• Ποιῶν ἐλεημοσύνας ὁ Κύριος καὶ κρίμα πᾶσι τοῖς ἀδικουμένοις.
Στην ψυχή του πάλι ἀπευθύνεται ὁ ποιητής, νὰ θυμηθεῖ ἡ ψυχή του ὅτι ὁ Κύριος κάνει συνεχῶς ἐλεημοσύνες καὶ κρίνει ὄντας δίπλα στους
ἀδικούμενους. Ὁ ἀδικούμενος πιστὸς δὲν διεκδικεῖ δικαίωση στὰ ὅρια τοῦ κόσμου, ἀλλὰ ἀποδέχεται τὴν ἀδικία ὡς υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ἐμπιστεύεται τὴ δική του κρίση. Αν μάλιστα δεχτοῦμε ὅτι ἡ μεγαλύτερη ἀδικία εἶναι ὁ θάνατος, τότε καταλαβαίνουμε τί σημαίνει ὅτι παραδίδομαι στον
Θεὸ ποὺ εἶναι ὁ μόνος ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ καταργήσει αὐτὴ τὴν ἀδικία.
Ἑπομένως, ἡ ἀποκατάσταση τῆς ἀδικίας δὲν ἐλέγχεται σὲ ἱστορικὴ πλαίσιο, ἀλλὰ ἀνάγεται σὲ ἐσχατολογικὴ προοπτική, ὅπως μᾶς λένε τὰ
ἁγιολογικὰ κείμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου