Ο θαυματουργός θάνατος ενός χριστιανού νέου
Στην πόλη του Τβερ, ο πάτερ Διάκονος Νικολάι Ορλόφ είπε την ακόλουθη ιστορία: τον Σεπτέμβριο του 1860, τα παιδιά του κατοίκου του Τβερ Σεργκέι Παβλόβιτς Μπλίνοφ ήταν βαριά άρρωστα με οστρακιά. Στις 15, ο μικρός του γιος Arseny, ενός έτους, πέθανε από αυτό. Στη συνέχεια, μια εβδομάδα αργότερα, η κόρη Μαρία, τριών ετών, πέθανε. Τελικά, τρεις μέρες αργότερα, στις 25 Σεπτεμβρίου, άρχισε να πεθαίνει και ο δωδεκάχρονος γιος του Νικολάι.
Σημειωτέον ότι αυτός ο γιος ήταν ο μεγαλύτερος στην οικογένεια και πολύ χρήσιμος βοηθός του πατέρα του στις εμπορικές του δραστηριότητες και το πιο σημαντικό, με γρήγορο μυαλό πέρα από τα χρόνια του, συνδύαζε ευγένεια καρδιάς, ειλικρινή αγάπη και τρυφερότητα για τους γονείς, τις αδερφές και τα αδέρφια του και την ελκυστική γλυκιά κουβέντα και σεβασμό στην αντιμετώπιση όλων των αγνώστων, ιδίως μεγαλύτερης ηλικίας. Για το λόγο αυτό, όλοι τον αγαπούσαν ιδιαίτερα: οι γονείς, οι συγγενείς και οι φίλοι του.
Ήταν πολύ πικρό για τον πατέρα και τη μητέρα να βλέπουν τον αγαπημένο τους γιο στα τελευταία λεπτά της ζωής του. αλλά εκείνοι, όσο μπορούσαν, έκρυψαν τα πικρά δάκρυά τους από τον ετοιμοθάνατο και προσευχήθηκαν θερμά στον Κύριο για τη ζωή του.
Κατόπιν αιτήματός του, κλήθηκε ιερέας να εξομολογηθεί και να λάβει τα Ιερά Μυστήρια το συντομότερο δυνατό. Όταν έφτασε, ο άρρωστος σηκώθηκε από το κρεβάτι και στάθηκε στα πόδια του, ομολόγησε με κάθε ειλικρίνεια και τρυφερότητα και μετά άκουσε με προσοχή τις σύντομες προσευχές πριν την κοινωνία και προσευχήθηκε θερμά. Όταν ο ιερέας του είπε να επαναλάβει τον εαυτό του: «Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ ότι είσαι πραγματικά ο Χριστός, ο Υιός του Ζωντανού Θεού ...» και «Ο Υιός του Θεού, με δέχτηκε ως μερών της μυστικιστικής σας ζωής σήμερα ... Αφού έλαβε τα Ιερά Μυστήρια, στράφηκε προς την εικόνα του Σωτήρος με βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης και είπε: «Δόξα σοι, Θεέ. "Δόξα σε Σένα!"
Μετά την ευχαριστήρια μυστηριακή προσευχή ο ιερέας του ευχήθηκε υγεία ψυχής και σώματος και είπε: «Πολλοί άρρωστοι που δέχονται τα Ιερά Μυστήρια με πίστη σύντομα αναρρώνουν από την ασθένειά τους. Και τώρα θα λάβετε υγεία σύμφωνα με την πίστη σας. Ο Θεός να σας δώσει ανάρρωση. Πρέπει να ζήσεις. Είσαι ακόμα νέος». Όμως ο νεαρός εκλεκτός του Θεού, ευχαριστώντας τον πνευματικό του πατέρα για την ευχή του, του είπε:
- Όχι, πατέρα, δεν θα ζω πια σε αυτόν τον κόσμο. Θα πεθάνω, θα πεθάνω σίγουρα.
- Πώς μπορείς να πεις: Θα πεθάνω! Πώς θα το ξέρατε; Μόνο ο Θεός το γνωρίζει αυτό και καθορίζει τον χρόνο ζωής και θανάτου για κάθε άνθρωπο.
- Ναι, πατέρα. Ναι, έμαθα από τον Θεό ότι θα πεθάνω. Με καλεί κοντά Του, και θα πάω κοντά Του. Μετά από αυτό, ο ιερέας, διαπιστώνοντας την αδυναμία του, τον άφησε ήσυχο και αποχαιρέτησε αυτόν και τους γονείς του. Και ο άρρωστος πήγε στο κρεβάτι. Ήταν έξι και μισή το βράδυ.
Δεν είχε περάσει ούτε μισή ώρα όταν το αγόρι, ξαπλωμένο στο κρεβάτι του, με λίγη βιασύνη και επιμέλεια άρχισε να διαβάζει ήσυχα τις προσευχές που ήξερε - προς τον Σωτήρα και τη Μητέρα του Θεού και τους αγίους αγίους - και, σταυρωμένος, άρχισε σταδιακά να αδυνατίζει και, λίγο λίγο ξεχνώντας τον εαυτό του, σταμάτησε να αναπνέει και πέθανε.
Οι γονείς του εκλιπόντος, που μέχρι τώρα μετά βίας κατάφερναν να συγκρατηθούν από το δυνατό κλάμα, έδωσαν τώρα πλήρη ελευθερία στα δάκρυα και τους λυγμούς τους. Τώρα ο πατέρας, τώρα η μητέρα, τώρα η αδερφή και ο αδερφός της μητέρας, τώρα άλλοι συγγενείς που ήταν εκεί, εξέφρασαν δυνατά τα παράπονά τους μεταξύ τους για την απώλεια για πάντα του αγαπημένου, αγαπημένου γιου και ανιψιού τους. Και εκείνος που θρηνούσε κείτονταν άψυχος και αναίσθητος απέναντι σε αυτούς που έκλαιγαν και έκλαιγαν.
Πέρασε περίπου μια ώρα σε αυτούς τους λυγμούς. Τελικά, η μητέρα ηρέμησε λίγο και άρχισε να κοιτάζει προσεκτικά τα χαρακτηριστικά του προσώπου του νεκρού γιου της, σαν να ήθελε, στον τελευταίο χωρισμό της μαζί του, να αποτυπώσει αυτά τα χαρακτηριστικά στην καρδιά της. Ο πατέρας μπήκε σε ένα άλλο δωμάτιο για να κοιτάξει τα άλλα δύο άρρωστα παιδιά του για να τους δώσει τα απαραίτητα φάρμακα με τη συμβουλή του γιατρού.
Προσηλώνοντας τα μάτια της στον άψυχο γιο της, η μητέρα παρατήρησε ξαφνικά μια ελαφριά δόνηση στο στήθος του. Θεωρώντας το σαν μια οπτική ψευδαίσθηση από τα δάκρυα και το τρεμόπαιγμα των κεριών και των λαμπτήρων μπροστά στα εικονίδια, συνέχισε να τον κοιτάζει προσεκτικά. Και το στήθος του νεκρού άρχισε πάλι να τρέμει ελαφρά. Μετά πήγε στον σύζυγό της και του το είπε ήσυχα. Και οι δύο, κρατώντας την ανάσα τους, άρχισαν να παρακολουθούν προσεκτικά την υπόλοιπη ζωή του γιου τους. Άλλο μισό λεπτό, και ένας πραγματικός αναστεναγμός βγήκε από το στήθος του και έδειξε ότι το αγόρι ήταν ζωντανό. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, άνοιξε ήσυχα τα μάτια του.
Μη θέλοντας να τον ενοχλήσουν με την αναστατωμένη εμφάνισή τους, απομακρύνθηκαν αθόρυβα και αθόρυβα από κοντά του. Άρχισε όμως να τα ψάχνει με τα μάτια του και μετά με μια προσπάθεια σηκώθηκε, κάθισε στο κρεβάτι και βλέποντας τον πατέρα του του είπε: «Πάτερ! Έλα πιο κοντά μου! Πρέπει να σου πω λίγα λόγια».
Όταν τον πλησίασε ο πατέρας του, το αγόρι είπε: «Γύρισα εδώ για να σε αποχαιρετήσω. Είδα τη Μάσα και την Αρσίνκα και τη Σάσα (την επτάχρονη αδερφή μου, που πέθανε πριν από δέκα χρόνια) και τον πατέρα του νονού μου (που πέθανε πριν από δώδεκα χρόνια) και μίλησα με όλους. Πιστεύετε ότι πέθαναν; Όχι! Είναι όλοι ζωντανοί! Και πόσο υπέροχο είναι το μέρος που μένουν!
Τι λαμπρό φως έχουν εκεί, φωτεινά όμορφα λουλούδια και δέντρα, και τι μεγάλα αστέρια! Ποιο είναι το σπίτι μας; Κάθε αστέρι εκεί είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από το σπίτι, και τι χαρούμενη λάμψη εκπέμπουν! Είδα λοιπόν εκεί τις αδερφές και τον αδερφό μου και τον νονό μου, και όταν τους πλησίασα, ο νονός μου είπε:
- Γεια σου Νικόλα! Γιατί είσαι εδώ;
«Ήρθα να σε επισκεφτώ, να σε δω», απάντησα.
«Εντάξει», είπε ο νονός, «μείνε εδώ και κάνε μια βόλτα με τις αδερφές και τον αδερφό σου, αλλιώς μείνε μαζί μας για πάντα».
- Μείνε μαζί μας! - μου είπαν οι αδερφές και ο αδερφός μου. - Δείτε τι ωραία που είναι εδώ!
«Και πραγματικά θα μείνω μαζί σου», πρόσθεσα, «είναι τόσο υπέροχο εδώ!»
Εκείνη τη στιγμή, η αδελφή Μάσα με πήρε από το χέρι και είπε: «Ω, τι υπέροχο, και ο Νικόλας μένει μαζί μας!» – και με οδήγησε με χαρά μέσα από ένα λουλουδάτο λιβάδι, πέρα από ψηλά, καταπράσινα, όμορφα δέντρα, που όμοιά τους δεν είχα ξαναδεί πουθενά. Η Αρσίνκα και η Σάσα περπατούσαν μαζί μας.
Καθώς περπατούσα μαζί τους, ξαφνικά σας θυμήθηκα, πατέρα και μητέρα, και είπα:
- Αχ! Δεν έχω αποχαιρετήσει τον πατέρα και τη μητέρα μου. Περιμένετε, θα πάω κοντά τους και θα τους ζητήσω την ευλογία τους να ζήσω εδώ μαζί σας και μετά θα επιστρέψω ξανά κοντά σας.
- Πήγαινε και πες αντίο! - είπαν. - Απλά έλα σε μας ξανά σύντομα. Σας περιμένουμε.
Ήρθα λοιπόν κοντά σας, αγαπητοί μου γονείς, για να σας αποχαιρετήσω και να ζητήσω τη γονική σας ευλογία για να ζήσω με τις αδερφές και τον αδερφό μου. Άσε με, πατέρα και μάνα, ευλόγησέ με!
Κατά τη διάρκεια αυτής της ιστορίας, ο πατέρας, η μητέρα και οι συγγενείς του τον άκουσαν με προσοχή, και όταν τελείωσε, ο πατέρας του σκέφτηκε: δεν τα έλεγε όλα αυτά σε πυρετώδη παραλήρημα και τον ρώτησε:
- Νικόλα! Ξέρεις καν ποιος είμαι; - Κοίταξε τον πατέρα του, χαμογέλασε ελαφρά και είπε:
– Αλήθεια δεν σε ξέρω, πατέρα; Είσαι ο Σεργκέι Πάβλοβιτς Μπλίνοφ, πατέρας μου!
Ο πατέρας έδειξε τη μητέρα του και είπε:
- Και ποια είναι αυτη;
«Αυτή είναι η μητέρα μου, η Alexandra Mikhailovna Blinova», είπε. Μετά από αυτό κατονόμασε τους συγγενείς του που βρίσκονταν εκεί.
Τότε ο πατέρας είπε ήσυχα στη γυναίκα του να πει στον γιο της να πει ξανά τι είδε και πού βρισκόταν. Το έκανε, και ο γιος της επανέλαβε τα λόγια του και της είπε, προς έκπληξη όλων, ακριβώς όπως είχε πει αρχικά στον πατέρα του.
Τελικά, το παιδί ρώτησε: «Μα δεν με πιστεύεις πραγματικά, πατέρα; Άλλωστε, έχω πλήρη κατοχή του μυαλού, της μνήμης και της συνείδησής μου. Αν το αμφιβάλλετε, τότε ιδού ένα σημάδι της αλήθειας μου: σε μια μέρα θα έρθει στο σπίτι μας η Κσένια, η κόρη του πρώην υπηρέτη μας, την οποία δεν έχετε δει για πολλά χρόνια. Θα ρωτήσει για την υγεία σας και την υγεία των παιδιών σας και θα εκπλαγεί που όλα τα παιδιά σας είναι άρρωστα και τρία έχουν ήδη πεθάνει, κάτι για το οποίο δεν ήξερε τίποτα και δεν είχε ακούσει ποτέ. (Αυτή η γυναίκα ήρθε πράγματι στο σπίτι τους την ημέρα της ταφής του γιου της και εξεπλάγη που τρεις είχαν ήδη πεθάνει.) Τότε θα πιστέψεις όλα όσα σου είπα. Και τώρα ζητώ, σας ικετεύω, γονείς μου, μη με κρατάτε εδώ - ας φύγω γρήγορα με την ευλογία σας».
Έχοντας πειστεί τελικά για την αλήθεια των λόγων του γιου του, ο πατέρας, με όλη τη δύναμη της γονικής του αγάπης, άρχισε να τον πείθει να μείνει, ώστε να συνεχίσει να είναι ένας έξυπνος και χρήσιμος βοηθός του σε όλες τις υποθέσεις και τις δραστηριότητές του. Αλλά το αγόρι είπε στον πατέρα του: «Πατέρα! Δεν αξίζει να ζεις εδώ. Είναι τόσο άσχημα εδώ, τόσο βρώμικα. Σε ικετεύω: άσε με να φύγω! Μη μετανιώνεις, μην προσεύχεσαι να μείνω εδώ. Άλλωστε και εσύ δεν θα χρειαστεί να ζήσεις εκατό χρόνια. Και εκεί θα πας κι εσύ. Αν με αφήσεις να φύγω, θα προσευχηθώ στον Θεό για σένα και τη μητέρα σου, ώστε να σε δεχτεί στο φως και στη χαρά Του».
Πεπεισμένος και συνάμα παρηγορημένος από τέτοια λόγια, ο πατέρας δεν μπορούσε πλέον να μαλώσει με τον γιο του, τον ευλόγησε και του ευχήθηκε να ζήσει «σε ένα πιο φωτεινό μέρος, από όπου θα έφευγε κάθε ασθένεια, θλίψη και στεναγμός». Μετά από αυτό το αγόρι ηρέμησε, χάρηκε, φίλησε πολλές φορές τους γονείς του και, ξαπλωμένος ξανά στο κρεβάτι, είπε: «Συγχωρέστε με! Ήρθε η ώρα να πάω, με περιμένουν, ο Θεός μαζί σου, αντίο! Με αυτά τα λόγια σταυρώθηκε, έκλεισε ήσυχα τα μάτια του και, διπλώνοντας τα χέρια του στο στήθος του σε μορφή σταυρού, αναχώρησε για πάντα από αυτόν τον κόσμο στις κατοικίες του Πατέρα των φώτων, όπου οι δίκαιοι θα λάμπουν σαν τον ήλιο ( Ματθ. 13:43 ).
Κατά την ταφή του σώματος, στις 26 Σεπτεμβρίου, προσθέτει ο αφηγητής, το πρόσωπο του αγοριού έλαμψε με κάποιο είδος χαρούμενου χαμόγελου («The Wanderer», 1864, σελ. 18-24).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου