταφέρουμε».

Αλλά, ξαφνικά, έγινε γνωστό ότι δεν θα έχουμε χοράρχη. Δεν βρήκαν, επειδή στις γιορτές υπάρχει μεγάλη ζήτηση, τόσο για χοράρχες όσο και για ψάλτες. Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη, αλλά εγώ προσπάθησα να συγκρατήσω τα συναισθήματά μου και να κάνω καλούς λογισμούς, πως όλα θα πάνε καλά. Κανονίσαμε το ραντεβού. Σε δύο μέρες, όταν βρεθήκαμε εμείς οι τρεις, είδα για πρώτη φορά τη σειρά της ακολουθίας και συνειδητοποίησα ότι δεν ξέρουμε τίποτα. Μ’ έπιασε πανικός. Ωστόσο, συμφωνήσαμε ότι δεν μπορούμε ν’ αποτύχουμε. Η Μάσα, με προσοχή κι επιμονή, κρατούσε διάφορες σημειώσεις, για να ορίσει τη σειρά της ακολουθίας, κι εγώ, με τη μηχανή υπαγόρευσης, προσπαθούσα να «συλλάβω» τις ψαλμωδίες.

Και με δεδομένο ότι κι εγώ και η Μάσα ήμασταν φοιτήτριες στο Πανεπιστήμιο, δεν είχαμε πολύ χρόνο να βρισκόμαστε συχνά ώστε να προετοιμαστούμε για την πασχαλινή ακολουθία. Είχαμε περίπου δύο ή τρεις πρόβες, αλλά εγώ καθόλου δεν ένιωθα σίγουρη στην επιτυχία μας και το γεγονός ότι το Πάσχα πλησιάζει με έφερνε σε φόβο.

Και ήρθε το Μεγάλο Σάββατο. Ανεβήκαμε στο λεωφορείο και πήγαμε στο χωριό. Στη διάρκεια του ταξιδιού μας δεν μπορούσα να ησυχάσω και όλο σκεφτόμουν περί της ανεπάρκειάς μας: Πώς θα ξεχάσουμε τις ψαλμωδίες, πώς θα πούμε το «Κύριε ελέησον» την λάθος στιγμή, πώς θα χάσουμε τις φωνές από τον φόβο κ.τ.λ. Όταν φτάσαμε, μας συνάντησε μια φιλική δασκάλα από το ντόπιο σχολείο και μας πήγε μέχρι τον ναό. Ο παπάς ήταν πολύ καλοκάγαθος. Στη συνέχεια μας ανακοίνωσε τα απροσδόκητα νέα: Ο αναγνώστης θα λείψει! Αυτό ήταν ακόμη μια αφορμή για μένα ν’ απογοητευτώ και να στεναχωρηθώ. Εκτός τούτου, στην εκκλησία ήρθαν όχι μόνο γιαγιάδες, αλλά και νέοι. Όλοι άκουσαν τη φήμη πως θα έρθουν «ψάλτες από την πόλη». Ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσω και, ευρισκόμενη σε τέτοια κατάσταση, έπρεπε να ψάλλω, γιατί άρχιζε η ακολουθία. Η Μάσα προσπαθούσε να μη χάνει το θάρρος της, αν και της έλαχε να εκπληρώσει, επιπλέον, τα καθήκοντα του αναγνώστη. Εκείνην τη στιγμή μού πέρασε η σκέψη ότι θ’ αποτύχουμε και θα χαλάσουμε όλη την ακολουθία και αν συμβεί το αντίθετο, θα πρόκειται για θαύμα. Ωστόσο, τα λόγια από τις ψαλμωδίες ενδυνάμωναν σιγά-σιγά την αδύναμη και φοβιτσιάρικη ψυχή μου. Όλες οι αμφιβολίες και οι φόβοι μου εξαφανίστηκαν. Εγώ και η Μάσα ψάλλαμε με ζωηρότητα και χαρά. Όπως ακριβώς τα λέει ο Απόστολος Παύλος: «Η γάρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται» (Κορ. Β΄. 12,9).

Βέβαια, κάναμε και κάποια μικρά λάθη, αλλά τελικά η πίστη και ο ενθουσιασμός μάς βοήθησε να συμμετάσχουμε σ’ ένα έργο του Θεού. Μετά την ακολουθία φάγαμε όλοι μαζί στο σπίτι μιας ενορίτισσας. Ο παπάς μάς κάλεσε να ξαναπάμε και να ψάλλουμε στον ναό τους, ακόμη και στις ακολουθίες με την παρουσία του τοπικού Αρχιερέα. Εγώ και η Μάσα θα θυμόμαστε αυτήν την ημέρα για πάντα.

Αυτή η εμπειρία με βοήθησε όχι μόνο να αισθανθώ τη βοήθεια του Θεού, την παντοτινή μέριμνά Του για μας, τους αδύνατους και αμαρτωλούς, αλλά και να καταλάβω ότι μαζί με τον Θεό τίποτα δεν είναι αδύνατο.